خیابان های اصلی شهر محل اجرای پروژه ماست. ما در این خیابان ها رفت و آمد می کنیم. چیزهایی از جلوی چشمانمان می گذرد و البته چیزهایی هست که توجه ما را بر می انگیزد. چپ و راست، پشت سر و روبرو، بالا و پایین جهت هایی هستند که بدن ما در آن ها مستقر می شود. در این رفت و آمدها پایین ممکن است بیشتر از دیگر جهت ها مورد توجه قرار گیرد. بیشتر منظور زیر پاهایمان است. سنگفرش ها را در این جستجو پیدا کرده ایم. پایین پاها هدف ماست. جملات درست پایین پاهای رهگذران قرار می گیرد. تصور می کنیم آن ها را بخوانند یا نخوانند. توجه بکنند یا خیر اما این جملات خود را ثبت می کنند . شاید برای چند دقیقه ، شاید برای چند روز زمان ثبت شدنشان باشد.
شهرداری های بسیاری از شهرهای ایران ، پروژه ایی دائم  را اجرا می کنند. پیمانکاران شهرداری با کارگرانشان پروژه دائم تعویض یا مرمت سنگفرش خیابان ها را اجرا می کنند. ما در رفت و آمدهای مان نقاطی از شهر را شناسایی می کنیم. قطعاتی را آماده می کنیم. گوشه هایی از پیاده رو و سنگفرش  ها را انتخاب می کنیم. سنگ هایی به ابعاد 40 در 20 در آنجا تعبیه می کنیم. امکان دارد سنگ ها را رها کنیم. تعداد این سنگ ها30عدد است.
جملات بر روی این سنگ ها چاپ می شود. تنهایی و اضطراب در این جملات پر رنگ است. حدس می زنیم آدم های رفت و آمد کننده بر روی سنگفرش ها از این تنهایی و اضطراب خالی نیستند. این مضامین در ادامه پروژه های خیابانی ما می باشد. آن پروژه ها با استیکرهای رنگی انجام شدند. یک نوع آشنایی زدایی از استیکرهایی که نزدیک زنگ درب خانه های تهران نصب می شود. این پروژه به سراغ ماده ایی سخت تر می رود؛ یعنی سنگ. مضامین طنین اگزیستانسیالیستی دارندمانند اضطراب، ترس، مرگ و ویرانی. تفسیر ما این است که این مضامین برای رهگذران آشنا هستند. خیابان برای کار هنری ما یک ابزار صرف نیست، بی معنا نیست بلکه به عنوان مکان بخشی از کار ماست. خیابان قلمروی سیال است که ما جملاتمان را به مثابه فکر در آن قرار می دهیم. نمی دانیم چه کسانی این نوشته ها را می بینند. چندان پیش بینی دقیقی نداریم. ما شبکه تلویزیونی نیستیم که برای مخاطبان عام کار می کند. سلبریتی هم نخواهیم بود که برای هویت نمایشی اش کار می کند. ما شهروندانی هستیم که با هنر به شهرمان پناه آورده ایم.

فواد شریفی / 22 آبان ماه 97 /با پای شکسته / تهران /

آدرس:

چهار راه ولیعصر به میدان ولیعصر