خبرگزاری آرت‌نیوز برای انتخاب بهتر دیدارکنندگان این رویداد، ده غرفه‌ی ملی که بهترین خود را ارائه داده‌اند معرفی کرده است. در ادامه این ده غرفه‌ی ملی را مشاهده می‌کنید.
این غرفه‌ی ملی اثری چندرسانهای از مارک فوسیناتو را به نمایش گذاشته است. هنرمند به‌صورت زنده گیتار الکتریک می‌نوازد و دیوارهای غرفه به لرزه در‌می‌آید و همراه آن تصاویر کتاب‌های چند صد ساله، تصاویر اعتراضات و ساختمان‌های آتش گرفته و دیگر تصاویر انتزاعی بر روی یک صفحه‌ی نمایش بزرگ نمایش داده می‌شود.
در این غرفه نیز ویدئوهایی از آدینا پینتیلی که با افراد توان‌خواه، دگرجنس‌گرا و دیگر اقلیت‌های جامعه مصاحبه می‌کند به نمایش گذاشته شده است. این ویدئوها به پژوهش‌های انسانی می‌پردازد و با استفاده‌ی واقعیت مجازی، بیننده‌ها می‌توانند با سوژه‌های پینتیلی ارتباط برقرار کنند و آن‌ها را لمس کنند.
در انتهای این غرفه که سراسر آن با گوش، زبان بریده شده، ریه‌ای که سرفه می‌کند و دیگر اعضای بدن که بیمارگونه می‌نمایند، پر شده است؛ یک ویدئو ریتمیک همراه با تصاویر آشوب‌های برزیل وجود دارد. جاناتان دی آندراد در این غرفه وطنش را به یک کالبد بیمار تشبیه کرده است.
خون‌آشام‌هایی که در فضاپیما در سفر هستند، موضوع غرفه‌ی پرتغال، اثر پدرو نِوِس مارکز است. نمایشی که یه‌عنوان یک بازی هوشمندانه با تله‌های ترسناک علمی و تخیلی، یک مراقبه‌ی لطیف درباره‌ی دگرگونی بدن را روایت می‌کند.
یکی از غرقه‌های قابل‌توجه دوسالانه، غرفه لتونی با مجموعه‌ای زیبا از سرامیک‌های بسیار نازک است که توسط اسکوجا برادن خلق شده‌‌اند. قطعا این ظروف قابل مقایسه با ابعاد مجسمه‌های حاضر در دوسالانه نیستند؛ اما تمام آن‌ها با فرم‌های عجیب و غریب خود بینندگان را تحت تاثیر قرار می‌دهند.
هرچند که نمایش‌های گروهی در چنین رویدادهایی ایده‌ی خوبی نیست، اما مکزیک این‌بار با نمایش چهار نفره که فرهنگ‌های بومی این کشور را از طریق هنر مفهومی به نمایش می‌گذارد؛ خلاف این موضوع را نشان داد. فرناندو پالما رودریگز مجموعه‌ای از ۴۳ لباس را به‌گونه‌ای طراحی کرده است که با الگوی حرکتی یک شمن ناهواتل، حرکت کند. حرکت هر لباس نشان‌دهنده‌‌ی هر دانش‌آموزی است که در یک آدم‌ربایی دسته‌جمعی ناپدید شدند و اعتراضات ملی برانگیخته شد. ماریانا کاستیو دبال، یک صفحه‌ی چوبی با الگو‌هایی شبیه به نقشه‌برداری استعماری طراحی کرده است. نائومی رینکن گالاردو برای این غرفه یک ویدئوآرت ارائه داده است و سانتیاگو بورخا ۲۳ پارچه که دنباله‌ی دی‌ان‌ای انسان را به انتزاع‌های معلق ترجمه کرده، به نمایش گذاشته است.
مجموعه‌ای چندرسانهای از عکس، صدا، ویدئو از سونیا بویس در این غرفه به نمایش گذاشته شده است و به حضور موسیقیدانان سیاه‌پوست بریتانیایی می‌پردازد. این غرفه شکلی از با هم بودن را در جامعه‌ی بریتانیا نشان می‌دهد. سونیا بویس نخستین زن سیاه‌پوستی است که به‌عنوان نماینده‌ی بریتانیا در دوسالانه‌ی ونیز حضور دارد.
در این غرفه ملی که برای نخستین‌بار به یک هنرمند زن سیاه‌پوست اختصاص داده شده است، آثار سیمون لی از مجسمه‌های زیبا و آرام که به تاریخ نژادپرستی، زن‌ستیزی و سیاه‌پوست‌ستیزی در‌هم‌تنیده و کلیشه‌های مخرب استعماری را به نمایش می‌گذارد.
به‌طور معمول، این سازه با عنوان غرفه‌ی نوردیک شناخته می‌شود. اما امسال به افتخار سامی‌ها، تنها بومیان اصیل اروپا، نام آن تغییر یافت. در این غرفه آثاری وجود دارد که به کشتار سامی‌ها توسط استعمار نوردیک اشاره می‌کند و علاوه بر آن اسناد بایگانی‌شده از پرونده‌های دادگاهی سامی‌ها در قفسه‌هایی در این غرفه قرار دارد.
نمایش آثار زینب سدیره در این غرفه به جنبش استقلال‌طلبی الجزایر می‌پردازد. مجموعه‌هایی که از فیلم‌هایی مانند «غریبه» لوکینو ویسکونتی (۱۹۶۷) و «اف برای جعلی» اثر اورسن ولز (۱۹۷۳) الهام گرفته شده است به همراه فیلمی ساخته‌ی خود سدیره در این غرفه به نمایش گذاشته شده است.
تنظیم خبر: الهه رمضانی مقدم
منبع: ARTnews
