گالری سیحون

تندیس شماره‌ی ۲۰۲، تیر ۱۳۹۰ 

توسط منیر نوشین (بعدتر معصومه سیحون) در میانه‌ی دهه‌ی ۴۰ تأسیس شد. او که نیمه‌ی دوم دهه‌ی ۳۰ وارد دانشکده‌ی هنرهای زیبا در دانشگاه تهران، شده بود چند سال بعد به سبب ازدواج با یکی از مقتدرترین هنرمندان دانشگاهی (مهندس هوشنگ سیحون) و تولد دو فرزند، از نقاشی و دانشگاه کناره گرفت و تا اواخر ۱۳۴۵ با تأسیس این گالری مهم‌ترین مرکز اقتصاد هنر را در ایران راه‌اندازی کند. در ابتدا مکان گالری طبقه‌ی دوم خانه‌ای بود در خیابان شاه (جمهوری فعلی) مقابل مسجد سجاد، ۲۰ متری دوم، شماره ۲۶۶ که ملک شخصی و محل کار و زندگی مهندس هوشنگ سیحون بود. در ۱۳۵۱ و به‌علت نمایش جوک‌های اروتیک هانیبال الخاص (۱۷ تا ۲۵ اردیبهشت) و تعطیلی نمایشگاه توسط پلیس و اختلاف به‌وجود‌آمده میان صاحب گالری و همسر خود به ساختمان جدیدی در خیابان پارک (وزرای کنونی)، کوچه‌ی چهارم انتقال یافت. حدود جغرافیایی این مکان که بین انجمن ایران و آمریکا، انستیتو‌گوته و دانشگاه فارابی بود، تأثیر مهمی بر روند گالری‌داری در ایران داشت. درواقع، خیابان‌های نزدیک به این مکان را محل اجتماع گالری‌داران پایتخت کرد. در افتتاحیه‌ی آن بیش از صد تن از ادبا و شخصیت‌های برجسته‌ی پایتخت شرکت کردند. صادق چوبک، ابراهیم گلستان و ده‌ها شخصیت هنری و فرهنگی در افتتاحیه دیده می‌شدند. 

او که متولد ۱۳۱۳ رشت بود، شرایطی مهیا کرد تا نمایش آثار هنرمندان شهرستانی را برپا کند. یک هیئت ژوری به وجود آورد که تناسب آن افراد بسیار فکرشده و دقیق بود: دو نقاش، دو‌ مجسمه‌ساز، یک‌ نویسنده، یک خریدار و کلکسیونر و دو منتقد مطبوعات. این انتخاب سبب شد تبلیغات وسیعی در مطبوعات و مجامع فرهنگی پایتخت به‌وجود آید. این گالری از نظر عمر از طولانی‌ترین گالری‌های پایتخت به شمار می‌رود. 

حضور ملکه‌ی ایران، وزرای فرهنگ وقت، گارد سلطنتی و اعضای دفتر نخست‌وزیری در نمایش‌های متفاوت آن شرایط بازار خرید هنری را برای دولت میسر کرد و یک بازار فروش آثار به وجود آورد. به همین علت در آستانه‌ی انقلاب ۱۳۵۷ مدیر گالری به زندان رفت. پس از اختلافی که در اوایل دهه‌ی ۵۰ منجر به جدایی خانم سیحون و مهندس سیحون شد، این گالری به نام فرزند آن‌ها «نادر» لقب گرفت؛ اما تا زمانی که مدیر گالری زنده بود به احترام هوشنگ سیحون نام نادر روی کاتالوگ‌ها نیامد. مجله‌ی فردوسی در شماره ۱۱۴۴ (دوشنبه، ۳ دی ۱۳۵۲، صفحه‌ی ۲۰) نوشت: «ظاهراً پس از شکرآب‌شدن روابط زناشویی معصومه خانم سیحون و شوهرش، او تصمیم دارد نام گالری سیحون را تغییر دهد؛ گو اینکه هنوز او را به نام «معصومه سیحون» می‌شناسند. به‌زودی قرار است که این گالری به نام نادر نامگذاری شود». چندی پیش از مرگ معصومه سیحون (۳۱ اردیبهشت ۱۳۸۹) بالاخره نام گالری بر سَردَر ورودی آن به «نادر سیحون» تبدیل شد. به‌علت قدمت این مکان و تأثیر چهل‌و‌پنج‌ساله بر فرهنگ و ارتقای سطح زیبایی‌شناسی بصری مردم پایتخت، حالا اگر مدیر تاریخدانی در میان وزرای دولتی بود، جزو میراث فرهنگی تهران تلقی می‌شد. 

از دهم بهمن ۱۳۴۵: نخستین نمایش با آثار حسین زنده‌رودی بود. این مجموعه بعدتر به صورت کاردیوگراف و موجودات سلولی و ذره‌بینی معروف شد. هنرمندان، ادبا و اغلب دانشجویان دانشکده در شب افتتاحیه حضور داشتند. این در حالی بود که آثار خانم سیحون (از روز دوازدهم) در انجمن ایران و ایتالیا در تماشا بود. 
زنده‌رودی که در نمایش پیشین از حروف و خط استفاده می‌کرد، این بار به ابسترکشن مطلق رسیده بود. چند سالی بود که در فرنگ زندگی می‌کرد و در شب نمایش نیز پوشش هیپی‌ها را داشت. وقتی کسی از تماشاچیان با تعجب از چگونگی و چیستی تابلوها می‌پرسید، او انگشت حواله می‌کرد!
دو‌سال بعد یکی از این آثار بر جلد مجموعه‌ای از اشعار شاعران آوانگارد دهه‌ی ۴۰ با عنوان «شعر دیگر» رفت. 
اسفند: رنگ روغن و گواش‌های بهمن محصص با عنوان «کتاب آفرینش» برقرار شد. این مجموعه که به اسطوره‌ها پرداخته بود، مورد ستایش شاعران «موج نو» و «شعر دیگر» قرار گرفت. محصص در این آثار به مقوله‌ی آدم‌ و‌ حوا، انسان‌ و حیوان، نرینگی و مادینگی پرداخته بود. «بوتیمار کنار دریا» که بعدتر بر جلد کتابی از احمدرضا احمدی (شاعر موج نو) رفت، از این مجموعه بود. وجود محسوس نرینگی در اغلب تابلوها واکنش‌هایی برانگیخت. به‌طورکلی نقاش به‌مفهوم نر و نرینگی پرداخته بود. «سقوط ایکار»، «لات یبوست اناری» و «مرد کنار موتورسیکلت» از آثار به‌یادماندنی این مجموعه بود. یکی از بهترین نقدهای نقاشی را تا این سال (حتى تا به امروز) مهرداد صمدی در شماره‌ی اسفند مجله‌ی «خوشه» بر این مجموعه و شخص محصص نوشت. بیژن الهی (دوست آن سال‌های محصص) با الهام از ایکاروس‌های این مجموعه، «پنج مجلس از ایکار» (پنج شعر با عنوان «عدالت»، «خواب‌های مه»، «ایکارها»، «بالعکس»، «از ایکار و ضامن آهو») را می‌نویسد. 

