محمد آریایی نقاش جوان خود آموخته ای است که ناخواسته بر ضد آموزش رفتار میکند. آموزشی که کم و بیش به هنرمند یاد میدهد که به مخاطب فکر کند و جایی برای او در کارش در نظر بگیرد. او تمامی سطح کاغذ را نقاشی میکند و به ندرت جایی برای نفس کشیدن باقی میگذارد. این ویژگی نقاشانی هست که به واقع برای خود نقاشی میکشند. او آدمهای نقاشی های خود را نقاشی میکند. روی یا کنار آنها شعرهایی از سعدی و حافظ مینویسد که پند آموز و کنایی است. آدمهایی با لبخندی مرموز در کنار یکدیگر که گویی آنها در مقام مخاطب ما را قضاوت میکنند. او دوباره ما را با رنگ و خط آشتی میدهد، آنرا روی بدن اعمال میکند تا آنجا که به یکی از اجزای حیاتی بدن مانند قلب تبدیل میشوند. به سختی میتوان خوانشی از فیگورهایی بومی شکل که در تمدن خود زندگی میکنند داشت. یا باید آنها را کشف کرد و یا تن به کشف داد و از خود آنها سوال کرد. این وضعیت نزدیکترین شکل بازسازی موقعیت شرقی و خاورمیانه ای است. آریایی خواسته یا ناخواسته ما را به وجود دوباره ی "دیگری" درگیر میکند. شاید دانستن این نکته که او از کودکی با مادر بزرگ خود که یک جن گیر و دعانویس بود زندگی میکرده به جذابیت و خوانش کارهایش کمک کند.
نقاشی های آریایی همانند پنجره ای است به یک جهان موازی که در دو سوی این پنجره آدمها با استانداردهای خود به قضاوت سوی دیگر مشغولند.

دی ۱۳۹۷