امیرحسین زنجانی در مجموعه‌ی جدید خود، هم‌راستا با آثار پیشینش به روایتی نقاشانه از تصویر قدرت به میانجی نمایش نظامی‌گری می‌پردازد؛ نمایش هم­زمان اما دوگانه‌ی اقتدار و استیصال. او با ضرب قلم‌ها و رنگ‌های اکسپرسیونیستی فیگورهای آشکار و نهانی را نمایش می‌دهد که در لباس نظام در صحنه حاضرند اما گروهی از آن­ها در مقام غالب و گروهی دیگر در جایگاه مغلوب ایستاده‌اند. زنجانی در این مجموعه ما را با تضاد و دو­دستگی شمایل‌های یونیفرم پوشیده، و با تردیدی مواجه می‌کند که یکپارچگی قدرت را  زیر سوال می‌‌برد. گویی به رابطه‌ای در پس پرده‌ی اقتدار نظامی‌گری اشاره می‌کند که وحدت و انسجام آن را شکسته و به دو دسته‌ی صدر و ذیل تبدیلش کرده. سربازان آماده به خدمت تحت امر فرماندهان مقتدر ایستاده‌اند اما چهره‌های­شان فروغی ندارد و گروهی از آن­ها زیر لکه‌های گسترده­شده‌ی هم‌رنگ یونیفرم‌های­شان پیدا و پنهان، موجود و ناموجود شده‌اند. آثار زنجانی تداوم منازعات انسانی و کرنش ناگزیر در برابر قدرت را بازنمایی می‌کنند. او دیدگاهی متفاوت و بهتراست بگوییم نقیضه­آمیز از ماهیت قدرت نظامی‌گری به تصویر می‌کشد و این پارودی را با بهره­گرفتن از تصاویر تقریبا آشنا از نظامی‌گری تاریخی، از غرب تا شرق، از فرانکو و رایش سوم تا نظامیان بلوک شرق نمایش می‌دهد. با وجود تخریب‌های گسترده در دل تصاویر سربازهای خبردار یا با نگاه‌های بی‌فروغی که گویی با سرنوشتی نافرجام مواجه شده‌اند زنجانی داوری و نتیجه‌گیری آسان را برای ما میسر نمی‌کند. چراکه هم‌زمان، آثار او جهانی هستند از تحرکات پرهیجان، وجد‌­آور و کوبه‌ایِ رنگ و ضربه‌های قلم.