فروردین ۱۳۴۶: با نمایش آثار غلامحسین نامی (زاده‌ی ۱۳۱۵)، فارغ‌التحصیل دانشکده‌ی هنرهای‌زیبا در دانشگاه تهران، آغاز شد. 
اردیبهشت: از دهم برای شانزده روز مجسمه‌های پرویز تناولی بود. 
خرداد: اولین کانسپچوال ایرانی با نمایش «آب باز زبردست» از کامران دیبا دیده شد؛ مجموعه‌ای بود از نقاشی، چیدمان آثار سه‌بعدی و وسایل لوله‌کشی و شیرِ آب! 
یک نوار کاست مدام در فضای گالری از ضبط صوت پخش می‌شد و می‌گفت: «توجه! توجه! آبرسانی مورد تأیید اینجانبان است.» این نخستین و جنجالی ترین چیدمان نمایش در ایران بود. فیگور آب‌باز روی بوم، طرح اندام غزاله علیزاده (داستان‌نویس) بود. مرد و زنی که در نوار حرف می‌زدند، پرویز تناولی و غزاله علیزاده بودند. خطاطی کارها از فرامرز پیلارام بود که شعارهایی بود درباره‌ی آب. پوستر نمایش را احمد عالی ساخت. این نخستین نمایش دیبا در ایران بود. شب افتتاحیه، ملکه و اغلب وابستگان خاندان سلطنتی، خانواده‌های آتابای، فرمانفرمائیان و خانواده‌های سران مملکتی حضور داشتند. این مجموعه در آتلیه زال زر که از آنِ تناولی بود، گرد آمد. شب افتتاحیه همه سفید پوشیده بودند. مضمون نمایش «من شناگر ماهری هستم» بود و شعارهای متعددی چون «زیر آب کجاست؟»، «من مرد زیر آبی هستم» و... نوشته شده بود. پس از این نمایش عکس‌های جمشید نرسی برقرار بود. 
تیر: تا چهارم عکس‌های جمشید نرسی بود. سپس گرمای تابستان گالری‌های پایتخت را تعطیل کرد. 
مهر: بهجت صدر نمایشی پرهیجان داشت. تابلوها را در قاب کرکره قرار داده بود و نخ کرکره‌ها به یک موتور کوچک وصل بود. در‌لحظه تابلو را می‌دیدید و بعد کرکره بسته می‌شد. در این سال او استاد دانشکده‌ی هنرهای زیبا در دانشگاه تهران بود. 
آبان: مجموعه‌ای از نقاشی‌های عامیانه، حماسی و مذهبی به تماشا آمد. آثار متعلق به آرشیو فرخ غفاری و ولی مشکوتی بود. 
آذر: گرافیک و سرامیک خانم لانگه لوت (آلمانی) بود. او که در اغلب مراکز مهم هنری جهان نمایش برگزار کرده بود به دلیل افتتاحیه‌ی این نمایشگاه از ماه آبان در تهران بود. 
دی: برای نخستین‌بار نقش‌برجسته‌های مقوایی، پلاستیکی، و فلزی محسن وزیری‌مقدم نشان داده شد. 
بهمن: به مناسبت یکمین سالگرد گالری سی‌وسه تابلو از سهراب سپهری در تماشا بود. در شب افتتاحیه، کتاب «حجم سبز» او که نشر «روزن» (ابراهیم گلستان) منتشر کرده بود، رونمایی شد. 
اسفند: از ششم، مجسمه‌های سرامیک پرویز تناولی بود. تا سی‌ام (که سال کبیسه بود) ادامه داشت. 

ششم خرداد ۱۳۴۷: برای ده روز نمایشی بود از نقاشی شهرام (شهمیری). پس از آن آثار غلامعلی مکتبی به دیوار رفت. غلامحسین نامی نیز در این ماه آثاری به تماشا گذاشت. 
پس از فصل تابستان، از اول مهر نقاشی‌های مریم جواهری، فارغ‌التحصیل هنرهای زیبا از دانشگاه تهران، برای ده روز برقرار بود. او از ۱۹۶۰ به اروپا رفت و مقیم آمریکا بود و تحت‌تأثیر نقاشان مکتب جدید آمریکایی کار می‌کرد. 
آبان: مجموعه‌ی پنج عکس مناظر و الباقی حرکات بدن انسان از احمد عالی (زاده‌ی ۱۳۱۴ تبریز) بر دیوار بود. فرم‌های بدن در زمینه‌ای سیاه‌وسفید قرار داشت. 
آذر: نمایشی از آثار سه نقاش فرانسوی با نام‌های گیومار، ماکس پاپار و آستول برقرار شد. در شب افتتاحیه فرح دیبا سخنرانی کرد. این مجموعه یکی از پنج‌ نمایشگاه نقاشان معاصر خارجی بود که بهمن محصص در سفر اخیر خود به اروپا بر پایه‌ی تبادل فرهنگی ترتیب داده بود. به‌علت عدم‌همکاری اداره‌ی روابط فرهنگی بین‌المللی (وابسته به وزارت فرهنگ و هنر) چهار مورد دیگر برگزار نشد. این مجموعه مشکلات گمرکی پیدا کرد و معصومه سیحون با سپردن سیصد هزار تومان وجه‌الضمان، این مجموعه را از گمرک مهرآباد درآورد. 
دی: مجموعه‌ای از نقاشی‌های حسین محجوبی (متولد ۱۳۰۹ لاهیجان) از پانزدهم تا سی‌ام برقرار شد. 
بهمن: از بیستم آثار مسعود عربشاهی (زاده‌ی ۱۳۱۴ تهران) بود.
اسفند: ماهی‌های بهمن محصص نشان داده شد. در این سال دو‌ مجموعه از آثار کریم روحانی نیز بر دیوار گالری رفت.

بیست‌وسوم فروردین ۱۳۴۸: بیش از بیست نقاشی‌ فرامرز پیلارام بود. عناصر تزئینی ایران، خوشنویسی، موتیف‌های مذهبی و تغزلی، خطوط اسلیمی با رنگ‌های اکلیلی درخشان، مجموعه را شکل بخشیده بود. تا دوم اردیبهشت وقت تماشا داشت. 
اردیبهشت: مجموعه‌ای از آثار آلن بایاش (استاد هنرکده‌ی هنرهای تزئینی) بر دیوار رفت. از هجدهم برای دو هفته سومین‌ نمایشگاه نقش و‌کاریکاتور اردشیر محصص (مجموعه طرح‌های سیاه و رنگی) بود. 
خرداد: تا اوایل ماه ادامه نمایش اردشیر محصص بود. از سیزدهم، مجموعه‌ای گروهی از بهمن محصص، سهراب سپهری، پرویز تناولی، لیلی متین دفتری، فرامرز پیلارام، مسعود عربشاهی، محمد احصایی، صادق تبریزی، آلن بایاش و غلامحسین نامی تماشا شد. از بیست‌وچهارم آثار هاسمیک نرسسیان (زاده‌ی ۱۳۰۸ لاهیجان) برقرار شد. پس از تعطیلات تابستان از اول مهر مجموعه‌ای گروهی از متین‌دفتری، محجوبی، پیلارام، سپهری، سیحون، نامی و چند تن دیگر بود. 
آبان: آثار خطی رضا مافی (زاده‌ی ۱۳۲۲ مشهد) بود. این نخستین نمایش انفرادی او و درواقع نخستین نمایش انفرادی «خط» در ایران بود. در این مجموعه، خطوط پیروی از مشق قدما می‌کرد و هنوز مافی به فضای نقاشی‌خط وارد نشده بود. 
آذر: مجموعه‌ای از نقاشان معاصر ایران بر دیوار بود. 
دی: از اول ماه برای ده‌ روز نقاشی‌های حسین کاظمی (زاده‌ی ۱۳۰۳ تهران) تماشا شد. او که زیر نظر شاگردان کمال‌الملک نقاشی آموخته بود، از اوایل دهه‌ی ۴۰ به انتزاع محض گرایید. این نمایش ادامه‌ی آثار انتزاعی او با مضمون گل بود.
گالری سیحون در حاشیه‌ی نامه‌های دعوتی که برای سفارت و اشخاص می‌فرستاد، تبلیغات دیگری هم می‌کرد ازجمله کارت‌های دعوت می‌ساخت در قطع ۴x۶ که درون پاکتی سفید به همان قطع می‌رفت. کارت ویزیتی به شکل پالت نقاشی طراحی کرده بود با عنوان گالری سیحون در رو و پشت آن نشانی خیابان پارک، کوچه‌ی چهارم، تلفن: ۶۲۱۳۰۵ - به فارسی و لاتین - نوشته شده بود. اما کاتالوگ‌ها و پوسترها در قطع‌های متفاوت بود. کاتالوگی دوبرگی داشت که روی آن غالباً اثری از نقاش، پشت آن چهره‌ی نقاش و در صفحه‌ی دیگر رزومه‌ی فارسی و لاتین هنرمند بود و باز هم به دو زبان. 

