همه ی ما در جعبه های در بسته ایی زندگی می کنیم (حریم خانواده)که حدس زدن درباره ی محتویات درون آن حتی برای نزدیک ترین افراد به ما هم، کاری غیر ممکن می نماید و تا زمانی که خودمان در جعبه را به روی کسی باز نکنیم،محتویات درون آن همچون رازی باقی خواهد ماند.
این چیدمان بر پایه ی اصطلاح "سر بریدن در تشت طلا "، راوی رابطه ایست که قالب آن را خشونت تشکیل داده است.خشونتی که باعث تیره و تار شدن مسیر رابطه و گنگی و عدم اطمینان از آینده برای هر دو طرف می شود.رابطه ای که با گرفتن اعتماد به نفس فرد،پشت او را خموده و فضا را برایش تنگ می کند...
فارغ از جنسیت و برچسب مقصر،ضارب و یا قربانی،این رابطه بر پایه ی کورسویی از دلخوشی های کم ارزش و امید های واهی به بهتر شدن، بنا شده است.
کورسویی به روشنی برقی از تلالو یک تشت طلایی که ممکن است روزی سر هرکدام از ما در آن بریده شود.
"تشت طلا" روایت گر یک خشونت داخلی در حال روی دادن است... 
شمیم یوسفی