دیو نگاشت 
گزینش نام دیو برای یک دسته از آفریده های هنری که دستمایه کارشان دبیره (الفبا) خوشنویسی، نویسه و نگاره های رازوار است، شاید سهمگین و سربسته بنماید . همچنان که نام دیو ...! 
اما در زبان باستانی واژه ((دی وﹶ)) به معنی درخشیدن و پرتو  است . "Deva" در زبان سنسکریت به جای واژه خدا به کار می رود ولی در اساس به معنی ((نور)) است . زیرا از ریشه ی  ((دی)) گرفته شده است . دیوها د ر آیین هندیان آریایی جایگاه اهورایی داشتند و آسوراها ((اهورا)) اهریمنان و شیطان ها بودند . زرتشت پس از رویگردانی با دیویسنه ها ((دیوپرستان))، جایگاه ایزدان را در آیین خود دیگرگون کرده و نام ها جابجا شده و واژگون  گردیدند. 
بزرگ ترین هنر و دانش دی و یسنه ها آفرینش خط بوده است،  و از آنجایی که روشنایی و نور را پرستش می  کرده اند، خورشید و دیگر  گوی های (اجرام) نورانی آسمانی برایشان مقدس بوده است . ازین رو در دانش ستاره شناسی، زمان نگاری و دانش های پیوسته بدان ها مانند هندسه، اختر بینی، زایچه،  کیمیاگری، نمادگراین رنگ ها و ... چیرگی کامل داشته اند.  
بنابراین بکاربردن نمادهایی مانند سواستیکا، چرخ،  که زمان و روند سیارات و کیهان است، بایسته بود . به  کارگری نگاره های بنیادین مانند چهارگوش،  گردونه، سه گوشه، 
چلیپا(صلیب) و  پی ریزی جهان شناسی شان به سان ماندالا ها و مراقبه و ژرف نگری با آن ها، از هنر هایشان بوده است.   
برگزیدن نام دیو بدین انگیزه  می نماید که بنا به نوشتار ایرانی،  آفرینش دبیره و نوشتار را وابسته به دی وان می دانند و شاید اشاره و ایمایی دارد به روزگار باستانی و سرچشمه های نخستین جهان نگری اشراقی، شهودی و اندیشه انتزاعی-دینی و باز،  گرایش به گونه ای از آغازین گرایی در  گونه های هنری که یادآور آن خاطره ازلی اند و شاید همانی  که سهروردی "  کلمات المرمو زة ا لاولیم " می نامد و جاویدان خردش می خواند . 
لت های گردآوری شده در نمایشگاه، انگاره (تخیل) کتابی برگ برگ شده است که هرکدام از آن به گوشه ای از جهان پرت شده و هرکدام یک چهارچوبی (قاب) گشته است . مجموعه ای از نشان ها و رویه ها  که بار معنایی همسانی میان  کیش ها و فرهنگ های گوناگون دارند و گوئی  گرد کهنه گی بر آنان نمی نشیند . 
محسن کرمی 
آذر روز از مهرماه ١٣٩٧