دوم خرداد ۱۳۴۹: از طرف انجمن خوشنویسان مجموعه‌ای از خطاطی رضا مافی به نمایش درآمد. 
تیر: مجموعه‌ای از نقاشی‌های فرخ فتح اعظم بود. او که تازه با مدرک طراحی و تزئینات داخلی از انگلیس به تهران آمده بود، در بوم از میخ استفاده کرده بود و این نخستین نمایش آثار او بود. 
آذر: دومین نمایش کریم روحانی در این گالری بود. نوزدهم آغاز شد و تا سی‌ام ادامه داشت. 
حبیب‌الله آیت‌اللهی نیز در این سال نمایش داشت. 

۱۳۵۰: بیژن بصیری، هفت تابلو از آثار جدید خود را نشان داد.
از بیستم اردیبهشت برای هشت روز تابلو‌های طلیعه کامران به دیوار رفت.
از بیست‌وهشتم طرح‌های طنز اردشیر محصص برای یک هفته بود.
خرداد: پس از نمایش اردشیر محصص، برای ده روز از دهم «سیاه‌مشق‌»های رضا مافی بود. از بیستم نقاشی امین‌الله رضایی (زاده‌ی ۱۳۱۵ دهستان کوهین، همدان) که شعر هم می‌گفت، تماشا شد. او پیش‌از‌این  به‌واسطه‌ی حضور در سازمان هنری پارس (متعلق به محمد بهرامی) برای مجلاتی چون زن روز و سپیدوسیاه طرح می‌زد. 
آبان: مجموعه‌ای از سرامیک‌های مش‌اسماعیل (توکل) به نمایش درآمد.
آذر: از سیزدهم نقاشی‌های ابراهیم فرجی (زاده‌ی ۱۳۱۷ اراک) بود. مجموعه‌ای بود از چهره‌های متفاوت خودش و تا سی‌ام برقرار بود. 
دی: از بیستم نقاشی شهلا اربابی (زاده‌ی ۱۳۲۶) بود. او که در هنرستان هنرهای زیبای تهران درس خوانده بود، سال‌ها در آکادمی هنرهای زیبای رُم نقاشی آموخته بود و دو سالی می‌شد که به تهران بازگشته بود و در دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران تدریس می‌کرد. این مجموعه، مخلوطی از گواش، آبرنگ، پاستل و رنگ روغن بود. کاتالوگ این نمایشگاه را محسن وزیری‌مقدم نوشت. 
بهمن: نمایش نقاشی مریم جواهری بود. با استفاده از فرم ساده‌ی هندسی همچون دایره و مثلث به نوعی تجربه‌ی تجریدی دست یافته بود. او برای افتتاح این نمایشگاه به ایران آمده بود و در پایان نزد شوهر آمریکایی خود در نیویورک بازگشت. 
اسفند: ویولت متحده کارهای رنگ روغن و حکاکی روی لینولئوم را نمایش داد. او که از سیزده‌سالگی در انگلیس زندگی می‌کرد، پس از ده‌سال تحصیل در انگلیس و آمریکا به تهران آمده بود. 
از یازدهم تا هشت روز بعد نقاشی محمد حسین حلیمی (زاده‌ی ۱۳۱۹ همدان) و استاد دانشکده‌ی هنرهای تزئینی با عنوان «صحرای محشر عاشورا» بود. 
از بیستم برای سه روز نقاشی قرن هفدهم ژاپن تا امروز تماشا شد. 

