عنوان: در خاموشی
گالری: موزه هنر معاصر کاستیا و لئون، لئون، اسپانیا
هنرمند: وای.زد.کامی
تاریخ برگزاری: ۱۴ خرداد تا ۲ بهمن ۱۴۰۱
____
نمایش «در خاموشی» از وای.زد.کامی با حمایت گالری گاگوسیان و کیوریتینگ استیون هنری مدوف در موزه هنر معاصر کاستیا و لئون در حال برگزاری است. این نمایش مروری بر آثار این هنرمند شامل پرتره‌های حاصل سی سال فعالیت او، تصاویر ساختمان‌ها، یک چیدمان و آثار انتزاعی اخیر او است. در زمانی که دنیا با مسئله‌ی میرایی بدن انسان در چالش است، آثار کامی درباره‌ی بدن‌ها و آرامش ذاتی آن و فلسفه‌ی ناشی از مراقبه‌ای درباره‌ی درون و بیرون هستی خلق شده‌اند.
پرتره‌های کامی از افراد عادی، قاطعانه به رو‌به‌رو نگاه می‌کنند و هیبت باشکوه‌شان قدرتمند و رازآلود جلوه می‌کند. اثر «بدون عنوان» او (۱۸ پرتره) (۱۹۹۵-۱۹۹۴) شامل گروهی از چهره‌های متفکر که به بیننده خیره شده‌اند و پرتره‌های مقبره‌ی فایوم را یادآور می‌شود، است. رنگ‌های به‌کار‌رفته در این آثار، همانند تمام آثار او، ساکت و منزوی می‌نمایند و فیگورها عاری از هر گونه اتصالی در فضایی اثیری به تصویر کشیده شده‌اند. این آثار به رغم اندازه‌شان، آرامش و سکونی فوق‌العاده را منعکس می‌کنند به صورتی که تمام مفاهیم فیزیکی زمان و کالبد فرومی‌ریزد.
می‌توان حال‌و‌هوای اثیری را در نقاشی‌های ساختمانِ کامی که گاهی با پرتره‌ها ترکیب شده‌اند مشاهده کرد. ساختمان‌های آجری و سنگی که زمان و خاطرات را با خود حمل می‌کنند. در «زمین خشک» (۲۰۰۴-۱۹۹۹) که ترکیبی از ۲۲ پرتره‌ی کوچک و عکس‌هایی از ساختمان‌های دیترویت در اواخر قرن بیستم است، چهره‌ی آشفته، فقیر و ویران شهر نمایان می‌شود. مخاطب در برابر این آثار احساس می‌کند رو‌به‌روی سطحی قرار گرفته که در گذر زمان آسیب دیده است.
یکی دیگر از آثار او «کُنیا» (۲۰۰۷)، جزئیاتی از مقبره‌ی مولانا، شاعر بزرگ قرن سیزدهم ادبیات فارسی را نشان می‌دهد که در مجموعه عکسی که به شکل صعودی به سمت اوج پیش می‌رود و در کنار آن پرتره‌ای از مهین تجدد، پژوهشگری که در مورد مولانا تحقیق می‌کرد و از دوستان کامی بود، قرار دارد. در نتیجه فیگور او در این مجموعه به سوی آسمان حرکت می‌کند.
در کنار این آثار که ماهیت معمارانه دارند، یک مجسمه‌ی ویژه با عنوان «مولانا، کتاب شمس تبریزی» (به یاد مهین تجدد) (۲۰۰۵) نیز به نمایش گذاشته شده است؛ در این اثر بیت‌هایی از مولانا که در آن به تکریم شمس می‌پردازد، وجود دارد.
کامی در آثار روی کاغذ خود و نقاشی‌های گنبدی سیاه‌و‌سفید با عنوان «نیایش‌های بی‌پایان»، فرم مقدسِ گنبد مساجد و مقابرِ معماری ایران را منعکس می‌کند. گنبد عموما نمادی از آسمان و حرکت خلسه‌وار رقص سماع درویشان است و در ارتباط مستقیم با اشعار مولانا قرار دارد.
در سال‌‌های اخیر تغییری ناگهانی در مسیر کار کامی ایجاد شد که ماحصل آن نقاشی‌هایی است که خود او آن‌ها را «نقاشی‌های شب» می‌خواند. این آثار در پی رهایی از کالبد هستند اما این اشتیاق توسط فرم‌های انتزاعیِ معلق در فضایی بی‌کران ماهیتی کاملا مادی پیدا می‌کنند. در دو اثر دیگر بازگشت به بدن و زمان مادیت می‌یابد، بازگشت به تاریخ؛ گرچه وضعیتی از خلسه و فقدان را نیز متبادر می‌کند.
«قوی بزرگ» (۲۰۱۸) پالت رویاگونه‌ی «نقاشی‌های شب» را با همان کیفیت دنبال می‌کند. وضعیت بی‌ثبات جهان مادی و فیگورهای مرکزی که نیمه‌مرئی هستند، به رویا می‌مانند. «پیام‌رسان» (۲۰۲۱)، نقاشی‌ای در قطع کوچک است که در آن برای نخستین‌بار در آثار کامی فردی از پشت تصویر شده است. این فیگور رازآلود و خیالی با عصایی در دست به سوی منظره‌ای ناشناخته سفر می‌کند.
مترجم: کیاندخت مسعودی
تنظیم متن: الهه رمضانی مقدم
🏷 حقوق تصاویر متعلق به هنرمند و موزه هنر معاصر کاسیا و لئون است.
