گالری تالار ایران (قندریز)
تندیس شماره‌ی ۲۰۷، شهریور ۱۳۹۰
در طول تاریخ گالری‌های تهران، تالار ایران از مهم‌ترین این مجموعه بوده است. در زمانه‌ای شروع به کار کرد که گالری به معنای واقعی کلمه در پایتخت کم بود. یا با این شیوه اصلاً نبود. نخستین گالری تهران بود که صرفاً به قصد فروش آثار تأسیس نشده بود و برای ارتقای فرهنگ بصری بود. برای نخستین‌بار یک گالری نمایش گرافیک و عکس گذاشت. برای نخستین‌بار یک گالری به بروشور، کاتالوگ و پوستر اهمیت داد. برای نخستین‌بار بر محوریت ارائه‌ی آثار دانشجویان همت کرد. سوا از تماشای آثار هنری، نوعی فرهنگ به گالری‌های پایتخت تزریق کرد. عصرهای دوشنبه جلسه‌ای بود به بهانه‌ی نقد نمایشی که در آن هفته برپا بود. تقریباً در هر نمایش بروشور یا کاتالوگی همراه بود که شرح نمایش بود یا سواد به بیننده می‌داد. به قصد فعالیت در زمینه‌ی هنرهای پلاستیک (نقاشی، مجسمه‌سازی، معماری، گرافیک و عکاسی) تأسیس شده بود اما معماری و مجسمه‌سازی در این مکان امکان رؤیت نیافت. با‌این‌حال در کتاب‌هایی که انتشارات این گالری چاپ و پخش می‌کرد، از معماری و مجسمه‌سازی هم بود.
محوریت فکری اعضا بر سه عنصر نمایش، نگارش، بحث و سخنرانی شکل می‌گرفت. این اولین‌بار بود که عده‌ای دانشجو، با دغدغه‌ی هنر گرد هم می‌آمدند تا در پیمانی گروهی، پیوندی ایجاد کنند. مؤسسین، ۱۱نفر از دانشجویان هنر دانشگاه تهران بودند. اردیبهشت ۱۳۴۳ طبقه‌ی زیرزمین (انباری) رستورانی مقابل درب اصلی دانشگاه تهران (زیرزمین انتشارات علمی کنونی) که اهالی دانشکده در طبقه‌ی دوم آن ناهار دانشجویی می‌خوردند، توسط این افراد اجاره شد و روز چهارم تیر با یک نمایش گروهی از آثار اعضای مؤسس افتتاح گردید. در ابتدا با سرمایه‌ی اندکی که از پول توجیبی گروه جمع می‌شد، نمایش برپا می‌کردند. به‌محض شکل‌گیری و ایجاد یک فضای عمومی و فرهنگی، وزارت فرهنگ‌و‌هنر دخالت کرد. دولت خواست کمک مالی کند که عده‌ای از اعضا زیر بار نرفتند. سپس اداره‌ی فرهنگ کسی را برای ایراد سخنرانی به گالری فرستاد. بعد پنجاه درصد از هزینه‌ها را تقبل کرد و این شروع تشویش و پراکندگی اعضای گروه یازده نفره شد. پس از انشعاب، با استقلال کامل توسط محمدرضا جودت و رویین پاکباز اداره شد.
اساس شکل‌گیری این گالری را سیروس مالک مطرح کرد. قرارداد مِلک نیز به امضای او منعقد گردید. در واقع، منصور قندریز، محمدرضا جودت، پرویز محلاتی، مسعود عربشاهی، فرامرز پیلارام، صادق تبریزی، مرتضی ممیز، عربشاهی، فرامرز پیلارام، صادق تبریزی، مرتضی ممیز، سیروس مالک، قباد شیوا، فرشید مثقالی، هادی هزاوه‌ای و رویین پاکباز دانشجویان یکی از آتلیه‌های دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران بودند (پاکباز از آتلیه‌ی دیگری بود) که شب و روز را با هم می‌گذراندند.
توسط ممیز، قندریز و مالک پیشنهاد شد و گروه گرد هم آمدند. پیش از این جایی برای نمایش آثار آنان نبود. یک‌بار توسط ممیز در فضای دانشکده و روی سه‌پایه‌ها آثاری به نمایش درآمد. بعد ممیز در یکی از خیابان‌های نزدیک دانشگاه در خانه‌ی خود، دیوارهای آن را کاملاً سیاه کرد و نمایش‌هایی گذاشت. نخستین نمایش آثار پاکباز یک سال پیش از تأسیس گالری ایران و در همین خانه بود. دیوارهای گالری (آن زیرزمین متروکه پلاک ۱۹۸) توسط اعضا پاکسازی و گونی‌چسبانی شد. قرار شد در پایان هر سال کتابی با عنوان «کتاب سال تالار ایران» درآورند و نشریاتی در همین راستا منتشر کنند. سال بعد از پی تصادف منجر به مرگ منصور قندریز در هفدهم اسفند ۱۳۴۴ در خوشی جاده‌ی شمال، نام تالار ایران به قندریز مبدل شد. چند ماه بعد اختلاف مدیریتی سبب شد محمدرضا جودت و رویین پاکباز در رأس بمانند و جمع پراکنده شود. درواقع، اهالی مؤسسان تالار ایران عده‌ای از گروه از‌هم‌پاشیده‌ی «انجمن هنرمندان هنرهای پلاستیک» بودند و این گروه در اوایل ۱۳۴۳ به همت کامران کاتوزیان و با همکاری ناصر مفخم و چنگیز شهوق برای تشکیل سندیکای هنرمندان هنرهای تجسمی انجمنی پی‌ریزی کردند. پیِ بارها نشست در هتل مرمر، کافه ریویرا، تهران پالاس و در‌نهایت خانه‌ی معروف ناصر مفخم و در حضور کسانی چون زهرا خواجه‌نوری، اما آبراهامیان، میترا و منوچهر شیبانی، شکرالله منظور، فریدون رحیمی‌آسا، حشمت جزنی، محمد پولادی، سرکیس زاکاریانس (واسپور)، منصوره حسینی، احمد اسفندیاری، مهدی ویشکایی، محسن وزیری‌مقدم و چند هنرمند دیگر بر اثر اختلاف در انتخاب رئیس؛ قندریز، مالک و پیلارام انشعاب کردند و پیِ صحبت‌های مالک و قندریز با مرتضی ممیز سریعاً زیرزمینی مقابل دانشگاه (خیابان شاهرضا، انقلاب فعلی، شماره ۱۹۸) اجاره کردند و نه نفر دیگر را دعوت نمودند تا سرپا بماند.
ایجاد یک واحد انتشاراتی و حضور رویین پاکباز به‌عنوان متفکر باسوادی که انرژی و استعداد خود را به جای نقاشی بر تحقیق و تاریخ هنر گذاشته بود، سبب شد مهم‌ترین کتب هنری دهه‌ی ۴۰ در این گالری چاپ . پخش شود. در سال نخست ابتدا «نقاشی فرانسه؛ از ۱۹۴۵ به بعد» (مارسل بریون؛ ترجمه‌ی رویین پاکباز و حبیب خوانساری‌پور در هفتاد صفحه‌ی مصور)، «نقاشی ایتالیا؛ از ۱۹۴۵ به بعد» (جولیوکارلو آرگان و نلو پوننته؛ ترجمه‌ی مریم جزایری و اسماعیل نوری‌علاء، در شصت‌وچهار صفحه‌ی مصور)، «دید نو و مجرد یک هنرمند» (موهولی ناگی؛ ترجمه‌ی مریم جزایری و اسماعیل نوری‌علاء، در صدوچهل‌و‌سه صفحه‌ی مصور) چاپ و پخش شد. سپس از پیِ یک سال تلاش کتاب سال تالار ایران (صد‌و‌پنجاه‌و‌شش صفحه‌ی مصور) در ۱۳۴۴ درآمد با متنی که پاکباز، جودت، شیوا، قندریز، مثقالی، ممیز و سودابه قاسملو را در یک مقدمه‌ی شش‌صفحه‌ای گروه می‌کرد. بعدتر کتاب‌های دیگری نیز تألیف و ترجمه شد.