فروردین ۱۳۵۱: به همت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، نقاشی بچه‌های چهارونیم تا پانزده ساله به نمایش درآمد و تا پایان فروردین برقرار بود.
اردیبهشت: جوک‌های اروتیک هانیبال الخاص از هفدهم به دیوار رفت. او برای تابلوها در ساخته بود و قفل زده بود و روی برگه‌ای نوشته بود: «مسئول بازکردن این تابلو خود بیننده است». این نمایش قرار بود تا بیست و پنجم برقرار باشد که به‌علت اعتراضات مردمی، پلیس نمایشگاه را تعطیل کرد. مابین مدیر گالری و شوهر خود به خاطر جنجال این نمایش اختلاف به وجود آمد و یک ماه بعد گالری به خیابان پارک (وزرای کنونی) انتقال یافت. 
خرداد: پاپ‌آرت و کارهای گرافیکی هلن راغب بود. او در لندن (۱۹۳۷) به دنیا آمده بود، به آمریکا مهاجرت کرده بود و پس از سال‌ها با شوهر و دو‌ فرزند خود به ایران بازگشته بود. نخستین نمایشی بود که نقاشی (در این سال‌ها) از روی عکس، به صورت‌سازی اکسپرسیونیستی پرداخته بود. درباره‌ی او مطالبی در شب افتتاحیه به زبان انگلیسی روی کاغذهایی در بین مدعوین پخش شد. در طول نمایش نیز بروشوری به مبلغ پانزده ریال به فروش می‌رفت. 
تیر: به‌علت حضور در مکان جدید، نمایشی بود گروهی از ایران درودی، سهراب سپهری، بهمن محصص، پرویز تناولی، لیلی متین دفتری، کاکو، بهجت صدر، طلیعه کامران، حسین زنده رودی، بیژن بصیری و چند تن دیگر. از دوازدهم آثار جری پولاک تماشا شد. او متولد ۱۹۴۳ چکسلواکی بود، در هنرهای زیبای پراگ سینما خوانده بود و چند فیلم ساخته بود. 
مرداد: گروه نقاشان نوگرای ایران (دوازده نقاش و یک مجسمه‌ساز) در تماشا بود. 
شهریور: مسعود انصاری بیست‌و‌نه تابلو (هفت رنگ روغن، الباقی گواش و طراحی) را نمایش داد. از یازدهم برای ده روز برقرار بود. او سال‌ها در انگلیس درس خوانده بود و این نمایشگاه ثمره‌ی اندوخته‌های ذهنی او در زمینه‌ی پاپ‌آرت بود. از بیست‌وسوم دومین نمایش گروهی با حضور شهلا اربابی، احمد اسفندیاری، صادق بریرانی، بهمن بروجنی، جری پولاک، مسعود عربشاهی، سیما کوبان، مهرین مهران، رضا مافی، جوادی‌پور و حمیدی برای ده‌روز برگزار شد.
مهر: مجموعه‌ای از نقاشی و تعدادی موزائیک از خانم شاشاگیگا نمایش شد. او مسلمان و شیعه بود و از کشور تونس می‌آمد. پهلبد (وزیر فرهنگ) در شب افتتاحیه حضور داشت. این مجموعه زیر نظر اداره فرهنگ و هنر بود و در مجموع سی‌وهفت اثر در آن دیده می‌شد. گیگا، مورد ستایش بسیاری از هنرمندان جهان قرار گرفته بود. او همانی است که من ری، نقاش آمریکایی، درباره‌اش گفته بود: «شما می‌خندید، می‌رقصید، نقاشی می‌کنید. آنچه دیگران می‌خواهند انجام دهند، شما به خوبی انجام می‌دهید. شما تمتع می‌دهید». 
آبان: نمایشی از آثار صادق تبریزی با عنوان «هزاره خولی» بود که عباس بلوکی‌فر در ترسیم صحنه‌هایی از آن دست داشت. تم اصلی آن خولی و جوشاندن او در دیگ آبجوش بود. تبریزی که از هنرستان پسران آمده بود و مینیاتور، سرامیک و مجسمه‌سازی می‌دانست، ایده‌هایی می‌ساخت و با تکنیک کار بلوکی‌فر بر وجه طنزآمیز و قهوه‌خانه‌ای آن تأکید می‌کرد. 
کمپوزیسیون‌هایی از آخرین کارهای رضا مافی از یازدهم تا بیستم بود. 
از بیست‌ودوم مجموعه‌ای از آثار علی‌اکبر یاسمی (شاگرد کمال الملک) پس از ده سال که از مرگ او می‌گذشت، تماشا شد. در حاشیه‌ی این نمایشگاه آثار دختر او - مهرانگیز یاسمی - نیز بود. نقاشی و طراحی‌های سیاه‌قلم یاسمی مخاطبان بسیاری به گالری آورد و قرار شد در اردیبهشت سال آینده برای پانزده روز دیگر تمدید شود. 
روزهای آخر این ماه، آثار رنگ روغن کاکو (محمدعلی شیوایی) که در شناسنامه فامیلی «تحت اصلحه» داشت، به دیوار رفت. مجموعه‌ای بود تحت‌تأثیر بافت‌های گلیم که در آن آلات موسیقی و رابطه‌ی آنها با انسان شرح می‌شد. کاکو سال‌ها در پاریس زندگی کرده بود و از پی تألمات روحی و بیماری روانی به ایران بازگشته بود. او بعدتر به عالم درویشی رفت و تمام شد. 
آذر: نمایش آثار کاکو ادامه و تا ششم وقت نمایش داشت.
از بیستم برای دومین‌بار در این گالری، آثار نقاشی و طراحی امین‌الله رضایی برقرار شد. 
دی: از یازدهم آثار شیلا اخوان (زاده‌ی ۱۳۲۲ تهران) بود. او که در دانشکده‌ی هنرهای زیبای میلان نقاشی خوانده بود در لس‌آنجلس (۱۳۴۷)، شیکاگو (۱۳۴۸) و گالری بورگز در تهران (۱۳۴۴) نمایش گذاشته بود. 
مجموعه‌ای از سهراب سپهری که پیش‌تر از این در گالری سیروس پاریس (متعلق به خانه‌ی هنر ایران) بود، تماشا شد. 
از بیست‌ویکم تا سی‌ام نقاشی‌های سلیمان ساسون بود. 
بهمن: آثاری از نقاشی رحیم روحانی به دیوار رفت. از بیست‌وهشتم خط‌نقاشی‌های محمد احصایی افتتاح و تا پنجم اسفند برقرار بود. این مجموعه از خط تخطی می‌کرد و بیشتر فرم و زیبایی‌شناسی حروف را نشان می‌داد. او از مهمترین خطاطانی بود که در این دهه خط ثلث را از ساحت معرفتی درآورد و خاصیت استتیکی به آن بخشید. رنگ‌های نارنجی، سبز و نقره‌ای بر زمینه‌ای سیاه، رفتار تازه‌ای با خط بود. او در این سال کارمند سازمان کتاب‌های درسی بود. 
اسفند: نمایشی از انگشتر، طلا و نقره اثر پاینده شاهنده (زاده‌ی ۱۳۱۴ شیراز) بود. او که فارغ‌التحصیل هنرهای زیبا از دانشگاه تهران بود در آکادمی هنرهای زیبای ونیز (ایتالیا) درس طراحی جواهر خوانده بود.
مجموعه‌ای از عکس‌های هادی شفائیه نیز در این ماه بر دیوار رفت. در ۱۳۵۱ علی‌اکبر صفائیان و ژاله پورآهنگ نیز در سیحون نمایش انفرادی داشتند.

