هر پنجره دو روی از جهان را همواره به نظاره نشسته است و ما موجودات عالم هستی به اقتضای نسبت توان و فرایند تربیت خود نقشی را در یک سوی از این پنجره را به عرصه ظهور خواهیم رساند. گاهی دوستی و پیشرفت بشریت و گاهی هم جنگ و تخریب و توهشی ، که انسانی را دست بسته به دل رود و گل لای می سپارد تا که حوص زشت خود را در پنهان رود اغنا بخشد.
غافل از آن که شهید به سان ماهی دریا ها هرگز نمی میرد و از دلی به دل دیگر همواره روایت شده و بر فراز قله های زمان زنده خواهد ماند.
پیمان طهماسبی
آبان نود و هفت