۱۳۴۳: روز چهارم تیر با مجموعه‌ای از آثار نقاشی مسعود عربشاهی، منصور قندریز، فرامرز پیلارام، صادق تبریزی، مرتضی ممیز، محمدرضا جودت، سیروس مالک، رویین پاکباز، قباد شیوا، فرشید مثقالی، هادی هزاوه‌ای و پرویز محلاتی گشایش یافت.
شهریور: مجموعه‌ای به یاد حسین مجابی تماشا شد. او، که متولد قزوین بود، در بیست سالگی و اردیبهشت این سال به درد سرطان در تهران در گذشته بود. مالک، هزاوه‌ای، ممیز، پیلارام، شیوا، جودت، پاکباز، قندریز، مثقالی، احمد عالی، جواد مجابی، علی‌اصغر معصومی و بهمن فرسی پرتره‌هایی از مجابی کشیده بودند. در کنار این مجموعه، آثاری نیز از حسین مجابی دیده می‌شد.
مهر: از یکم برای ده روز کارهای گرافیکی مرتضی ممیز (زاده‌ی ۱۳۱۵) در تماشا بود. او که با نقاشی شروع کرده بود، سال‌های آخر دهه‌ی ۳۰ تجربیاتی در مجله‌ی «ایران آباد» نشان داد. بعد در آستانه‌ی دهه‌ی ۴۰ با مجله‌ی «کتاب هفته» به سمت گرافیک آمد. تکیه‌ی عمده این مجموعه بر تصاویر داستان‌ها و اشعار شاعران معاصر بود. مجموعه‌ی «گیلگمش» را نیز در بر می‌گرفت. در واقع، این نمایش خداحافظی او با نقاشی و ورود به جهان گرافیک بود.
آبان: مجموعه‌ای از بیست‌وهشت عکاس معاصر در یک حرکت جمعی سبب شد توجه عموم در آن زمان به عکس و عکاسی دقیق شود. این نخستین نمایش عکس در گالری‌های تهران بود و پس از آن رویه‌ی نشان‌دادن عکس به‌عنوان یک اثر هنری معمول شد. جز چند فریم رنگی الباقی به شیوه‌ی سیاهوسفید بود. حرفه‌ی اصلی این افراد عکاسی نبود و بعضاً در کنار معماری، سینما و ادبیات عکس هم می‌گرفتند. صادق چوبک، شاهرخ گلستان، گریگور دانشور، هوشنگ بهارلو، نعمت حقیقی، ناصر حقیقی، هژیر داریوش، احمد عالی، نیکول فریدنی، سودابه قاسملو، مسعود کریم، ناصر گبای، پرویز نبوی، منوچهر مقتدر، هادی شفائیه، محمود پاکزاد، منصور پاکزاد، ن. پیامی، امیر رحیمی، امیر رضوی‌پور، محرم اروانه، نادره انور، مینا بامشاد، فریدون رهنما، مهندس خازنی، سیف الملوکی، ری‌پور و خلج؛ عکس‌هایی در این نمایش داشتند.
بهمن: از یکم آثار گرافیک دوره‌ی قاجاریه (عیدی‌سازی) تماشا شد. این مجموعه به اهتمام مهدی رضا قلی‌زاده بود و تالار ایران با این مجموعه به شناسایی گذشته‌ی هنر گرافیک و تصاویر کتاب‌های عصر قاجار پرداخت. این نمایش باعث ایجاد جریان جدیدی در روند نقاشی دهه‌ی ۴۰ شد و تأثیر آن با تلفیقی از مینیاتور، نوع تازه‌ای از نقاشی ایرانی به وجود آورد. درواقع، عیدی‌سازی هنر عامیانه‌ی حکاکی انواع نقوش روی چوب و چاپ این نقوش بر کاغذ بود که پیش از آمدن صنعت چاپ در ایران معمول بود. وجه تسمیه عیدی‌سازی نیز آن بود که تصاویر در ایام عید به شاگردان مکتب‌خانه‌ها هدیه می‌شد.
اسفند: از دهم، شانزده تابلو از بهمن محصص (زاده‌ی ۱۳۱۰ رشت) بود و تا بیست‌وششم ادامه داشت. او که سال‌ها در ایتالیا زندگی می‌کرد و آثارش در بیینال‌ها و نمایش‌ها دیده می‌شد، این‌بار به ایران آمده بود و در شب افتتاحیه شرکت داشت. در این سال مجموعه‌ای نیز از آفیش (طرح‌های تبلیغات جهانگردی) به نمایش درآمد و مجموعه‌ای از عکس‌های هادی شفائیه با عنوان «ردپای اعصار» که مربوط به تصاویر اشیای باستانی (مجسمه، سنجاق، کاسه، تبر، ...) بود نیز به نمایش درآمد. علی‌رغم ذهنیتی که مؤسسین داشتند، به علت مشکلات مالی، امکان ایجاد جلسات سخنرانی و بحث‌های عمومی در این سال میسر نشد.
۱۳۴۴: از بیستویکم فروردین برای ده روز نمایشی بود از طرح‌های روی جلد صفحه‌های موسیقی.
اردیبهشت: نمایش دونفره‌ی نقاشی‌های منصور قندریز (زاده‌ی ۱۳۱۴ تبریز) و رویین پاکباز (زاده‌ی ۱۳۱۸) بود. در بروشوری با قطع پالتویی مقاله‌ای از قندریز و پاکباز چاپ شد که شمایی از اعتقادات آن دو را دربرداشت. قندریز با فرم‌ها بازی کرده بود و رنگ‌های اکلیلی زیبایی داشت. آثار این دوره‌ی پاکباز بعدتر به «تنالیته‌های آبی و قهوه‌ای» مشهور و به اشتباه در آن سال‌ها به جنبش سقاخانه‌ای نسبت داده شد. پس از آن، مجموعه‌ای از عکس‌های احمد عالی (زاده‌ی ۱۳۱۴ تبریز) دیده شد. او که در زمان اقامت خود در تبریز نقاشی می‌کرد، فارغ‌التحصیل هنرستان نقاشی کمال الملک بود و مدتی در شرکت نساجی، طراح پارچه بود. نمایشی از نقاشی خود را در ۱۳۳۵ در تبریز برپا کرده و حالا به واسطه‌ی رفاقت با قندریز با اهالی تالار دم‌خور شده بود. عکس‌ها، تصاویری بودند از بناهای اسلامی، مساجد، تکه‌هایی از درهای چوبی قدیمی، تکچهره‌ها و مجموعه‌ای که بعدتر به بدن لخت‌های او مشهور شد. در مقدمه‌ی بروشور نظریه خود را درباره عکاسی چاپ کرده بود.
خرداد: از هشتم «گرافیک دوره‌ی قاجاریه» با تمرکز بر تصاویر کتاب «حمله‌ی حیدری» تماشا و تا بیستم وقت دیدن داشت. این مجموعه نیز با حمایت مهدی رضا قلی‌زاده و پوستر نمایشگاه نیز توسط او ساخته شده بود. تصویرها را از چاپ سنگی متن کتاب درآورده بود و در قطع بزرگ نشان می‌داد. درواقع این تصاویر ورق‌های میانی کتابی بود با عنوان «افتخارنامه» یا «حمله‌ی حیدری» از افتخارالعلماء متخلص به صهبا که در جنگاوری‌های حضرت علی(ع) سروده و تصویر شده بود.