فروردین ۱۳۵۲: مجموعه‌ای گروهی گشایش یافت. آثار جمال بخش‌پور، حسن حاتمی‌آذر، محمد احصایی، رضا مافی، علی‌اکبر صفائیان، اسماعیل مرضایی، بهرام عالیوندی، عباس حجت‌پناه و ژاله پورآهنگ دیده شد. از بیست‌وسوم برای یک هفته مجموعه‌ای از بهرام عالیوندی تماشا شد.
اردیبهشت: از یکم طرح‌ها و کنده‌کاری‌های چوبی شهاب‌الدین موسوی‌زاده (زاده‌ی ۱۳۲۴ تهران) بود. او که از نوجوانی نزد ویشکایی، شیخ و جوادی‌پور نقاشی آموخته بود، این سال‌ها به طراحی رو آورد. تا پیش‌از‌این  نمایش، متخصص در پرتره بود. شانزده کنده‌کاری (چهار مجسمه از چوب و الباقی نقش‌برجسته روی چوب و سی‌وسه طراحی این مجموعه را شکل می‌بخشید. در این سال کمک‌مهندسِ بهداشت در وزارت بهداری بود و سال آخر رشته‌ی نقاشی در دانشکده هنرهای زیبا را طی می‌کرد. 
از دوازدهم مجموعه‌ای از حسین مجابی (زاده‌ی ۱۳۲۳ قزوین) از ناکامان هنر نوگرای ایران بود. او بیست‌  سال بیشتر نداشت که به طرز غم‌انگیزی درگذشت. مرگ او و منصور قندریز از داغ‌های بی‌التیام جوانمرگی در هنر معاصر ایران بود. هجده تابلو از نقاشی پشتِ شیشه میهن‌دخت عظیما (زاده‌ی ۱۳۰۸ تهران) نشان داده شد. او از نخستین زنانی بود که به نقاشی پشتِ شیشه تمایل نشان می‌داد. عنوان نمایش «پشت شیشه براساس تم‌های ایرانی» بود. پس از فارغ‌التحصیلی از دانشکده به هند رفته بود و در دانشگاه ویسوا بهاراتی ادامه تحصیل داد. این نمایش نخستین تجربیات او در نقاشی پشتِ شیشه بود. او پس از ازدواج با مسعود برزین، روزنامه‌نگار معروف آن سال‌ها، لقب برزین را برگزید. پیش‌از‌این غالباً پاستل روغنی کار می‌کرد. 
خرداد: از یکم برای ده روز آثار حسن حاتمی‌آذر (زاده‌ی ۱۳۱۸)، فارغ‌التحصیل مدرسه‌ی کمال الملک (۱۳۳۹) بود. او در این سال‌ها دکوراتور تلویزیون بود. 
گیتی ناوران (نوین) نیز با الهام از اشعار احمد شاملو بیست تابلو نشان داد. او در رشته‌ی گرافیک از هنرهای تزئینی، فارغ‌التحصیل شده بود و در این سال در قسمت نقاشی متحرک اداره‌ی فرهنگ و هنر کار می‌کرد. عنوان «سیری در فضای شعری شاملو» بود و کاتالوگ نیز با شعری از شاملو شروع می‌شد. بیست‌وهفتم در یک حراجی هنری آثار جمشید سماواتی به فروش گذاشته شد. تا آخرین روز ماه آثار بیست هنرمند در حراجی بود. 
تیر: از سوم و در یک نمایش گروهی آثار محسن وزیری‌مقدم، حسین کاظمی، حسین زنده‌رودی، هوشنگ پزشک‌نیا و سوسن فرجام بود. حاصل بیش از ده سال از فعالیت هنری محسن وزیری‌مقدم نیز نشان داده شد. 
مرداد: مجموعه‌ای از بهمن بروجنی در تماشا بود. او که از دانشکده‌ی هنرهای تزئینی فوق‌لیسانس گرافیک، نقاشی‌ تزئینی و معماری داخلی گرفته بود، در همان جا درس می‌داد. این مجموعه نمونه‌هایی از طراحی و نقاشی بود. تعدادی از این آثار روی پارچه‌ی معمولی و با مداد و با کمی آبرنگ کار شده بود. مجموعه‌ای گروهی از نقاشان و پیکره‌سازانی که در طول این سال‌ها با گالری همکاری کرده بودند نیز برپا شد و تا اوایل شهریور امکان تماشا داشت. 
شهریور: مهرین مهران (زاده‌ی ۱۳۲۵)، فارغ‌التحصیل آکادمی هنرهای زیبای رُم، از دوازدهم نمایش داشت. این آثار در ادامه‌ی همان ذهنیتی بود که در ۱۳۴۹ در نمایشی دونفره همراه با وینچنزو بیانکینی در سالن هواپیمایی آلیتالیا به تماشا گذاشته بود. 
مهر: از یکم برای ده روز مجموعه‌ای از مسعود عربشاهی تماشا شد. از دوازدهم نقاشی‌های جعفر روح‌بخش (زاده‌ی ۱۳۱۹ مشهد) بود. او یک سال پیش‌تر در همین گالری و در یک مجموعه‌ی گروهی شرکت کرده بود. از بیست‌ویکم جمال بخش‌پور (زاده‌ی ۱۳۲۳) آثار خود را نشان داد. او که دیپلم هنرستان هنرهای زیبای پسران را داشت، سه سال در دوره عمومی دانشکده‌ی هنرهای تزئینی درس خوانده بود. سی‌وپنج تابلو در این مجموعه دیده می‌شد. 
آبان: از دوم آثار گِلی از پرویز کلانتری بود. او که پنج سال معلم نقاشی دانشجویان رشته معماری بود، با تأثیر از معماری سنتی ایران هجده تابلو در مایه‌ی سایه‌روشن و خاک به تماشا گذاشت. در لابه‌لای گِل‌های ترک‌خورده‌ی هر تابلو سیم‌هایی ظریف کار گذاشته و خاک را جزء رنگ‌های تابلو کرده بود. 
از چهاردهم آثار جدید رضا مافی بود. آیدین آغداشلو به معرفی این دوره از کارهای او پرداخته بود. در واقع این مجموعه برگشتی به خطاطی اصیل بود و آنچنان تظاهرات نقاشانه نداشت. تمام آثار این مجموعه به مبلغ هرکدام دو هزار تومان به فروش رفت. مافی از این نمایش به بعد، هر‌از‌چند‌گاهی آثاری برای فروش در اختیار مدیر گالری قرار می‌داد. 
از بیست‌ودوم برای یک هفته نمایشی بود از آثار نصرالله افجه‌ای. او که متولد ۱۳۱۲ شمیران بود، خطاطی را نزد استاد کاوه و میر‌خانی آموخته بود. 
آذر: از یکم مجموعه‌ای با عنوان «صفویه تا قاجاریه در آینه‌های نقاشی» برگزار و تا پانزدهم وقت دیدن داشت. از پانزدهم آثار علی‌اکبر صفائیان برای پانزده روز بود. 
دی: در این ماه در مجامع هنری پچپچه‌هایی مبنی بر شکرآب‌شدن روابط زناشویی معصومه سیحون و هوشنگ سیحون شنیده شد. معصومه سیحون اعلام کرد که نام گالری را به «نادر» تبدیل خواهد کرد. 
از دهم برای ده روز آثار تراش روی شیشه‌ی رضا پورافشین در تماشا بود. پس از آن مجموعه‌ای گروهی از سپهری، کلانتری، طلیعه کامران، عالیوندی، محجوبی، کاکو، افجه‌ای، مافی، تبریزی و صفائیان بود.
بهمن: به مناسبت سالگرد گالری، آثار اویسی، علی‌اکبر صفائیان (مجسمه‌های چوبی و نقاشی روی چوب)، کلانتری و نصرالله افجه‌ای بود.
از پانزدهم برای پانزده روز نقاشی‌های سوررئالیسم کریم روحانی نشان داده شد. 
اسفند: از دوازدهم برای یک هفته آثار شهاب‌الدین موسوی‌زاده در تماشا بود. از بیست‌وپنجم آثار خطاطی جلیل رسولی بود که تا فروردین وقت دیدن داشت. 

