عنوان: جنی ساویل
گالری: موزههای فلورانس
هنرمند: جنی ساویل
تاریخ برگزاری:۸ مهر تا ۱ اسفند ۱۴۰۰
______
نمایش انفرادی «جنی ساویل» در موزهی نُوِچِنتو (موزهی قرن بیستم) در فلورانس حال برگزاری است. آثار این نمایش انفرادی متعلق به جنی ساویل هنرمند معاصر بریتانیایی است.
سرجو ریسالیتی مدیر موزهی نُوِچِنتو با همکاری تعدادی از موزههای دیگر چون، موزهی پالاتزو وِکیو، موزهی اپرای دل دومو، موزهی دلی اینوسنتی و موزهی کازا بوناروتی با سرپرستی موز-ای (MUS.E) و حمایت گالری گاگوسیان این نمایش را کیوریت کردهاست. این نمایش را شهرداری فلورانس برگزار میکند.
این نمایش مواجههای است بین امر تاریخی و امر معاصر که بازدیدکنندگان را به کاوش آثار این هنرمند از دهه ۱۹۹۰ دعوت میکند. ساویل از حدفاصل بین عناصر فیگوراتیو و انتزاعی و امر غیر رسمی با امر ازپیشطراحیشده فراتر میرود و نوعی از انسانگرایی معاصر را به تصویر میکشد که در آن فیگور و چهرهی انسان در مرکز تاریخ هنر قرار میگیرد. تصویری از جدال درونی انسان بر علیه خودش. در این آثار او پسامدرنیسم را پشتسر میگذارد تا در گفتمانی، سنت برجستهی اروپایی را در تقابل با آثار مدرنیسمِ ویلم دکونینگ، سای تومبلی و پرترههای پابلو پیکاسو و فرانسیس بیکن قرار دهد و آن را بازسازی کند.
این نمایش نمایانگر گفتمانی بین ساویل با هنر و هنرمندان عصر رنسانس در ایتالیا از جمله برخی آثار میکل آنژ است. در این آثار، ویژگی بارز کارهای او بهخصوص اندازهی قابلتوجه آثار در کنار پژوهشهای او بر بدن، گوشت، بافتهای آسیب دیده و مُثله شده در سوژههای زنان برهنه دیده میشود. سوژههایی که در وزن آثار از بین میروند.
در سالنهای موزه نوچنتو مجموعهای چشمگیر از نقاشیها و طراحیهای ساویل به نمایش درآمدهاند. این آثار دورهی گستردهای از اوایل دهه ۲۰۰۰ تا آثار اخیر او را دربرمیگیرد. اثر «رزتای دوم» (۲۰۰۵-۲۰۰۰) تصویر زنِ جوان نابینایی است که ساویل او را میشناخته و او را در مقام یک عارفه یا خوانندهای نابینا در خلسهای عرفانی به تصویر کشیدهاست. قرار گرفتن این اثر در ویترین شیشهای موزه، در حالی که با اثر «مسیح مصلوب» جوتو در یک راستا و از درب ورودی کلیسای دومینیکن قابل دیدن باشد، گفتمانی را ایجاد میکند که مدیر موزه به دنبال آن است. در موزهی پالاتزو وکیو اثر«تکیهگاه» (۱۹۹۸-۱۹۹۹) که در تضاد با شاهکارهایی قرار دارد که در محیط شکوهمند سالنها به نمایش درآمدهاند. تمام سطح این نقاشی را بدنها و گوشتها پوشاندهاند و صورتها و وجود سه زن در تصویر بهسختی قابل تشخیص است. این اثر از نظر فیگوراتیو در انعطافپذیری حالات بدن با زبان مجسمهسازی قابل مقایسه است. در موزهی اپرای دل دومو، گفتمانی قابلتوجه بین آثار ساویل و میکل آنژ شکل میگیرد که نقطهی اوج این گفتمان در مجموعهی یادمانی اپرای سانتا ماریا دل فیوره اتفاق میافتد. در اثر طراحی ساویل با عنوان «مطالعهای برای پیهتا» (۲۰۱۱) درد و رنج مریم مقدس در مجسمهی پیهتا که در اثر میکل آنژ وجود دارد نمود پیدا میکند. این شباهت در نگاه ژرف شخصیتهای این دو اثر و در آغوش گرفتن کودکی به چشم میخورد. پسربچهای که ممکن است قربانی از نوعی بربریت سیاسی یا ایدئولوژیک، مهاجر، شخصیت منفی یا یک جانباختهی ترور باشد. ساویل آثارش را از نشانههای زمان و مکان عاری میکند. او کهنالگوی معاصر را با نکوهش خشونت در مقولهای جهانشمول میآمیزد. «مطالعهای برای پیهتا» همان تراژدی شاعرانهای را یادآور میشود که در اثر میکل آنژ وجود دارد.
به همین ترتیب اثر «مادران» (۲۰۱۱) در موزهی دلی اینوسنتی، اثر «مطالعهای برای پیهتا ۱» (۲۰۲۱) و «مطالعهی مادر و کودک ۲» (۲۰۰۹) در موزهی کازا بوناروت به نمایش درآمدهاند.
جنی ساویل (۱۹۷۰، کمبریج، لندن) ساویل یکی از هنرمندان عضو گروه «هنرمندان جوان بریتانیا» است که فعالیت خود را از دهه ۱۹۸۰ در لندن آغاز کردند. ساویل با نقاشیهایش در مقیاس بزرگ از زنهای برهنه شناختهمیشود.
مترجم: امیر مصباحی
تنظیم متن: الهه رمضانی مقدم
🏷 حقوق تصاویر متعلق به هنرمند و موزهی نوچنتو است.