تیر، مرداد و شهریور: به رسم گالری‌های پایتخت تعطیل بود و نمایشی برگزار نشد.
مهر: مجموعه‌ای از آثار بهمن دادخواه در تماشا بود. به بوم‌ها نوعی بافت داده بود و برای هرکار عنوانی ساخته بود از شعر نیما یوشیج و دیگران. او بعدتر به تصویرسازی برای کتاب تمایل یافت و یکی از بهترین تصویرسازان کتاب کودک شد. در همین ماه «کتاب سال تالار ایران» به قلم پاکباز و جودت و با همکاری قندریز چاپخش شد. این کتاب در کنار معرفی و گفت‌وگو درباره‌ی نمایش‌های برگزارشده‌ی گالری، مطالبی نیز به صورت ترجمه و تألیف در زمینه‌های نقاشی، گرافیک، عکاسی و معماری داشت.
دی: از پانزدهم آثار حمید زرین‌افسر دیده شد.
۱۳۴۵: سالی بود که - سوا از نمایش‌هایی از آثار هنرمندان ایران - به ترویج و تبیین نحله‌های هنری غرب در این گالری پرداخته شد. نمایش‌هایی در این‌باره برپا و در همین راستا جزوه‌هایی ترجمه و تألیف شد.
اردیبهشت: مجموعه‌ای از آثار رنگ‌روغن و آبرنگ‌های منوچهر شیبانی (زاده‌ی ۱۳۰۳ کاشان)، شاعر، نمایش‌نویس و مستندساز، تماشا شد. او، که از شاعران مهم آن سال‌ها بود، نقاشی‌های خود را در آنکارا، رم، ناپل، ونیز و دهلی نمایش داده بود. از سیزدهم تا آخرماه طراحی و حکاکی‌های دیده نشده‌ای از منصور قندریز تماشا شد.
تیر و مرداد و شهریور: همچون دیگر گالری‌های پایتخت تعطیل بود.
مهر: روپردوکسیونهایی از سزان، ونگوگ، گوگن و لوترک نمایش شد. جزوهای ترجمه و تألیف اسماعیل نوری‌علاء (سینماگر و شاعر موج نویی) در این‌باره - در حین نمایش آثار - در گالری توزیع می‌شد. این جزوه از نخستین منابعی بود که به این موضوع می‌پرداخت. به دلیل اهمیت آن، بعدتر تجدید چاپ شد. همزمان در کنار بیستمین نمایش، واحد انتشارات این گالری، کتابی با عنوان معماری، شما و من (نویسنده زیگفرید گیدیون، ترجمه اکبر میرمطهری) در ۲۰۸ صفحه مصور چاپخش کرد. کتاب در هفت قسمت و با عناوینی چون سلیقه متداول، عظمت، همکاری معمار، نقاش و مجسمه‌ساز، شکل‌پذیری معماری، تجدید مکان اصلی بشر، نیاز به تخیل و قسمت آخر (توسعه طراحی شهر از ۱۸۵۰) بود.
آبان: آفیش‌های اروپایی به نمایش درآمد. این مجموعه، پوسترهایی را در قطع واقعی نشان می‌داد.
آذر: طراحی و نقاشی میرحسین موسوی‌خامنه‌ای تماشا شد. طرح‌های این مجموعه روی یک نوع کاغذ عکاسی و با رنگی که از نور گرفته می‌شد، حالتی خاص به آن می‌داد. در فضاهای آبستره او نوعی نگرش مذهبی دیده می‌شد که به جای تصوری سوررئالیستی، توهمی دینی القا می‌کرد. از بیست‌وهفتم به یاد منصور قندریز آثار رنگ‌روغن، پاستل و حکاکی او به دیوار رفت و تا چهارم دی وقت دیدن داشت.
دی: از دهم آثاری از محمدرضا جودت (زاده‌ی ۱۳۱۸ اردبیل) بود. او، که سه سال در دانشکده هنرهای زیبا نقاشی خوانده بود، انصراف داد و در ابتدای دهه 40 دانشجوی رشته معماری شد. تأثیر فضای معماری در این مجموعه محسوس بود. اغلب بوم‌ها با فرم اصلی دایره و با رنگ سیاهوسفید بود. این مجموعه بیست‌وچهارمین نمایش تالار بود و مطلبی از جودت در بروشوری به همین مناسبت منتشر شد. پوستر نمایش در آتلیه سازمان گرافیک ساخته شد.
بهمن: نمایشی از آثار تازه رویین پاکباز تماشا شد. در جزوهای که همراه این نمایش بود، چند نقاش جوان راجع به پاکباز و آثار او حرف‌هایی زدند. پاکباز در همین دوره، مجموعه‌ای درباره سبک‌های هنری برای مجله فردوسی می‌نویسد. مجموعه‌ای از روپردوکسیون آثار فوویست‌ها از هفدهم به نمایش درآمد. آثار ماتیس، دورن، ولامینگ، روئو و دوفی بود. جزوهای در همین‌باره تألیف اسماعیل نوری‌علاء به مبلغ ده ریال در نمایشگاه فروخته می‌شد. این بیست و ششمین جزوه تالار بود و با عنوان نشریه شماره ۱۵ درآمد.
اسفند: مجموعه‌ای از نقاشی‌های حسن حاتمی‌آذر (زاده‌ی ۱۳۱۷) اردبیل به نمایش درآمد و مخاطبان بسیاری را به گالری آورد.
۱۳۴۶، اردیبهشت: از چهارم برای یک هفته آثار گرافیک ایران به نمایش درآمد. سپس از یازدهم طرح‌ها و کاریکاتورهای اردشیر محصص برای ده روز برقرار شد. مقدمه کاتالوگ را احمد شاملو نوشته بود. محصص، که از 1341 با نشریات موسسه کیهان به صورت حرفه‌ای شروع به کار کرده بود، از مطرح‌ترین کاریکاتوریست‌های ایرانی به حساب می‌آمد. او از خانواده‌ای با فرهنگ بود. مادرش - مهکامه محصص – سال‌ها رئیس دبیرستان امریکایی شهر رشت و خواهرش - ایراندخت - از مهم‌ترین تبیین‌کنندگان و آموزشگران هنر طراحی و کاریکاتور در مطبوعات دهه‌های 40 و ۵۰ بود. از بیست‌وسوم آثار گرافیک تبلیغاتی خسرو بیات، تماشا و تا بیست‌وهشتم وقت دیدن داشت. از سی‌ام مجموعه‌ای از آثار پنج نقاش جوان به دیوار رفت. ناصر درخشانی، گارنیک درهاکوپیان، بهرام روحانی، علی ناظریان و نیکزاد نجومی آدم‌های این نمایش بودند.
خرداد: پس از نمایش پنج نقاش، مجموعه‌ای گروهی برپا شد که در آن آثار پروانه اعتمادی، رویین پاکباز، محمدرضا جودت، حسین موسوی‌خامنه‌ای بر دیوار رفت. این نخستین نمایش اعتمادی، دومین نمایش موسوی، هشتمین نمایش جودت و یازدهمین نمایش پاکباز بود. تفاوت بارزی که در این مجموعه دیده می‌شد این بود که اهالی تالار کاملا به نقاشی فیگوراتیو بی‌اعتقاد شده بودند. پاکباز در دو شماره خرداد و تیر مجله بامشاد مقاله‌ای در تبیین و به طرفداری نقاشی آبستره منتشر کرد.