فروردین ۱۳۵۳: ادامه نمایش خط جلیل رسولی بود. در این ماه مدیر گالری در مطبوعات اعلام کرد نقاشان شهرستان برای یک نمایش گروهی، تا پانزدهم ماه تیر مشخصات خود و سه نمونه کار به نشانی گالری بفرستند. 
اردیبهشت: مجموعه‌ای متفاوت از رحیم ناژفر (زاده‌ی ۱۳۲۴ تهران) طنز را با تاریخ تلفیق کرده بود. «همخوابگی یونس و ماهی» از آثار مورد تحسین این نمایش بود. او که در هنرستان هنرهای زیبای پسران درس خوانده بود، دانشجوی سال چهارم دانشکده‌ی هنرهای‌ زیبا، رشته‌ی آموزش هنر می‌خواند. این آثار مجموعه‌ای بود تلفیقی از پرده‌ی مذهبی و مینیاتور جدید. 
از بیست‌و‌یکم برای بار دیگر آثار طلیعه کامران برپا شد و تا سی‌ام ادامه داشت. او سال پیش نمایش موفقی در این گالری داشت. 
خرداد: از چهارم برای دو هفته نقاشی و مجسمه‌هایی از عباس حجت پناه بود. از هجدهم جواهرات پاینده شاهنده به نمایش درآمدند. مجموعه‌ای بود از انگشتر، گُل‌سر، دستبند، گُل‌سینه و گردنبند که روی آن طراحی شده بود. جدا از نمایش این جواهرات، روی ستون‌هایی در محیط گالری، طرح‌های اولیه آنها نیز به دیوار آویخته شده بود. پرویز کلانتری کاتالوگ نمایش او را نوشته بود. شاهنده، اولین نمایش جواهرات خود را سال‌ها پیش در موزه ایران باستان و بعد انجمن ایران و ایتالیا نشان داده بود. این دومین نمایش او در گالری سیحون بود. 
تیر: مجموعه‌ای از مجسمه‌های مش‌اسماعیل (اسماعیل توکل) برقرار بود و پس از آن نقاشی گیتی معارفی نشان داده شد. 
مرداد: آثار مجسمه از مش‌اسماعیل از چهارم تا چهاردهم ادامه داشت. از نوزدهم برای یک هفته عکس‌های یعقوب امدادیان بود. 
شهریور: از هفدهم مجموعه‌ای از عکس‌های کاوه گلستان به مناسبت «روز جهانی پیکار با بیسوادی» تماشا شد و تا سی‌ام ادامه یافت. او پسر یکی از پرنفوذترین هنرمندان روزگار، ابراهیم گلستان، بود و در شرایطی که اغلب روشنفکران حتی به شیوه‌ی گلستان کمی کجکی می‌رفتند (یک پای ابراهیم گلستان از پای دیگر به طرز غیرمحسوسی کوتاه‌تر بود) هیچ‌گاه پسر زیر سایه پدر نرفته بود. این مجموعه، عکس‌هایی بود از بچه‌ها و مدرسه‌های چند روستای دورافتاده‌ی ایران و به سفارش مرکز انتشارات «آموزش» (که تهیه‌کننده‌ی مواد کمک درسی مدارس بود) گرفته شده بود. 
مهر: مجموعه‌ای از مجسمه‌ها و چند نقاشی سودابه شرفشاهی از دهم برای ده روز نشان داده شد. 
از بیست‌و‌دوم مجموعه‌ای از سپهری، عالیوندی، بخش‌پور، معصومی، نامی، واسپور، مافی، حجت‌پناه، روحانی، صفائیان، داوود امدادیان، سودابه شرفشاهی، پاینده و کریم روحانی تماشا شد. 
آبان: از هشتم برای ده روز واحد خاکدان، که در این سال بیست‌وسه‌ساله بود و در رشته‌ی معماری داخلی تحصیل می‌کرد، در اولین نمایشگاه انفرادی خود آثاری به نمایش گذاشت در مایه‌ی کوبیسم و آبستره با ته‌مایه رنگ قهوه‌ای و فضایی فرمالیستی. او پس از این نمایش به فیگور رو آورد و یکی از نام‌آورترین نقاشان رئالیستی این دهه قلمداد شد. کاتالوگ نمایش را بیژن جمالی طراحی کرده بود. او سه سال پس از این در همین گالری تجربیات جدیدی به نمایش گذاشت که کاملاً با آثار این نمایش متفاوت بود. فروش آثار متعدد خط و حمایت انجمن خوشنویسان سبب شد گالری روی این مهم، متمرکز شود. 
از بیستم آثار خطاطی نصرالله افجه‌ای تماشا و تا آخر ماه برقرار بود. 
آذر: از چهارم برای یک هفته مجسمه‌های بهروز حشمت و طرح‌های کیومرث کیاست بود. کیاست در این دوره برای مجلاتی چون فردوسی، طرح متن می‌کشید. 
از دوازدهم تا بیست‌و‌ششم مجموعه‌ای دیگر از رضا مافی به نمایش درآمد. این آثار نیز کاملاً به فروش رفت. 
دی: از یکم جرالد اس.تمپست برای یک هفته نمایش داشت. 
از چهاردهم مجموعه‌ی نوزده تابلو از پروانه اعتمادی تماشا شد. او در این دهه به اشیا در کار خود ارزش می‌داد. مجموعه‌ی بطری‌ها و شاخه گُل ‌و ماهی بود. با تکنیک خاص زمینه‌ی تابلو را از سیمان ساخته بود و با خراش‌های عمیق، اشیاء را در آن در می‌آورد. این مجموعه بعدتر، به علت حضور یک دایره‌ی قرمز در اغلب تابلوها (سیب) به آثار خاصی تبدیل شد. 
با همکاری انجمن خوشنویسان، وابسته به وزارت فرهنگ و هنر، مجموعه‌ای از آثار خطی جلیل رسولی از بیست‌و‌سوم تا اول بهمن برپا شد. 
بهمن: از پنجم آثاری از بهرام عالیوندی به تماشا درآمد. از شانزدهم تا نیمه‌ی اسفند سیاه‌مشق‌های رضا مافی برقرار شد. این مجموعه نیز چون آثار پیشین او کامل به فروش رفت. 
اسفند: از سوم مجموعه‌ای از اعتمادی، سپهری، امدادیان و سرکیس زاکاریانس (واسپور) به دیوار رفت. آخرین نمایش این سال مجموعه‌ای بود از آثار رسام ارژنگی. او که نمونه‌ی بارز نسل نقاشان پس از کمال الملک بود؛ در همان فضای رئالیستی رپین‌وار به تداوم کار خود می‌پرداخت. در واقع، ارژنگی آخرین بازمانده‌ی نسلی بود که حالا دیگر کلاسیک نام می‌گرفت. این افراد در فضای گالری‌های تهران دیگر جایی نداشتند و تلاش مدیر گالری سیحون جهت برگزاری نمایش آثار این کسان ستودنی بود.

