خاطره های بشر، خاطره های زمین، خاطره های کهکشان... تصویرهایی هستند که در قابهایی منجمد شده اند؛ قابهایی که زمان را به عمق وجود خود فرو برده اند و در مولکولهای زیست غوطه ور مانده اند، مولکولهایی که مدام به هم می رسند، بر هم میغلطند، می سایند، می لرزند و تصویر هایشان را به رخ هم می کشند، گاهی در خواب آدمی، گاهی در مه آلودگی یک برکه، گاهی در سایه ی یک پل، گاهی در قفل یک پنجره، گاهی در چشمان یک پرنده، در ساقه ی یک گیاه، در قطره ی باران، گاهی هم روی دیوار، روی دیوار روبرو، من روی دیوار روبرو، اوهام من روی دیوار روبرو.