«خویشتن» متناقض و چند وجهی است. از این جهت می‌توان میان این مفهوم و هر شکلی از اثرِ هنری رابطه‌ی شباهت برقرار ساخت. آن‌چه تجسم یافته اما پیوندی فراتر از شباهت و هم‌خوانی را نشان می‌دهد. تکثیرِ مکانیکیِ آشناترین بخش از بدن هنرمند، تهی از هرگونه عامل هویت بخش، سرآغاز این مسیر است. گام بعدی افزودن عوامل هویت آفرین از طریق پیکره‌مند ساختن انگاره‌های هنرمند درباره‌ی خویشتن است. این‌جا همچنان که بدن و انگاره‌ها و باورهای فرهنگی ساختار جسمانی می‌یابند به شی نیز مبدل می‌شوند. تکثیر و پیکره‌مند شدن هر مسیر بازنمایی را می‌پیمایند.
کیوان خلیل نژاد