گاه یا ناخوآگاه ، انسان همیشه دنبال چیزی میگردد . با دستهاش برای لمسی آشنا ، با پاهاش برای مفری یا جای امنی ، با گوشهاش برای نغمه ای دل انگیز یا حقیقتی هرچند هولناک و از همه بیشتر با چشمهاش... 
پنجره های جان را طبیعت روی صورت نصب کرده است تا هم ببیند ، هم بگوید... 
حالا تو به دنبال چه میگردی؟ 
همان حقیقت هولناک ؟ یا پنجره ای، روی صورتی که عمیق نگاهت کند؟
یا خاطره ای که روی یک میخ آویخته اند؟ امیدی که در آینده ای بعید زندگی میکند؟
در نگاه نقاش (فارق از سابقه و کسوت) این دیدن که با تمام حسش و نا خواسته از طریق ناخودآگاهش رنگ میشود و روی بوم می آید به گفتنی دیداری ختم میشود که نهایتا یکجا ، یک اثر ، گوشه ای از همان که میخواهی را نشانت میدهد... 
واژه نه، وهم نه... که تصویری خیال ساز و رویا پرداز.
خوب چشم بگردان ، پیدایش میکنی.
شهریور 1397- ماهیار چرمچی