شاید اگر هر یک از ما واژه «آبی» را بشنویم یا از ما بخواهند به آن فکر کنیم، اولین چیزی که به یادمان بیاید آبی آسمان است یا بیکران دریا
احتمالا به خاطر نمی‌آ‌وریم که آبی، رنگ تابلوی کوچه ها، رنگ روپوش دختر مدرسه ای ها، رنگ نگین انگشتر مادربزرگمان و بالاخره رنگ گونی هایی است که حصار کارگاه های ساختمانی شهر هایمان شده است. 
اگر قرار باشد به «لباس » فکر کنیم چطور؟ چند نفر از ما ممکن است به یاد پیراهن ها، کفش ها یا شلوارهایی بیافتیم که نه در ویترین مغازها، نه در مهمانی ها و نه در کمدها بلکه رها شده اند, بلکه در بیابان و جنگل دیده ایم؟
عکس های جواد شاید در نگاه اول بسیار متنوع به نظر برسند اما می‌توان گفت زیبایی شناسی جزییات، به همراه دیدن سوژه در بافتی متفاوت و گاه غریب در همه آن ها مشترک است. قرار گرفتن سوژه در بافتی متفاوت از آنچه ذهن به آن عادت دارد، مخاطب را ناخواسته به سمت روایتگری سوق می دهد. کنجکاویم داستان تلاش های درختی را بدانیم که نیروی زیبای حیاتش را به حصار پیش رویش تحمیل کرده، داستان سردرآوردن یک کلاه پلو خوری از زمینی خاکی، داستان چشمان راننده مسافر کش در قاب آینه وآویز هایی که سختی کار را برایش تحمل پذیر می‌کند.
به نظر می‌رسد اگر امروز هرکدام از ما بخواهد زیبایی و تخیل را در زندگی شهری و مدرنش زنده نگه دارد، ناگزیر از توجه به جزییات و دیدن امید و زیبایی -این بار نه فقط در مظاهر طبیعت بکر- بلکه در سازه ها و موقعیت های انسان محور پنهان شده ایم. عکس های جواد تلاشی است برای دیدن و کشف این تصاویر پیدا و ناپیدا.

(متن از فائزه جعفریان)