«گلهای ملال» عنوان دومین نمایشگاه انفرادی رعنا فرنود در امکان است. علیرغم تحولات بسیاری که آثار فرنود پشتسر گذاشتهاند، فیگورهای او اولین چیزی است که اغلب بهخاطر میآوریم. با اینحال فرنود در این نمایشگاه به سراغ موضوعی رفته که تا مدتها موضوعی فرعی در تاریخ هنر بهشمار میآمد. در نقاشی غربی تا پیش از مدرنیته پرداختن به گل و طبیعت اغلب جنبهای الاهیاتی یا تزئینی داشت و در ایران هم تا پیش از انقلاب مشروطه، در نقاشی موتیفِ «گل و مرغ» غالب بود و در ادبیات همنشینی «گل» با «یار» و «بهار».

اگرچه مدرنیته «گل» را نیز مثل همهی پدیدههای دیگر از بندهای کهنهی خود رها کرد و امکانهای جدیدی برابرش گشود، هنوز هم میتوان هر دو گرایش را در همهجا مشاهده کرد: گرایشی که «گل» را با نگاهی تغزلی یا تزئینی مینگرد و گرایشی که گلهای جورجیا اوکیف یا اندی وارهول را، علیرغم همه تمایزهایشان، خلق میکند. در مورد گلهای رعنا فرنود باید پرسید آیا آنها به این معنی راه به تغزل میبرند یا دریچهای تازه به همان جهانی هستند که فیگورهای او را در خود جای داده است؟