تیر و مرداد و شهریور: مطابق تعطیلی گالری‌ها، نمایشی برگزار نشد.
مهر: مجموعه‌ای از نقاشان ایرانی تماشا شد.
آبان: آفیش‌های اروپایی نشان داده شد. سپس نمایشی سه نفره از اعتمادی، پاکباز و جودت بود. این سی‌وسومین نمایش تالار قندریز بود و یک نسخه پلی‌کپی با مطلبی از پاکباز درباره هنرمدرن در شب افتتاحیه پخش شد.
دی: مجموعه مینیاتور و نقاشی گذشته ایران دیده شد.
اسفند: دومین نمایش آثار آبستره حسین موسوی‌خامنه‌ای به دیوار رفت.
۱۳۴۷، اردیبهشت: از یکم نخستین نمایش انفرادی طبیعت بی‌جان پروانه اعتمادی (زاده‌ی 1326 تهران) تماشا شد. در مجله پست ایران (شماره 9، دوره جدید، شماره مسلسل ۵۰) پاکباز در مطلبی به آثار اعتمادی نزدیک شد و گفت در مورد نتایج بیشتر باید منتظر ماند. سپس محمدرضا جودت و رویین پاکباز نمایشی دونفره از آثار تازه خود برگزار کردند.
تیر و مرداد و شهریور: مطابق معمول هرسال گالری تعطیل بود.
مهر: از بیستم برای یک هفته آثار بهمن بروجنی تماشا شد. از بیست و نهم نقاشی و طراحی فرشید ملکی (زاده‌ی ۱۳۲۲) به دیوار رفت. او در این سال دانشجوی هنرهای تزئینی بود و یک سال بعد، از این دانشکده مدرک لیسانس گرافیک دریافت کرد.
آذر: برای دومین بار آفیش‌های خارجی نشان داده شد. این مجموعه نیز چون نمایش سال پیش بر روند تحول گرافیک آفیش‌های ایرانی پرتأثیر بود. سپس برای پانزده روز آثار نقاشی سعید شهلاپور (زاده‌ی ۱۳۲۳ تهران) نشان داده شد. این چهل‌و‌سومین نمایش گالری بود و بروشور آن را نیز رویین پاکباز نوشت.
دی: از پانزدهم آثار گرافیست‌های ایرانی بر دیوار رفت. در همین سال آثار گرافیست‌های امریکایی نیز در انجمن ایران و امریکا نشان داده شد و شرایط مقایسه گرافیست‌های ایرانی و خارجی را مهیا ساخت. در این ماه یک مجموعه پُلی‌کُپی در نوزده صفحه به قطع آ3 درآمد با عنوان بررسی که چهارمین نوع از این جزوه‌ها بود. با ترجمه‌هایی از: پیروز افتخاری، ابوالقاسم ابوالقاسمی‌نژاد، مهدی پرتوی و علیرضا جودت. مجموعه‌ای نیز از آثار یک سال اخیر رویین پاکباز به نمایش درآمد که تلفیقی بود از نقاشی، نقش‌برجسته و اشکال تزئینی بر بوم. در پُلی‌کُپی‌ای که در شب افتتاحیه پخش شد، پاکباز نوشته بود: "مهم نیست که در تقسیم‌بندی ذهنی خود، بیننده، آثارم را در کدام سبک هنری خاص قرار دهد؟"
بهمن: از پانزدهم مجموعه‌ای از محمدرضا جودت بود. او به فرم‌های هندسی آثار قبلی خود، رنگ و تزئین بخشوده بود و تمایلاتی به یک نوع نقاشی، که عنوان سقاخانه‌ای یافته بود، در وی محسوس بود. سپس بهرام روحانی، ناصر درخشانی و پروانه اعتمادی آثار تازه خود را نمایش دادند. در این سال مجموعه‌ای از علیرضا منوری (در یک نمایش دونفره) و آثاری از هنرجویان هنرکده هنرهای تزئینی نیز نشان داده شد.
۱۳۴۸، اردیبهشت: مجموعه‌ای از آثار پاکباز، جودت، درهاکوپیان، شهلاپور، فرشید ملکی، ناصر درخشانی، بهرام روحانی و حسن واحدی به نمایش درآمد. آثار نقاشی شجاع‌الدین شهابی (زاده‌ی ۱۳۱۷ تبریز) نیز برای نخستین‌بار نشان داده شد. او بعدتر به آمریکا رفت و نقاشی را به نفع مجسمه‌سازی کنار گذاشت. تا اوایل خرداد وقت دیدن داشت.
خرداد: از چهاردهم یک نمایش گروهی برگزار شد از آثار اعتمادی، پاکباز، جودت، درهاکوپیان، شهلاپور و بهرام روحانی.
تیر و مرداد و شهریور: همچون دیگر گالری‌های پایتخت در تعطیلی بود.
آبان و آذر: نمایش‌های گروهی اعضای گالری در تماشا بود.
آذر: سیر تاریخی هنر نو مجموعه‌ای بود از نقاشان امپرسیونیست تا کوبیست. کتابی با عنوان از امپرسیونیسم تا هنر آبستره نیز در همین ماه چاپخش کرد، که ترجمه مقالاتی بود در این‌باره توسط: پاکباز، اسماعیل نوری‌علاء، مهدی پرتوی، حبیب خوانساری‌پور، ابوالقاسم ابوالقاسمی‌نژاد، فرشته شعله‌ور، مصطفی شایگان و نادر جهانگیری.
دی: آثار نقاشی و طراحی منوچهر صفرزاده (زاده‌ی ۱۳۲۲ تهران) در تماشا بود. او، که سال پیش در گالری بروجنی تحت تأثیر هانیبال الخاص بود، در این نمایش به حالت فیگورها در نقاشی قهوه‌خانه‌ای توجه کرده بود.
بهمن: مجموعه‌ای از روحانی، شهلاپور و درهاکوپیان به دیوار رفت.
اسفند: مجموعه‌ای از آثار قاسم حاجی‌زاده (زاده‌ی 1326 لاهیجان) تماشا شد. او، که تازه از خدمت سربازی آمده بود، این نخستین نمایشی بود که آثار بعدی وی را تثبیت کرد.
۱۳۴۹: شش ماهه اول آنچنان که می‌بایست فعال نبود. ماه تیر مکان گالری به جای دیگری انتقال یافت و در آذر نخستین شماره نشریه فصلی در هنر، در سلسله انتشارات این گالری چاپخش شد.
فروردین: مجسمه و نقاشی‌های محمدرضا جودت و رویین پاکباز در تماشا بود.
اردیبهشت: نمایشی برگزار نشد.
خرداد: از شانزدهم آثاری از رنوار، ون گوگ، گوگن، لوترک، ولامینگ، مودلیانی، براک، پیکاسو، بوفه و سولاژ بود.
تیر: مکان گالری از مقابل دانشگاه به خیابان شاهرضا، خیابان دانشگاه (۲۰ متری دوم)، پلاک ۲۰، انتقال یافت.
مرداد و شهریور: طبق تعطیلات گالری‌ها در فصل گرما نمایشی برگزار نشد.
مهر: از یازدهم آثار گرافیک مرتضی ممیز، که مجموعه‌ای بود از آفیش، روی جلد، گرافیک و طرح برای متن کتاب، نشان داده شد. مقدمه بروشور این نمایش را نجف دریابندری و رویین پاکباز نوشتند.
آبان: نمایشی برگزار نشد.
