«برای اینکه ببینم چشمانم را می‌بنندم»
پل گوگن

نوید ظفر علیزاده در پی سانحه‌ای دردناک که منجب به اختلال بینایی وی برای مدت زمانی شد، با روحیه‌ای لبریز از غم، استرس و نگرانی حاد زیستن، بیش از هر زمان به عمل نقاشی نیازمند گردید. نمایشگاه حاضر حاصل این دوره زندگی هنرمند است. تابلوهایی وهم‌انگیز، هراسناک و نسبتا هجوآمیز که برای هنرمند بیشتر قصد رهایی از موقعیتی آزاردهنده شکل گرفته‌اند و نه آفرینشی جدید. ترکیب‌بندی‌هایی که بیننده می‌تواند شدت جسارت را در کنشی نقاشانه احساس کند. کنشی که از اعماق وجود و چشم و دل نقاش نشات گرفته است.

ظفر علیزاده در نقاشی خود به اهمیت طبیعت درونی خویش همچون دنیایی مستقل، با نظام ساختاری خاص پی برده و در حین کار از ژرفای وجود خویش الهام می‌گیرد و در این بستر کاری رنگ، خط و تا حدی فضا در نگاه و دستان وی موقعیت صحنه‌ای خود را نسبتا از دست داده و موقعیتی ناپایدار به خود می‌گیرد. به گونه‌ای که در یک همزمانی بین عینیت و ذهنیت برای بیننده قابل رویت جلوه می‌نماید.

اکنون این نقاش کوشا در روند کاری خود به دور از الگوهای پیش ساخته و دست و پاگیر در نقاشی، به مرحله‌ای قابل توجه رسیده است: توجه بیش از پیش به مکانیزم‌های حسی برگرفته از جهان سیال درون.

پرویز حیدرزاده
آبان ۱۳۹۷