۱۳۵۴: از سوم اردیبهشت مجموعه‌ای بود از مینیاتورهای عباس جلالی‌سوسن‌آبادی (زاده‌ی ۱۳۱۶، اراک). او که در ابتدای دهه‌ی ۴۰ دیپلم هنرستان هنرهای زیبای پسران را گرفته بود، در این سال‌ها استاد مینیاتور در هنرستان کمال الملک بود و به استخدام وزارت فرهنگ و هنر درآمده بود. از سی‌ویکم نقاشی‌های بهمن فرسی، شاعر، قصه‌ساز و نمایشنامه‌نویس مطرح آن سال‌ها بود. او که ۱۳۱۲ در تبریز متولد شده بود، در ۱۳۴۰ با چاپ نمایشنامه‌ی «گلدان» جریان جدیدی در نمایش ایجاد کرد. بعدتر در کتاب «باهو» (۱۳۴۱) نوعی داستان-شعر ساخت که بر شاعران موج‌نو تأثیر زیادی داشت. این آخرین نمایش آثار نقاشی او بود و پس از آن برای همیشه به انگلیس مهاجرت کرد. 
خرداد: آثار فرسی تا هفته‌ی اول این ماه در تماشا بود. از دهم نقاشی گارنیک درهاکوپیان (زاده‌ی ۱۳۲۳) بود. او مدل‌های مینیاتوری را با نقاشی جدید تلفیق می‌کرد. غالب آثار این مجموعه زنان اسب سوار بود. سپس جمال بخش‌پور از نوزدهم تا سی‌ام مجموعه‌ای از نقاشی و طرح‌های خود (سی‌وپنج تابلو) را نشان داد. 
تیر: از پانزدهم نقاشی‌های فریده لاشایی (زاده‌ی ۱۳۲۳، رشت) بود. او که طراح کریستال و سرامیک نیز بود، به آلمان و اتریش رفت و دوره هنرهای تزئینی را در آکادمی وین به پایان رساند. در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ رو به ترجمه‌ی کتاب‌های ادبی آورد. 
مرداد: از یکم گیتی ناوران مجموعه‌ای از آثار خود را نشان داد. او که دانش‌آموخته هنرهای تزئینی بود، در این سال در مدرسه‌ی عالی ساختمان تدریس می‌کرد. عنوان این نمایش «تتناهایاهو» بود و به چهره‌ی دراویش با ریش سفید و جام‌ی مخصوص پرداخته بود. سپس نمایشگاهی بود گروهی از آثار: علی‌اکبر صفائیان، حسین محجوبی، بهرام عالیوندی، سرکیس زاکاریانس، داود امدادیان، رضا مافی و پروانه اعتمادی. 
شهریور: ادامه‌ی نمایش گروهی ماه قبل بود. آثاری از صادق تبریزی، سهراب سپهری و جمال بخش‌پور اضافه شد. نیمه‌ی دوم ماه مجموعه‌ای از عباس حجت پناه، شیدا صالح، درهاکوپیان، زیتا جلایر و چند تن دیگر بود.
مهر: تا دهم نمایش گروهی ماه قبل در تماشا بود. از دوازدهم مجموعه‌ای از مجسمه‌های آهنی مش اسماعیل (اسماعیل توکل) تا بیست‌ویکم بود. از بیست‌و‌دوم آثار نقاشی سهراب سپهری به دیوار رفت و بیشتر این مجموعه فروخته شد. 
آبان: آثار سپهری در ادامه‌ی نمایش ماه قبل امکان تماشا داشت. از سوم تا پنجم مجموعه‌ای از آثار چهل هنرمند با عنوان «سیمایی از هنر معاصر» با همکاری گالری تالار قندریز و سیحون در سالن وزارت کار و امور اجتماعی (خیابان هتل هیلتون) به نمایش درآمد. گالری سیحون با آثار اسپهبد، افجه‌ای، ایوب و داود و یعقوب امدادیان، بخش‌پور و چند تن دیگر شرکت کرده بود. از بیست‌و‌ششم یک تابلوی رنگ روغن متعلق به دویست‌وپنجاه سال پس از مسیح با عنوان «مسیح؛ راه صلیب» به نمایش درآمد. 
آذر: از دوازدهم برای یک هفته نقاشی‌خط‌های رضا مافی تماشا شد. 
دی: از یکم نقاشی غلامحسین صابر بود و تا نهم وقت دیدن داشت. 
از دهم مجموعه‌ای از نقاشی علیرضا اسپهبد بود. کلاغ‌ها این بار در طبیعت بی‌جان و در طبیعت، جزئی از تابلو شده بودند. از بیست‌وهفتم برای ده روز نقاشی‌خط‌های جلیل رسولی بود. او شعر شاعران کلاسیک را بر بوم آورده بود و این سومین نمایش بود که از کارهای خود در گالری‌های تهران می‌گذاشت. 
بهمن: هفته‌ی نخست در ادامه‌ی نمایش ماه قبل آثار جلیل رسولی در تماشا بود. سپس مجموعه‌ای گروهی تماشا شد. از یازدهم، به مناسبت دهمین سالگرد تأسیس گالری آثار جدید محسن وزیری‌مقدم که مجموعه‌ای بود از چند پردیس کوچک (با ورق پلکسی‌گلاس ساخته بود) و تعدادی نقاشی به سبک و سیاق مجسمه‌هایش نمایش شد. او در این سال استاد دانشکده هنرهای زیبا در دانشگاه تهران بود. 
اسفند: از دوم مجموعه‌ی تازه از پرویز کلانتری برگرفته از معماری خانه‌های سنتی ایران بود. در این مجموعه، نقاش بیش‌تر دغدغه‌ی معماری داشت. ده روز برقرار بود.
از سیزدهم طرح‌های نیکزاد نجومی نشان داده شد. این نخستین نمایش آثار او پس از بازگشت از نیویورک بود. در روال کارهای قدیم با زغال و مداد کار کرده بود و کمی رنگ نیز قاطی داشت. 

۱۳۵۵: از چهاردهم فروردین مجموعه‌ای گروهی با آثار حسین محجوبی، علی‌اصغر معصومی، پروانه اعتمادی، رضا مافی و پرویز کلانتری بود. 
اردیبهشت: از یکم برای ده روز نقاشی علی‌اصغر معصومی تماشا شد. این دومین نمایش رنگ روغن او در سیحون بود. از چهاردهم آثار پروانه اعتمادی برای ده روز بود. او دو سال پیش‌تر در سیحون مجموعه‌ای به تماشا نهاده بود. اعتمادی، که سال دوم دانشکده تحصیل در دانشگاه تهران را رها کرده بود، به تکنیکی دست یافته بود که زمینه‌ی تابلو را با خمیر سیمان می‌ساخت و بعد خطوط اصلی را بر آن طراحی می‌کرد. از سی‌ام آثار رضا درخشانی بود. 
خرداد: در ادامه‌ی ماه قبل آثار رضا درخشانی در تماشا بود. بعد مجموعه‌ای از نقاشی‌های اسماعیل مرضایی دیده شد. از بیست‌و‌ششم نقاشی مهرداد مطیعی بود. 
تیر: مجموعه‌ای گروهی از آثار اسپهبد، اعتمادی، معصومی، کلانتری، واسپور، مافی و کریم روحانی بر دیوار رفت. 
مرداد: در ادامه‌ی نمایش گروهی ماه قبل آثار درهاکوپیان، محجوبی و بخش‌پور اضافه شد. 
شهریور: کاریکاتورهای سودابه شرفشاهی تماشا شد. 
مهر: مجموعه‌ای از کاریکاتورهای کامبیز درمبخش بود. این مجموعه آثار پراکنده‌ی او را در مطبوعات در بر می‌گرفت. او متولد شیراز و بزرگ شده‌ی کوچه وقفی در قلب تهران بود. این محله که از شمال به میدان بهارستان، از جنوب به کوچه‌ی مرده‌شوی‌خانه، از مشرق به سرچشمه و از مغرب به سرتخت بربریها ختم می‌شد، بعدها باعث ایجاد سوژه‌های بسیاری در آثار او شد. از پانزدهم عکس‌های کاوه گلستان بود. تا آخر ماه ادامه داشت. او که دو سال پیش در این گالری عکس‌هایی از بچه‌های مدارس رودبار الموت، روستاهای کویر کاشان و دشت‌های اطراف اصفهان به نمایش نهاده بود، این بار مجموعه‌ای متفاوت نشان می‌داد. 
آذر: از سوم برای یک هفته مجموعه‌ای از گرافیک-نقاشی‌های کورت کرامر، زاده‌ی اتریش و ساکن شهر وین، بود. رنگ روغن، تکنیک مخلوط و ترافارت و لیتوگرافی‌ها، خاطرات و تأثیرات اقامت وی در ایران بود. کرامر پیش‌تر از این در شیراز و آبادان نمایش برپا کرده بود. کاتالوگ نمایش را دکتر هلموت اسلابی، سرپرست انستیتوی فرهنگی اتریش در تهران، نوشته بود. آثار او درباره‌ی اماکن تاریخی و صنعتی کرمان، آبادان و چغازنبیل بود. از پانزدهم مجموعه‌ای از تاپستری‌های جمیله هاشمی در تماشا بود.
از بیست‌وهشتم مجموعه‌ای دیگر از نصرالله افجه‌ای به دیوار رفت. 
دی: تا دهم-در ادامه‌ی نمایش ماه قبل-آثار افجه‌ای بود. از بیستم نقاشی‌های مرتضی کاتوزیان که قبلا گرافیک کار می‌کرد، نمایش شد. 
بهمن: به مناسبت سالگرد گالری، از دوم نقاشی‌های محسن سهیلی‌خوانساری بود. از هفدهم نقاشی‌های خانم شری شمس تماشا شد. 
اسفند: از هفتم مجموعه‌ای از عکس‌های رضا نوربختیار برای ده روز بود. از شانزدهم برای دو هفته نقاشی گارنیک درهاکوپیان نشان داده شد. او که فارغ‌التحصیل رشته‌ی گرافیک در هنرکده‌ی هنرهای تزئینی بود، با شرکت در نمایش گروهی گالری صبا (۱۳۴۵) به صورت حرفه‌ای نقاشی را شروع کرد. 

