وفاداری تداوم و پایداری به ادامه‌ی حقیقت است آنگاه که سوژه لحظه‌ی حقیقی تغییر، لحظه‌ی حقیقی انقلاب و لحظه‌ی حقیقی خلوص اندیشه‌ای را درمی‌یابد. وفاداری کنشی است که سوژه و منحصرا در اینجا سوژه‌ی سیاسی نسبت به یک واقعه دارد؛ فرد وفادار در قامت یک رفتار و با فاعلیت خود لحظه‌ی حقیقت را والاتر از پیوند با سیاست عملگرای زمانه دانسته و موجی برعلیه دریا می‌شود. «وفاداری؛ نام‌های سیاست» عنوان مجموعه‌ی نقاشی‌های امیرحسین بیانی است که در آن با شوری خیال‌پردازانه به یاد ده تن از وفاداران به یک رخداد زمانه‌ی‌شان به نقاشی پرداخته است؛ برخی قاب‌ها بازنمایی برشی از طبیعت است و برخی دیگر بازخوانی آثاری مهم در تاریخ هنر.
امیرحسین بیانی عموما در آثارش رویکردی ضمنی به مفهوم قدرت و سیاست دارد و این دغدغه‌مندی را به تلویحی‌ترین شکلش ارائه میدهد. هرچند ایده‌ی پنهان آثار به شدت نمایش قدرت و سیاست است، اما روحی شاعرانه و رمانتیک در ظاهر آثار موج میزند. او هنر، زیبایی و هرآنچه که از زندگی اجتماعی درک و دریافت کرده است را به دغدغه های سیاسی‌اش پیوند می‌زند و زیبایی‌شناسی و سیاست را در جوار یکدیگر می‌نشاند.
برخلاف مجموعه‌ی پیشین بیانی، «آوت آو کانتکست»، که نمایش سیاستِ قدرت بود، در «وفاداری؛ نام‌های سیاست» قدرت عقیم¬شده و مفهوم رهایی و عدم تعلق برجای آن می‌نشیند و سیاستِ رهایی کلام و صداهای فردی را توزیع می‌کند. این افراد صداهایشان از میان بی‌شمار صداهای دیگر، رساتر به گوش تاریخ می‌رسد و تنهایشان از بی‌شمار تنهای نامرئی هم‌اندیشه‌ی خود، مرئی‌تر برای تاریخ می‌شود.