«جهان فراموش شده» مجموعه ی اخیری است که با مضمون و محتوای متفاوت از مجموعه های گذشته ام شکل گرفته است. در این دوره نگاهی، هرچند با کوله باری از تجربیات قبل، ولی متاثر از علوم معاصر و تکنولوژی، درهم تنیده و پرداخته شده است . 
از دیرباز، هنر قدسی و به تبع آن اسطوره ها در معماری و هنر ایران مرا به خود میخواند و همین موجب می شد تا به جنبه های مختلف آن توجه داشته باشم. در این راستا و کنکاش به مطالبی از «تیتوس بوکهارت»،« داریوش شایگان»،« سید حسین نصر» و«کومارا سووامی» و بسیاری دیگر ... برخوردم ؛ که هنر قدسی را بر اساس محسوسات و صورتی ذهنی و یا هنر شهودی معرفی می کردند. لیکن حدودا از دو سال پیش با مقاله علمی مواجه شدم که تمام باورهایم به علامت سوالی بدل گردید. 
در این مقاله علمی محققان با توجه به علم «سیمیاتیک» که مطالعه اشکال هندسی شده توسط امواج صوتی است با «سایماسکوپ ( cymoscope )» که با همکاری «جان رید» ساخته شده است تا اشکال نت های خاص موسیقی را که با ریختن ذرات ریز در مقداری آب ساخته می شوند به نمایش گذارند. بدین مفهوم که با اندازه گیری فرکانس این ذرات در معرض امواج صوتی ، شکل منحصر به فرد و بی نظری پدیدار می شود .( تصویر یک ، دو ، سه)
همانطور که گفتم ، بعد از مطالعه و پیگیری این سلسه مقالات و مقالات مشابه در باب هندسه طبیعی و آشکار ساختن توسط علم ؛ تمام داشته هایم نسبت به مطالعات قبلی در مورد هنر مقدس و هنر شهودی دچار تردید شد.
 آیا واقعا هنر شهودی و هنرهای مقدس و سنتی فارغ از صورت بیرونی است و از طبیعت تقلید نمی کند و همواره ضد طبیعت است ؟ 
آیا هنرمندان پیشین با توجه به اینکه تکنولوژی و ابزار تا این حد پیشرفت نکرده بود حقیقتا از جنبه شهودی به این آثار دست می یافتند و آیا این جنبه های شهودی تحلیل ذهن از طبیعت نبوده؟؟ 
و در آخر، آیا امروز که علم تا به اینجا پیش رفته؛ دیگر هنر شهودی معنا و مفهومی دارد ؟نمایشگاه پیش رو حاصل بررسی ، اندیشه ها و ضد و نقیض هایی نسبت به هنر شهودی و طبیعت گرایی است. که امیدوارم مخاطبان هم با چنین رویارویی، این مجموعه آثار را مورد توجه قرار دهند .
شهناز زهتاب