عنوان: خاطرات خیال دل انگیز
‎گالری: کوین

هنرمند: نسرین تقوی

تاریخ برگزاری :۱۳ بهمن تا ۲۷ بهمن
ساعات بازدید : ۱۶ - ۱۹

گالری کوین در نمایش خاطرات خیال دل انگیز به نمایش آثار نسرین تقوی می‌پردازد.

‎خوانشی از خاطرات
‎"خاطرات خیال دلانگیز" از معدود عنوانهای نمایشگاهیست که مخاطب را از همان ابتدا، بدون آنکه با آثار روبرو شده باشد، مسرور و فرحناک میسازد. کلماتی که تمام رویاهای یک فرد را از بهترین روزها و سالهای زندگیش در خود دارند.

نسرین تقوی به همین سادگی در آخرین نمایشگاه خود که در بهمن ماه 1402 در گالری کوین برگزار میشود، مخاطب کهنسالِ خود را در حسرت آن روزها به آرامش دعوت میکند، افراد میانسال را با باقیماندههای خاطرات خود روبرو میسازد و جوانان را به دیدار خانههایی میبرد که این روزها در تغییر کاربری خود به موزه، رستوران و کافه تبدیل شدهاند تا در آخرین تپشهای زندگی خود، توان نفس کشیدن
‎را برای آنان که هنوز هویت و قدمتِ کشورشان با لایههایی از خاطره در ذهنشان نقش میبندد، فراهم سازند.

‎تقوی همچون مجموعههای قبلیِ خود به سراغ خانههای قدیمی و عناصر بازمانده از آنها در ذهن و واقعیت پیرامونش میرود اما اینبار تفاوتی را در نگاه خود با آن عناصر در آثارش همراه میسازد. خانههای قدیمی او با آن حوضها و درهای چوبی و شمعدانیهای فراموش ناشدنی، حالا در کنار واقعیتِ ملموسِ ساختمانهای برافراشته و حجی م اکنونِ تهران مینشینند.

او این برجهای به آسمان رفته را در زمینه آخر و یک سوم بالایی تابلوهای خود مینشاند آنجا که در خانههای قدیمی، تنها آبی آسمان گسترده بود و درختانی
‎که از حیاطها و بامهای کاهگلی و آجری، خود را بالا میکشیدند و سبزِ خود را در آبیِ بینهایت نقش میدادند

در بدو ورود به نمایشگاه، اولین اثر، نمایی از یک حصار فلزیِ پنجرهای سفید رنگ با نقوش اسلیمی است که سرتاسر بوم را فراگرفته است و در پشت خود، فضای خلوتِ حیاطی را با حوضی در میانۀ آن و آبی، که از انعکاسِ سبزِ اطراف پر شده و بنایی قدیمی در دوردست که با گیاهان مختلف مستور شده است، نشان میدهد.

آثار تقوی به همین سادگی دنیای اکنون را به تصویر میکشد. اما با تفاوتی که خیلی هم دور از واقعیت نیست و هنوز هم شاید بتوان آنها را در محلههای قدیمی لمس نمود. آسمانخراشهایی که در فضایی خاکستری و در آسمانی بینور و بیخورشید و بیرنگ در کنار هم فشرده شدهاند تا فضای تنفس را برای ساکنینش، سنگین و خسته کننده سازند، بر حجم رنگی زیرپای خود فشار میآورند، فضایی که هنوز آبِ حوضش؛ آبی، دیوارهایش؛ آجری رنگ و گیاهانش؛ سبز برجای ماندهاند. هنرمند به همین گونه در آثارش پیش میرود حتی آنجا که ماشین فولکس آبی رنگ را برجستهتر از بقیۀ عناصر در تابلو قرار میدهد و یا هنگامیکه اتوبوسهای دوطبقۀ سبزرنگ را در فضای بارانی خیابان به رخ میکشد. در همه حال رنگ را در خاطرات خود حفظ مینماید و دنیای اکنونش را با سر د سیاه و سفید و خاکستریهای محو میپوشاند. او در آثار خود همچنان به پارهگانِ آشنا میپردازد.

سردرباغ ملی یکی از این موارد است و بزرگترین تابلوی هنرمند در این نمایشگاه. او مخاطب را در مقابل این دروازه در همان مکانی قرار میدهد که هنوز میتواند تجربۀ واقعی از آن داشته باشد، اما اینبار به دور از هیاهوی آن منطقه این اجازه را میدهد که ساعتها بیهراسِ صدای موتورها و ماشینها و همهمۀ رفت و آمد، در سکوت به بررسی تمامی جزئیات دروازه که بی کم و کاست اجرا شده است، بپردازد. و این همان معجزۀ خلوتِ ساختمانهای قدیمی تهران است جایی که در آن از صدای خیابان و حتی از آوای همسایهها کمتر خبری بود و همین