آذر: نمایشی از ماسک‌ها و مجسمه‌های افریقایی بود. از بیست‌ودوم مجسمه و نقاشی‌های رویین پاکباز دیده شد. این نخستین نمایش آثار او در مکان جدید گالری بود. همین ماه دفتر اول فصلی در هنر چاپخش شد. در واقع، مجله‌ای بود در قطع کتاب با گرایش به هنرهای تجسمی، نمایشی و ادبیات. بخش اول به نقاشی، معماری، مجسمه‌سازی، شهرسازی، طراحی صنعتی، ... و بخش دوم به تئاتر، شعر، قصه و بخش سوم به کلیاتی درباره هنر می‌پرداخت. دفتر اول (پاییز 1349) و دفتر دوم زمستان همین سال درآمد. دو شماره دیگر در 1350 منتشر شد. سردبیر این نشریه رویین پاکباز بود.
دی: نقاشی‌های سوررئالیسم عباس بیانی از شانزدهم تماشا شد. مقدمه بروشور را پیروز افتخاری نوشت.
بهمن: از ششم نقاشی و طراحی‌های جمال بخش‌پور نشان داده شد. بیستوشش سال داشت و دو سال پیش از دانشکده هنرهای تزئینی لیسانس گرفته بود. این نمایش دو هفته برقرار بود. از بیستم آثار اروتیک منوچهر صفرزاده (مش صفر) تماشا شد.
اسفند: نمایشی از آثار هنرجویان مدرسه هنرهای زیبای مونیخ برگزار گردید. دفتر دوم فصلی در هنر در صدوپنجاه‌وچهار صفحه در این ماه منتشر شد.
۱۳۵۰: سال کم‌رونقی برای نمایش آثار بود. نیمه اول سال نمایش آنچنانی برگزار نشد.
فروردین: از بیستویکم بیست تابلوی آبستره از قاسم حاجی‌زاده دیده شد.
اردیبهشت: مجموعه‌ای از آفیش‌های خارجی بود و بروشور آن را پیروز افتخاری نوشت.
خرداد: دفتر سوم از مجموعه فصلی در هنر در صدوچهل‌وشش صفحه منتشر گردید.
تیر، مرداد و شهریور: تعطیل بود.
مهر: دفتر چهارم و آخرین شماره فصلی در هنر در صدوسی‌ودو صفحه منتشر شد.
آبان: نمایشی نبود.
آذر: شصت‌وششمین نمایش تالار مربوط بود به آثار نقاشی مینا وثوقی نوری. او، که از دو سال پیش در آکادمی هنرهای زیبای رُم درس می‌خواند، بیست‌ویک سال داشت و این نخستین نمایش او بود.
دی: طراحی و حکاکی پرویز وقارفرحناک تماشا شد. او دانشجوی رشته معماری در آمریکا بود و آثارش از یک نظم ریاضی و معماری تبعیت می‌کرد. از هجدهم سی قطعه عکس بهمن جلالی، فارغ‌التحصیل رشته اقتصاد، به نمایش درآمد که مجموعه‌ای بود از انبوه کوزه‌های خاموش، ماهی‌گیران، صورت تکیده و درد کشیده یک مرده مانده در گور و ...
بهمن: نقاشی‌های جلال شباهنگی (زاده‌ی ۱۳۱۷) دیده شد. در سه - چهار تابلو پیوند میان مخمل و شیشه و بومِ رنگ دیده می‌شد. بوم‌ها شکل مستطیل و مربع نداشت. او در دبیرستان از حسین بهزاد و کمال الملک پیروی می‌کرد. سپس به آمریکا رفت و با تکنیک تازه آشنا شد. پس از دوازده سال، دو سال پیش به ایران آمد. فروش آثار این مجموعه برای بچه‌های عقب‌افتاده در نظر گرفته شده بود. هفتادویکمین نمایش تالار مربوط به آثار میرحسین موسوی‌خامنه‌ای بود. این مجموعه نیز در ادامه نقاشی‌های آبستره او تعریف می‌شد.
اسفند: آثار زهره کاظمی تماشا شد.
۱۳۵۱: نسبت به سال گذشته فعالیت‌های بیشتری صورت گرفت.
فروردین: نمایشی بود از چاپ‌های چوبی تبت مربوط به زندگی بودا و تا آخر فروردین وقت دیدن داشت.
اردیبهشت: نقاشی‌های ژاله پورهنگ از دهم تماشا شد. سپس نمایش بروشورها و آفیش تئاترهای ایران با همکاری سازمان نمایشی و پژوهشی آریان بود. این مجموعه، پنجاه سال آثار آفیش تئاتر ایران را دربر می‌گرفت. گروه آریان در 1345 با کمک چند تن از دانشجویان هنرهای نمایشی دانشگاه تهران بنیاد نهاده شد و هدف آنان مرور و گسترش برنامه‌های تئاتری بود. تا این سال چند عنوان کتاب نیز منتشر کرده بودند. نمایش بعدی این سازمان مربوط به کارهای دستی کودکان روستایی بود.
خرداد: گرافیست‌های مکتب پاریس تماشا شد. مجموعه‌ای بود از چهارده تابلو که از آقای آیت‌اللهی به امانت گرفته شده بود. نمایشی نیز از کاریکاتورهای کاووس مشیری و فریدون شریفی بود. هر دو در مجله فردوسی فعالیت می‌کردند. سال گذشته مجموعه‌ای از مشیری در گالری خانه آفتاب نمایش شد. در این ماه یک مصاحبه رادیویی از مشیری و شریفی درباره این نمایش پخش گردید.
تیر، مرداد و شهریور: تعطیل بود.
مهر: آثار روپرودوکسیون‌های وازارلی بود، به بهانه انتشار کتابی از او. بررسی هنر اجتماعی نهضت امپرسیونیسم تألیف رویین پاکباز در همین ماه چاپخش شد. چاپ دوم از امپرسیونیسم تا هنر آبستره نیز درآمد.
آبان: مجموعه‌ای از طرح و نقاشی‌های شهاب موسوی‌زاده بود. او بیست‌و‌هفت سال داشت و به طور حرفه‌ای نخستین نمایش آثار خود را از 1349 و در خانه هانیبال الخاص شروع کرده بود. عکس‌های ابراهیم هاشمی، عکاس آبادانی، نیز در این ماه تماشا شد. مقدمه بروشور را هادی شفائیه نوشت.
آذر: کاریکاتورهای کامبیز درم‌بخش از دوازدهم در تماشا بود. پوستر نمایش را رویین پاکباز ساخته بود. سال گذشته در کنار فعالیت‌های مطبوعاتی در گالری خانه آفتاب نمایش برگزار کرده بود. مجموعه‌ای نیز از پوسترهای سینمایی ایران به کوشش مرتضی ممیز مهیا شد. مقدمه بروشور را خود او نوشت.
دی: کاریکاتورهای مصطفی رمضانی (زاده‌ی ۱۳۳۰ تهران)، دانشجوی سال دوم هنرهای تجسمی دانشکده هنرهای زیبا در دانشگاه تهران، دیده شد. بیست‌ویک سال داشت و این نخستین نمایش آثار او (حدود شصت تا هفتاد اثر) بود. تا پیش‌تر از این در هشتمین و نهمین نمایشگاه کاریکاتور مونترال کانادا شرکت کرده بود. در همین سال شرکت در نمایشگاه جهانی کاریکاتور در یوگسلاوی برای وی دیپلم افتخار آورد.
بهمن: از یکم نمایشی از پوسترهای ایرانی و خارجی برگزار شد. آفیش این نمایش را مصطفی اسدالهی ساخته بود. آثار نقاشی رامونا داربین، فارغ‌التحصیل رشته نقاشی از دانشگاه تهران، نیز دیده شد. این آثار بیشتر به طراحی پارچه می‌مانست. او بعدتر به سوی تصویرسازی کتاب رفت و کتاب‌های مهمی چون تهران قدیم (سعید نفیسی)، آشیانه قوها (هانس کریستین آندرسن؛ ترجمه اردشیر نیکپور)، قطار کوچولو (وتی پیپر؛ ترجمه سومخ) را تصویرسازی کرد.
