برای چیدمان مُدام/ بی‌نشان اولین انفرادی‌ام
«به زخم‌هایی که باز می‌مانند به آنها که بازماندگانند.»
من در جهان تنها نیستم، شباهت‌های من با انسان‌های دیگر غیرقابل انکار است. آرزوهای مشابه و دردهای مشترک، لذت‌های یکسان و خشونت‌های همانند، ما همگی در یک محدودیت زمانی- مکانی هستیم. پس چرا عمیقا احساس تنهایی می‌کنم؟
ستاره جباری مستحسن