دیوارهای آن خانه

آدم‌ها می‌ایند و بی‌صداتر از آمدنشان می‌روند، اما در این فاصله قصه‌هایشان را به جا می‌گذارند. قصه‌ها در شکاف دیوارهای هانه‌ای که در آن متولد شده‌اند، خانه‌ای که همواره کوچک‌تر شده و به تاراج می‌رود، پنهان می‌شوند.

گرچه سال‌هاست تصویر آنان که مرده‌باد و زنده‌بادها بر تارک این خانه چسبانده و کنده شده، زیر غبار رنگ روزگار پنهان می‌شود، همچون حقیقت تلخی در دل تاریخ آن خانه همیشه باقی خواهند ماند. کافیست به دیوار‌های آن خانه بنگری و گوش به صدای نم‌گرفته و ترک‌خوردشان بسپاری. شاید به قول بیهقی زمان آن است که به «دیوار‌های آن خانه نیکو نگاه کنید.»