اسفند: نمایشی برگزار نشد.
۱۳۵۲، فروردین: عکس‌های مریم زندی (زاده‌ی 1325 گرگان) از بیست‌وهشتم تماشا شد. او، که فارغ‌التحصیل حقوق سیاسی از دانشگاه تهران بود، با شعر شروع کرد. در 1348 برنده اول مسابقه عمومی عکاسی وزارت فرهنگ وهنر شد. نمایش آثار او تا اوایل اردیبهشت برقرار بود و عنوان سیاهوسفید داشت.
اردیبهشت: آثار طراحی رحیم ناژفر از یازدهم تماشا شد. او دانشجوی سال چهارم دانشکده هنرهای زیبا، رشته آموزش هنر، بود و در کتابخانه خانی‌آباد به کودکان نقاشی درس می‌داد. شروع نمایش آثار او از 1348 و خانه استادش هانیبال الخاص بود. پس از نمایش در گالری سیحون، این سومین دوره آثاری بود که نشان می‌داد.
خرداد: نقاشی‌های علی‌اکبر ابراهیمی‌نژاد در نمایش بود. سپس آثار طراحی رضا درخشانی (زاده‌ی 1331 سنگسر)، دانشجوی سال دوم دانشکده هنرهای زیبا در دانشگاه تهران، دیده شد. تار، سه‌تار و کمانچه می‌زد و مدتی شاگرد محمدرضا لطفی بود. از سی‌ویکم طراحی منوچهر صفرزاده (مش صفر) از آدم‌ها و روابط آنها تماشا شد. او دانشجوی سال دوم دانشکده هنرهای زیبا بود.
تیر، مرداد، شهریور و مهر: تعطیل بود.
آبان: آثار کوچک طراحی و نقاشی ثمیلا امیرابراهمی، فارغ‌التحصیل رشته حقوق سیاسی دانشگاه تهران، تماشا شد. او از پاریس بازگشته بود و در یک مدرسه شبانه‌روزی با تکنیک حکاکی روی فلز و چاپ‌دستی (کالکوگرافی) آشنا شده بود. اچینگ‌هایی در این نمایش دیده می‌شد که در فرانسه کار کرده بود. یک سال پیش در گالری خانه آفتاب نخستین نمایش آثارش برگزار شد. مجموعه‌ای از نقاشی، پیکرسازی و طراحی به مناسبت جشن فرهنگ و هنر توسط این گالری در تبریز و در محل هنرستان هنرهای زیبا نمایش داده شد. آثار این کسان بود: منصور قندریز، سعید شهلاپور، فرشید ملکی، قاسم حاجی‌زاده، اسماعیل زرگام، عربعلی شروه، ایوب امدادیان و نصرت الله مسلمیان. از بیست‌ودوم آفیش‌های جدید لهستان بود و تا هفتم آذر وقت دیدن داشت. گردآوری این مجموعه بر عهده مرتضی ممیز بود. مطلبی نیز درباره مکتب پوسترسازی لهستان نوشت. مجله تماشا روی جلد شماره آذر ۱۳۵۲ خود را به این نمایشگاه اختصاص داد.
آذر: عکس‌هایی از احمد علیزاده‌نوحی از سیزدهم برای ده روز در نمایش بود. سپس مجموعه دوم آفیش‌های لهستان از بیستوپنجم افتتاح و تا دوم دی وقت دیدن داشت. پوستر این نمایشگاه را مصطفی اسدالهی ساخته بود.
دی: از سوم کاریکاتورهای مصطفی رمضانی بود.
بهمن: طراحی‌های منصور فرهپور از یکم برای دو هفته تماشا شد. یک پُلی‌کُپی در شب نمایش پخش گردید. نخستین نمایش گروهی نقاشان با همکاری کمیته ملی هنرهای تجسمی، وابسته به یونسکو برپا شد. این کمیته آثار نقاشان ایرانی را، که در فستیوال کانی سورمر فرانسه شرکت کرده بودند؛ و همچنین آثار نقاشان داوطلب به شرکت در فستیوال ۱۹۷۶ را همزمان در این گالری و گالری مس برای پانزده روز نشان داد.
اسفند: نمایشی برگزار نشد.
۱۳۵۳: سال پررونقی از جهت ارائه آثار نبود، اما جشن دهمین سالگرد گالری قندریز در نمایشگاه گالری تخت جمشید - که ساختمان شماره ۳ اداره فرهنگ و هنر بود - از اتفاقات مهم آن سال بود.
اردیبهشت: از سوم آثار طراحی و نقاشی محمد فاسونکی (زاده‌ی ۱۳۲۲، تبریز) برقرار و تا هجدهم وقت دیدن داشت. در ۱۳۶۶ از هنرستان میرک تبریز فارغ‌التحصیل شده بود و دو سال بعد به آلمان رفت. در فرانکفورت و هنرهای زیبای رُم نقاشی خواند. سال قبل از آن به ایران بازگشته و در همان هنرستان (میرک)، که نوجوانی در تبریز دانش آموز بود، معلم شده بود. بیست‌ودوم مجموعه‌ای از شهاب موسوی‌زاده دیده شد.
خرداد، تیر، مرداد، شهریور و مهر: نمایشی برگزار نشد.
آبان: نقاشی‌های عباسعلی سارنج تماشا شد. نمایشی نیز از هنر معاصر به اهتمام این گالری و گالری سیحون در محل نمایشگاه‌های وزارت کار و اموراجتماعی برقرار گردید. در این ماه جشن صدمین نمایشگاه و دهمین سالگرد گالری قندریز با همکاری کمیته هنرهای تجسمی (وابسته به یونسکو) در جشن‌های فرهنگ وهنر در محل نمایشگاه مرکز معرفی هنرهای تجسمی تخت جمشید، بالاتر از سینما پارامونت، برگزار شد. سیصد اثر از هشتاد نقاش، گرافیست، مجسمه‌ساز، طراح، کاریکاتوریست، عکاس و مینیاتوریست نشان داده شد. صد پوستر نیز در نمایش بود. هنرمندانی که کار از آنها دیده می‌شد از این قرار بودند: قندریز، ممیز، پاکباز، شیوا، فوزی تهرانی، علی‌اصغر محتاج، جودت، سپهری، معصومی، مالک، اعتمادی، م. اولیاء، بهمن جلالی، درهاکوپیان، بخش‌پور، احصایی، نامی، محمدابراهیم جعفری، کلانتری، اصغر محمدی، عربشاهی، ملکونیان، درودی، کریم روحانی، شهلا اربابی، منصوره حسینی، ناژفر، فرشید ملکی، افجه‌ای، شروه، ویولت متحده، واسپور، مینا وثوقی‌نوری، علیرضا منوری، علی‌اکبر ابراهیمی‌نژاد، اردشیر تاکستانی، مهدی حسینی، آیت اللهی، پیلارام، سودابه گنجه‌ای، تامیلا شاهین‌فر، بانگیز، احمد علیزاده‌نوحی، مریم زندی، احمد عالی، ابراهیم هاشمی، شفائیه، على خسروی، رمضانی، درم‌بخش، حجت پناه، پاینده شاهنده، رامیز شهوق، کامبیز قدسی، طلیعه کامران، معصومه سیحون، منصوری برکشلو، رضوانیان، مهین نورماه، رضا فضایلی، مقبلی، دریابیگی، صفرزاده، ترقی‌جاه، آذرگین، رامونا داربین، سوسن آبادی، رحیم روحانی، انوشفر، عامری، حسین رسائل، صفائیان، پورهنگ، محمد شیشه‌گران، خلیل توللی، جواد حمیدی، فرشته غازی‌زاده، درخشانی، اسپهبد و حاجی‌زاده. مجموعه‌ای به صورت جعبه کارت‌پستال و بسیار شیک از آثار این افراد توسط هفتمین جشن فرهنگ وهنر و با عنوان آثار هنرمندان معاصر در صدمین نمایشگاه تالار قندریز نیز درآمد.
