تالار ایران در تیرماه ۱۳۴۳ آغاز به کار کرد. پس از مرگ منصور قندریز، اعضای این تالار تصمیم گرفتند نام آن را به تالار قندریز تغییر دهند. شرح فعالیت‌های تالار در کتابی با نام تالار قندریز (به کوشش رویین پاکباز و حسن موریزی نژاد) آمده است. 

پروژه باز-خوانی تاریخ هنر ایران، امکان رجوع دوباره به آثار هنرمندان را در کانون توجه خود قرار می‌دهد. آثار این هنرمندان در «نسبتِ» میان موقعیت‌های تاریخی بررسی می‌شوند. قرار دادن اشیا و اسناد شرایط کنجکاوی را برای مخاطب فراهم می‌کند. تالار قندریز مکان نمایش پروژه حاضر است؛ مکانی که قرار است ذیل این پروژه طنین تاریخی خود را به مخاطبان «امروز و اکنون» خود برساند. گفت‌و‌گوها، رفت‌و‌آمدها، شخصیت‌ها و وقایع مربوط با این مکان بار دیگر مورد تاکید قرار می‌گیرد. هدف پروژه این است که پس از انجام گفت‌و‌گو، مخاطب در  باستان‌شناسی «تاریخ هنری» مشارکت ‌کند.
 این پروژه بر تامل بر روی «برشی از تاریخ هنری» تمرکز دارد؛ برشی تاریخی که در تمایز با نگاه‌های نوستالژیک، یادمانی و علمی (ابژه محور) قرار می‌گیرد که بیش از هر زمانی این روزهای هنر معاصر ایران را به خود مشغول کرده است. در سبکی از باستان‌شناسی که در پروژه حاضر پیش گرفته شده است گرد و غبارزدایی در دستور کار نیست. تاریخ با ترَک‌ها، شکاف‌ها، گسل‌ها، پاره‌ها و نقصان‌ها حضور دارد؛ دقیقاً همانگونه که اشیای کشف‌شده در حفاری باستان‌شناختی واجد چنین کیفیاتی هستند. آنچه به نمایش در می‌آید نه از نگاهی بی‌طرف بلکه از قضا با تمرکز بر تفسیری معاصر پیش روی مخاطب قرار داده می‌شود: حال و گذشته ما چه نسبتی با هم دارند؟