عنوان: بخشیدن و فراموش‌کردن
گالری: گاگوسیان
هنرمند: دیمین هرست
تاریخ برگزاری: ۱۶ تیر تا ۱ آبان ۱۴۰۰
_____
قضیه درمورد چیزهایی است که می‌خواهید باورشان کنید. دِیمیِن هِرست
نمایشگاهی از مجسمه‌ها و نقاشی‌های جدیدِ دِیمیِن هِرست تحت عنوان «بخشیدن و فراموش‌کردن» در گالری گاگوسیان به نمایش درآمده‌اند. این نمایشگاه هم‌زمان با نمایشگاهِ «باستان‌شناسی همین حالا» است؛ نمایشگاهی که از ۸ ژوئن تا ۷ نوامبر برگزار می‌شود و بیش از ۸۰ نقاشی و مجسمه از هرست را در میان مجموعه‌های تاریخی گالری بورگیزه در رم جای می‌دهد.
«بخشیدن و فراموش‌کردن» آثاری از پروژه‌یِ هرست با نامِ «گنجینه‌ای از ویرانیِ امر باورنکردنی» را دربرمی‌گیرد؛ پروژه‌ای که بقایایی تندیسی از یک کشتیِ شکسته‌یِ خیالی در ساحلِ شرق آفریقا را به نمایش می‌گذارد و به سرعت و آزادانه با زمان خطی، خاستگاه فرهنگی و ادراکاتِ ارزش و منزلتِ نسبی بازی می‌کند. هرست این مجسمه‌ها را در برابرِ قصه‌های ساختگی پیرامونِ دست‌اندازی‌های دریانوردی، کاوش‌های زیردریایی و پژوهش‌های دشوار برجسته می‌کند و با این کار قصد دارد که درمورد ساختِ مفهومی و جسمانیِ دقیق آن‌ها موجب احساس شگفتی شود.
این مجموعه از سال ۲۰۱۷ با سلسله‌ای از «گنجینه‌ها» کار خود را آغاز کرد. این گنجینه‌ها گستره‌ای از پاستیش‌هایی از پیکره‌ها، ماسک‌ها و تندیس‌های نیم‌تنه‌ی باستانی و کلاسیک تا بازنمایی‌هایی از شخصیت‌های کارتونی نمادین دیزنی را دربرمی‌گرفتند؛ و با استفاده از مجموعه‌ی شگفت‌آوری از مواد و مصالح به گونه‌ای پردازش شده بودند که گویی آن‌ها را از کف اقیانوس نجات داده‌اند. «بخشیدن و فراموش کردن» نشانگرِ مرحله‌ای بلندپروازانه در مجموعه آثار هرست است؛ این مجسمه‌ها از سنگ‌های مرمرِ صورتی‌رنگِ پرتغالی و سفیدرنگِ کارارایی کنده‌کاری شده‌اند که هر پیکره را در قالب یکی از مشهورترین مصالح در تاریخ هنر غربی جاودانه می‌کند.
هر سوژه در سنگ مرمر یک‌رنگ‌اش متانت و وقار یکسانی را به خود می‌گیرد. دستِ گشوده‌ی یک قنطورس ماده، هایلونوموس، که شکلِ تندیس‌وارِ آن هم یادآور حیات جسمانی عصرِ باروک است و هم تقارن باشکوه مجسمه‌های نئوکلاسیک فرانسوی، پیچ‌وتاب بازی‌گونه‌یِ یک مینی‌ماوس (Minnie Mouse) مرجانی را در تمامِ گالری طنین‌انداز می‌کند. گنجینه‌های هرست با برانگیختن تعاملاتی دور از انتظار مابین امر باستانی و مدرن، به تمثیل ایده‌ی اسطوره‌سازی می‌پردازد؛ ایده‌ای که هم در قلب فرهنگ والا وجود دارد و هم در هسته‌ی فرهنگ پست.