آذر: شرکت گالری در نخستین نمایشگاه هنری بین المللی تهران به اتفاق گالری سیحون. سی نفر از دو گالری در نمایشگاه آثاری داشتند.
دی: از هشتم برای ده روز کاریکاتورهای مصطفی رمضانی بود. از هجدهم بار دیگر عکس‌های مریم زندی به صورت رنگی و با عنوان بازی‌های آسیایی تماشا شد. از بیستونهم عکس‌هایی از عباس یوسف‌پور، نادر مهربان، مسعود بی‌نیاز، روبرت صافاریان و پیروز کلانتری در مجموعه‌ای گروهی دیده شد.
بهمن: آثاری از نگارگر منصور حسینی از بیستم در تماشا بود.
۱۳۵۴: واحد چاپ و انتشارات گالری، که مخاطبین بسیار داشت، در این سال فعالیت کمتری نشان داد. فروردین تعطیل بود.
اردیبهشت: از سیزدهم برای دو هفته آثار اسپهبد، اعتمادی، پاکباز، خاکدان، درهاکوپیان، مهدی حسینی، علی‌اکبر صفائیان، بهرام عالیوندی و ناژفر تماشا شد. آفیش نمایشگاه را مصطفی اسدالهی طراحی کرده بود. مجموعه‌ای از آثار عکس بهروز قاسمی نیز نشان داده شد.
خرداد: نقاشی و آبرنگ‌های محمود صنعتی از ششم برقرار و دو هفته وقت دیدن داشت.
تیر، مرداد و شهریور: گالری تعطیل بود.
مهر: در این ماه توسط وزارت فرهنگ و هنر حکمی صادر شد که از این به بعد به جای کلمه گالری باید از نگارخانه استفاده شود. به تمام گالری‌های پایتخت ابلاغ شد. صادق تبریزی، مدیر گالری نگارخانه، به وزارت شکایت کرد و اعلام نمود سال‌هاست از این کلمه برای گالری خود استفاده می‌کند. در نهایت این گالری به شماره پلاک آن (66) شناخته شد. مجموعه گروهی نقاشی و مجسمه از نوزدهم با آثار اعتمادی، بخش‌پور و شهلاپور تماشا شد. از این ماه شورای عالی فرهنگ و هنر گالری قندریز را برابر نامه‌ای با عنوان نگارخانه به رسمیت شناخت.
آبان: از دهم برای سیزده روز آثار عباسعلی سارنج بود. از بیستوپنجم سرامیک‌های محمد‌مهدی انوشفر (زاده‌ی 1324) تهران برای دو هفته دیده شد. او در کارگاه سرامیک و کاشی اداره کل آفرینش هنری و ادبی مشغول به کار بود. از ۱۳۵۰ و در اداره هنرهای زیبا سفالگری را شروع کرد. در این سال (1354) با عربعلی شروه کتابی با عنوان کاشی، لعاب، سفال منتشر کرد. او سال‌ها بالرین بود و این نخستین نمایش انفرادی آثار وی و صدودهمین نمایش گالری بود. نمایشی با عنوان سیمایی از هنر معاصر، به اهتمام گالری سیحون و همکاری گالری قندریز، در محل نمایشگاه‌های وزارت کار و امور اجتماعی (جاده پهلوی، جنب هتل هیلتون) در این ماه برگزار شد. کاتالوگی نیز از آثار درآمد. این کسان بودند: اسپهبد، اعتمادی، افجه‌ای، ایوب امدادیان، بخش‌پور، پاکباز، جودت، شاهرخ حب‌حیدر، حجت‌پناه، خاکدان، رضوانیان، کریم روحانی، درهاکوپیان، سپهری، معصومه سیحون، صفائیان، عالیوندی، کلانتری، مافی، محجوبی، معصومی، واسپور، و ناژفر.
آذر: تا اوایل ماه سرامیک‌های انوشفر برقرار بود. از پانزدهم برای دو هفته عکس‌های هادی هراجی، برای نخستین بار تماشا شد. تمام عکس‌ها در شب گرفته شده بود. صدویازدهمین نمایش گالری بود.
دی: از سیزدهم نقاشی واحد خاکدان برای دو هفته بود. او بیست‌وسه سال داشت و فارغ‌التحصیل دانشکده هنرهای تزئینی بود. این نمایش، که دومین عرضه آثار او بود، تلفیقی از تصاویر پیچ‌ومهره و مکعب و میز و صندلی و چیزهای متفاوت دیگر در کنار هم بود. در این سال در پاسخ به پرسش خبرنگاری گفت: من در آثارم در جست‌وجوی یافتن غیر واقعیت‌های واقعی زمان هستم؛ چراکه - به نظر من - فاصله بین واقعیت و غیر واقعیت از میان رفته است. از بیستونهم برای دو هفته بیش از صدوپنجاه اثر طراحی، حکاکی و نقاشی هانیبال الخاص نمایش شد. قسمتی از مجموعه، تصویرکردن اشعار نیما یوشیج و نیمی دیگر سوغات سفر امریکا بود. تعدادی آبرنگ از اندام انسان نیز دیده می‌شد. همزمان با آثار او مجموعه‌ای از شاگرد بیست‌وپنج ساله شیرازی‌اش بهرام‌حسین دبیری با همین مضمون در انستیتو گوته برگزار شد که بار دیگر منجر به بحث‌های مطبوعاتی درباره شاگردپروری‌های الخاص گردید.
بهمن: صدوچهارمین نمایش گالری مربوط به عکس‌های همایون پایور (فیلم ساز و عکاس) بود. مجموعه‌ای بود از تلفیق نور و تاریکی در معماری خانه‌های قدیمی. اغلب این آثار با تأکید بر معماری و فضاسازی‌های معماری سنتی ایران بود.
اسفند: از سوم برای بار دیگر نقاشی‌های منوچهر صفرزاده تماشا و یک هفته برقرار بود. آخرین نمایش گالری در این سال مربوط به سرامیک‌هایی بود که از دوازدهم و با آثار محمد‌مهدی انوشفر، الینامیو و عزیز فیضان دیده شد.
۱۳۵۵: کتابی با عنوان نگارخانه ایران، تألیف رویین پاکباز، توسط اداره کل آفرینش هنری و ادبی (انتشارات وزارت فرهنگ وهنر) در صدوبیست صفحه چاپخش گردید؛ شانزدهمین کتاب از این مجموعه بود و به پیشینه گالری می‌پرداخت.
فروردین: از بیستونهم نمایش آثار تکثیری کورش شیشه‌گران (زاده‌ی 1324) بود و تا اوایل اردیبهشت وقت دیدن داشت. او در هنرستان هنرهای زیبا درس خوانده بود و چهار سال پیش از دانشکده هنرهای تزئینی، رشته معماری، فارغ‌التحصیل شده بود. این نمایش همزمان شد با نمایشگاه آثارش در گالری مس.