۱۳۵۶: در این سال گالری فعالیت کمتری نسبت به سال‌های دیگر داشت. مدتی جواهرات فروخت و بیشتر جهت فروش آثار نمایش‌هایی تکراری گذاشت. 
فروردین: با مجموعه‌ای از نقاشی کودکان شروع به کار کرد. 
اردیبهشت: طرح‌های هوشنگ سیحون نمایش شد. مجموعه‌ای بود از درخت‌های سوخته، گل‌های پلاسیده و علاقه‌ی همیشگی او به معماری. تجربه‌هایی با آبرنگ نیز در میان این آثار دیده می‌شد. سپس مجموعه‌ای از خوان مارتینز، نقاش اسپانیایی، بود. 
خرداد: از یکم مجموعه‌ای دیگر از نقاشی‌های منوچهر معتبر را نشان داد؛ با سه موضوع طبیعت بی‌جان، چشم‌اندازی از خانه‌های کاهگلی و چهره پردازی با ضربه‌های تند و خشک و خشن! وجه غالب این نمایش آثاری بود که بعدتر به «کوچه‌های بن‌بست» معروف شد. 
تیر، مرداد و شهریور: گالری تعطیل بود. 
مهر: از روز سوم مجموعه‌ای از عکس‌های رنگی و سیاه‌سفید ابراهیم گلستان برای بیست روز برپا شد. او که یکی از بهترین داستان‌نویسان معاصر و سینماگر بود از جمله شخصیت‌های برجسته‌ی فرهنگی به‌شمار می‌آمد. این نمایش به یکی از شلوغ‌ترین نمایش‌های گالری سیحون تبدیل شد. عکس‌ها مربوط به طبیعت شمال بود و با اینکه گلستان در جوانی و دهه‌ی ۲۰ در ماهنامه‌ی «مردم» برای حزب توده عکاسی چهره می‌کرد؛ نزدیک به سی سال بود که در هیئت عکاس رخ نموده بود. سپس مجموعه‌ای از عکس‌های هنگامه گلستان (عروس ابراهیم گلستان و همسر کاوه گلستان) به نمایش درآمد. 
آبان: از هشتم برای ده روز نقاشی‌های پروانه اعتمادی بود. از بیست‌ودوم نخستین نمایش انفرادی نقاشی حجت شکیبا برقرار شد. او به شیوه‌ی هایپررئالیست‌ها اسکناس‌هایی نقاشی می‌کرد که به واقعیت بسیار نزدیک بود. تا پیش‌تر از این شکیبا در شرکت‌های تبلیغاتی کار می‌کرد و این نمایش سبب شهرت و فروش گران آثار او شد. در کنار اسکناس‌ها مجموعه‌ای نیز از عکس‌های قدیم کلاژ کرده و روی آن نقاشی کشیده بود. 
آذر: از هفتم نقاشی علی‌اصغر معصومی بود. 
دی: نقاشی شهلا نفیسی تماشا شد. از پنجم آبرنگ، رنگ‌روغن، حکاکی، طراحی و مجسمه‌هایی از بهمن بروجنی بود. تا پانزدهم وقت دیدن داشت. از هفدهم بار دیگر طرح‌ها و نقاشی منوچهر معتبر بر دیوار آویزان شد.
بهمن: نخستین نمایش آثار طراحی و کروکی با مرکب روی کاغذ، که فضایی معمارانه را نشان می‌داد از پولاد عبدالرحیمی نشان داده شد. سپس مجموعه‌ای از مهری رخشا، نقاش مقیم ایتالیا، بود. او از شاگردان اولیه‌ی دانشکده‌ی هنرهای زیبا بود و در کنار طوسی حائری و چند زن دیگر از مهم‌ترین جریانات روشنفکری زنان در دهه‌ی ۲۰ را بر عهده داشتند. این نمایش پس از بیست سال که او از ایران دور بود به تماشا می‌آمد.
سپس مجموعه‌ای از آثار افرادی که در این سال‌ها در گالری نمایش برگزار کرده بودند، تماشا شد. جواهرات شاهنده پاینده نیز به فروش می‌رفت. 
اسفند: نیمه‌ی اول ادامه نمایش گروهی ماه قبل بود. از پانزدهم برای دو هفته مجموعه سی‌وپنج تابلوی رنگ‌روغن، سیاه‌قلم و آبستره از سهراب سپهری تماشا شد. 

فروردین ۱۳۵۷: در ادامه‌ی نمایش آثار سپهری در اسفند، طراحی‌های سیاه‌سفید او بر دیوار رفت. 
اردیبهشت: از دوم مجموعه‌ی آدم‌های بی‌چشم واحد خاکدان در نمایش بود. در اغلب تابلوها، فیگورها یا چشم نداشتند و یا با دست چشم‌های خود را پوشانده بودند. 
خرداد: از یکم برای دو هفته نقاشی طلیعه کامران مجموعه‌ای از بیست‌و‌چهار تابلو بود. سپس آثار آقای دیبا نمایش شد. 
تیر: نقاشی، آبرنگ و طراحی‌های انوش محسنی از دوازدهم برای یک هفته برقرار شد. او در آکادمی معماری آلمان غربی درس خوانده بود، به آکادمی هنرهای زیبای رُم رفته بود و بیست‌وپنج سال داشت. 
مرداد: یک مجموعه‌ی گروهی از کلانتری، شکیبا، خاکدان، افجه‌ای، حجت پناه، معتبر و فؤاد عبدالرحیمی بود. 
شهریور: با همکاری انستیتو گوته، نقاشی و گرافیک م. ویکتور از بیستم تماشا شد.
مهر: مجموعه‌ای دیگر از خوان مارتینز، نقاش اسپانیایی، بود. سپس مجسمه‌های خانم کانر، مجسمه‌ساز انگلیسی، نشان داده شد. چهار ماه بعد، یک انقلاب مردمی حکومت پهلوی را ساقط و قانون انقلاب‌ اسلامی را برقرار کرد. گالر‌ی‌ها تعطیل شدند. اغلب صاحبان گالری، کشور را به مقصد نامعلومی ترک کردند. معصومه سیحون در ایران ماند. به اتهام اشاعه‌ی آثار مبتذل و ارتباط با دستگاه حکومت پهلوی به دادگاه انقلاب خوانده شد. مدتی زندان بود. تبرئه شد. در سال‌های جنگ تحمیلی در بازگشایی مجدد، گالری سیحون جزو نخستین گالری‌های عرضه‌ی آثار هنری در انقلاب اسلامی بود که نمایش‌هایی برگزار کرد.