خاستگاه هویت ما، شاید نه مواریث برجای مانده از نیکان دور و نزدیک در خاموش یاختگان و هویدا چهرگان ما، بلکه تجربه ی زیسته مان در لحظه لحظه ی تپیدن دلهایمان باشد، و ظریفترین احساسی که تجربه می کنیم، و نادیدنی ترین نمایی که بدان می نگریم، و خاموش ترین فریادی که از حنجره بر می کشیم؛ ... و گمان می کنم از همین روی است که آنکه هنری را خلق می کند (یا دستکم هنر را می فهمد) در ذات و خویشتن خویش، هنرمند نیست... و شاید هست... چراکه تجارب زیسته آنچنان درونی، و نیز، منحصر به فرد و شخصی هستند که به گمان، خویشتن خویش آدمی همان هایند و از این رو است که هر دستاورد فردی از دید من دستاوردی اجتماعی است و سفری است از جامعه به فرد، و شاید از فرد به اجتماعی‌

به همراه پرفورمنس: زهره ساداتی