اردیبهشت: عکس‌های سیزده تن از دانشجویان رشته معماری دانشگاه ملی به اهتمام مهندس شیرزاد دیده شد. این دانشجویان در سال سوم رشته معماری و شهرسازی درس می‌خواندند و این مجموعه حاصل سفری بود در سال گذشته به افغانستان. تعدادی از این عکس‌ها در مسیر و الباقی در شهرهای افغانستان گرفته شده بود. از پانزدهم تا بیستوپنجم وقت تماشا داشت. این کسان بودند: آیدا الماسیان، پارمیس اخوان، فرشته آصفی، سیمین رضویان، نفیسه طاهباز، تورج زند، هرمز سماواتیان، سینا گل‌بابایی، علی عباسی، کاوه تشکری، کسری پیر، علی اصغری و مصطفی نراقی. در این ماه دو کتاب از انتشارات این گالری به چاپ دوم رسید: معماری، شما و من (با سرمایه انتشارات رز) و بررسی هنری و اجتماعی امپرسیونیسم ترجمه رویین پاکباز.
خرداد: از شانزدهم کاریکاتورهای مصطفی رمضانی در تماشا بود.
تیر: از چهارم مروری بر سیزده سال فعالیت نگارخانه (1343 تا ۱۳۵۵) بود. این نمایش با همکاری اداره کل آفرینش هنری وزارت فرهنگ و هنر برپا شد. کتابی در این‌باره از رویین پاکباز با عنوان نگارخانه ایران درآمد.
مرداد و شهریور: مطابق تعطیلات فصل گرما، گالری تعطیل بود.
مهر: به علت مسافرت رویین پاکباز و پروانه اعتمادی (اعضای گرداننده) نمایشی برگزار نشد.
آبان: از پنجم برای پانزده روز آثار پروانه ورزنده (رادمرد) دیده شد. از بیستونهم آثار نقاشی آلن دیوید (گالری‌دار و فوق‌لیسانس آرشیتکت از دانشگاه ملبورن در کالج سلطنتی ملبورن) بود. به علت مشکلات به وجود آمده در گمرک تهران – علی‌رغم برنامه از قبل اعلام شده - آثار مجسمه وی دیده نشد.
آذر: نمایش آثار آلن دیوید ادامه داشت. از پانزدهم رنگ‌روغن‌های بهراد امین‌سلماسی (زاده‌ی ۱۳۲۰ تبریز) تماشا شد. پیشینه نمایش آثار او در نمایش گروهی گالری مهرشاه و انفرادی گالری نقش بود. او در این سال‌ها تصویرگری می‌کرد و در دانشکده هنرهای تزئینی درس می‌خواند. اواخر این ماه، مجموعه دوازده تابلو از نقاشی‌های علیرضا منوری دیده شد. حداقل رنگ به کار رفته بود و غالبا بن‌مایه سیاه‌وقهوه‌ای داشت.
دی: تا هفته اول آثار علیرضا منوری امکان دیدن داشت از نوزدهم نقاشی رحمت‌الله رفیعی برای بیستوشش روز تماشا شد.
بهمن: پس از نمایش آثار رفیعی، عکس‌های نادر مهربان و پیروز کلانتری از بیستوپنجم برای پانزده روز بود.
اسفند: آثار خطاطی علی راهجیری (زاده‌ی ۱۳۱۷، رشت) محقق آثار خوشنویسی دیده شد. او به شیوه کلاسیک شعر هم می‌گفت و در 1346 تذکره خوشنویسان معاصر را منتشر کرده بود.
۱۳۵۶: برای سومین‌بار مکان گالری در این سال تغییر کرد. این‌بار به محله مرکزی هنرهای تجسمی تهران در خیابان عباس‌آباد رفت و در خیابان بخارست، خیابان هجدهم، فضایی کوچک و لوکس به وجود آمد. تحصیلات رویین پاکباز در فرانسه امکان مناسبی برای رؤیت آثار در این گالری میسر نمی‌کرد.
فروردین: نمایشی برگزار نشد.
اردیبهشت: عکس‌های ژینوس کریمی و عباس یوسف‌پور از پنجم تماشا شد.
خرداد: از بیستویکم کاریکاتورهای مصطفی رمضانی بود.
تیر، مرداد و شهریور: فصل تعطیلی گالری بود.
مهر، آبان، آذر و دی: به علت تغییرات مکانی کاملا تعطیل بود.
بهمن: گالری به خیابان هجدهم بخارست نقل مکان کرد. پس از ماه‌ها تعطیلی از روز چهارم با نمایش گروهی نقاشان و مجسمه‌سازانی که از اعضای ثابت بودند، افتتاح شد. رویین پاکباز در حال خواندن درس دکترا در فرانسه بود و یک تابلو بیشتر نداشت. رضا درخشانی به تازگی دانشکده را تمام کرده بود. واحد خاکدان تابلویی ارائه کرد که قرار گرفتن نقاشی سه‌قطعه‌ی فلز اتومبیل، استخوان و شاخه درخت آن را جالب جلوه می‌داد. رحیم ناژفر هرچند داشت فوق لیسانس در فرانسه می‌خواند، اما تابلویی درباره دشت کربلا کشیده بود. سعید شهلاپور تنها مجسمه‌ساز گروه بود که با فلز و ورق آهن کار کرده بود. در این مجموعه حجت پناه، درهاکوپیان، سارنج، محجوبی، اعتمادی و درخشانی نیز آثاری ارائه کرده بودند. از بیست‌وسوم نقاشان معاصر فرانسوی در دومین نمایش مکان جدید دیده شدند. مجموعه‌ای بود از آثار: دولمه، لاگارد، رور، لوشاپل، کاسلر (کازلر)، پوتوشکین، آلبر، پامبویه، دونووا، برتران، نواکوسکی، پودیما، سیشکه، ...
اسفند: هنر عامیانه هند از هجدهم تماشا شد.
۱۳۵۷: سال بدی برای گالری بود؛ با انرژی شروع کرد و به سرعت بعدازظهر یکی از روزهای پایانی شهریور برای همیشه بر چیده شد و این سرنوشت یکی از مهم‌ترین گالری‌ها در تاریخچه گالری‌های پایتخت بود.
فروردین: مجموعه‌ای گروهی تا بیستم بر دیوار بود. بعد سی‌وسه تابلو از حسن مرتضوی (زاده‌ی ۱۳۲۰) بود و تا بیستم اردیبهشت وقت تماشا داشت. در ایتالیا، آکادمی هنرهای زیبای فلورانس رشته سنوگرافی خوانده بود. او پیش‌تر از این نمایش موفقی در گالری تهران (1354) و کاخ جوانان جنوبی برگزار کرده بود.
اردیبهشت: پس از نمایش آثار حسن مرتضوی، از اواخر ماه؛ آبرنگ‌های رضا درخشانی تماشا شد. تحت تأثیر خطوط مینیاتوری و نقاشی چینی، با جوهر رنگی و آبرنگ روی قطعات کوچک کار کرده بود. درخشانی، که ۱۳۳۱ در سنگسر (سمنان) متولد شده بود، سال قبل، از دانشکده هنرهای زیبا در دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شده بود.
خرداد: از دوم آثار فیگوراتیو ده نقاش ایرانی بود و دو هفته وقت دیدن داشت. از بیستم برای پانزده روز آثار داود امدادیان (زاده‌ی ۱۳۲۳، تبریز) بود. او ۵۵-1354 با یک بورسیه تحصیلی (یک ساله)، که از سوی دفتر مخصوص اهدا شده بود، به پاریس رفت. اما حدود سه سال در آنجا ماند و این مجموعه تحت تأثیر طبیعت اروپایی و ثمره زندگی در پاریس بود.
تیر و مرداد: طبق معمول فصل گرما تعطیل بود.
شهریور: یکی از بعدازظهرهای روزهای پایانی ماه برای همیشه تعطیل شد.