علاوه‌براین، هرست آخرین مجموعه‌ی خود، «نقاشی‌های تکریم» را به نمایش خواهد گذاشت. او که در اصل می‌کوشید تا شکوفه‌های پرطراوت گیلاس را در طرحی سراسر سفید مورد بازنگری قرار دهد، شروع کرد به روی هم قرار دادنِ انگشت‌نگاره‌هایی روان و سیال از رنگ‌ها و نیز لکه‌هایی از لایه‌های طلایی در سراسرِ بوم‌هایِ تک‌رنگِ دیگر، و به آن‌ها اجازه داد که پویندگیِ سرزنده و درخشنده‌ای را به خود بگیرند. این «نقاشی‌های تکریم» با نقطه‌های ایمپساتو پوشیده شده‌اند که هم پایه‌ی پرسپکتیوی را به هر قطعه می‌افزاید و هم غباری بصری. این امر حس دقیقِ هرست از رنگ را برجسته می‌کند، و در خصوص تکانه‌های اکسپرسیونیستی و پوانتیلیستی که الهام‌بخش مجموعه آثار اخیر او بوده است، توضیح بیش‌تری می‌دهد.
دیمین هرست در سال ۱۹۶۵ در بریستول انگلستان متولد شد و همینک در لندن و دوون زندگی و فعالیت می‌کند. او از اواخر ۱۹۸۰ از اینستالیشن، نقاشی، طراحی و مجسمه برای بیان ارتباط میان هنر، مرگ و زندگی بهره برده است. هرست در آثار خود افکار و اندیشه‌های معاصر را به چالش می‌کشد و تنش‌ها و عدم قطعیت‌ها را در قلب تجربه‌های بشری تجزیه می‌کند. آثار هرست از سال ۱۹۸۷ تاکنون در بیش از ۸۰ نمایشگاه انفرادی و بیش از ۲۶۰ نمایشگاه گروهی در سراسر جهان به نمایش درآمدند. همچنین آثار او در مجموعه‌های موزهی هنرهای معاصر دونارِجینا در ناپل؛ موزهی براندهورست در مونیخ؛ موزهی هنرهای مدرن در فرانکفورت؛ موزهی شهرداری در آمستردام؛ مرکز هنریِ دو مایو در مادرید؛ موزهی تیت در لندن؛ موزهی اسرائیل در اورشلیم؛ موزهی آستروپ فرنلی در اسلو؛ گالری هنرِ مدرن در گلاسگو؛ مرکز ملیِ هنرهایِ معاصر در مسکو؛ موزهی هنر مدرن در نیویورک؛ موزهی هِرش‌هورن و باغ مجسمه در واشنگتن؛ مؤسسه‌ی هنرِ شیکاگو؛ موزهی هنرِ د برود در لس‌آنجلس؛ موزهی هومکس در مکزیکوسیتی؛ و موزهی هنرهای معاصرِ سده‌ی ۲۱ام در کانازاوایِ ژاپن موجودند. نمایشگاه‌های او نیز تحت عناوین «شاخ نعمت» در موزهی اقیانوس‌نگاری موناکو (۲۰۱۰) و تِیت مدرن لندن (۲۰۱۲)؛ «بقایا» در موزهی الرواق قطر (۲۰۱۳)؛ «معنا (امید، جاودانگی، و مرگ در پاریس، این‌جا و اکنون)» در دیرول پاریس (۲۰۱۴) و موزهی آستروپ فرنلی اسلو (۲۰۱۵)؛ «شام آخر» در گالریِ ملیِ هنر در واشنگتن ۲۰۱۶)؛ «گنجینه‌هایی از ویرانیِ امر باورنکردنی» در گالری پونتا دلا دوگانا و پالاتسو گراسی در ونیز (۲۰۱۷)؛ «دیمین هرست در هوتون هال: نقاشی‌های فضا-رنگ و مجسمه‌هایی در فضای باز» در هوتون هال در نورفولک انگلستان (۲۰۱۹)؛ و «فرارشناسی ذهنی» در سنت موریتز در سوئیس (۲۰۲۱) را شامل می‌شوند. هرست در سال ۱۹۹۵ برنده‌ی جایزه‌ی ترنر شد.
