گزارش تصویری از نمایشگاه انفرادی کامران یوسف‌زاده(وای.زی کامی) در ایران که گالری آب/انبار میزبان آن بود
در کتاب وای.زی کامی که به تازگی توسط آب/انبار منتشر شده است بابک احمدی این‌چنین می‌نویسد:
«پاییز ۱۹۷۲ در فیلادلفیا بودم، در نامه‌ای به کامی که او هم جایی دور در آمریکا تازه دانش‌جو شده بود خبر دادم که فریادها و نجواهای اینگمار برگمان را دیده‌ام؛«فیلم را دوست دارم، اما از تکرار درون‌مایه‌های اصلی در فیلم‌های او خسته شده‌ام» کامی که بیست سال هم نداشت پاسخ داد:«تکرار، بنیان موسیقایی هرگونه پوئسیس، هر نوع آفرینش هنری است». در ادامه برای اثبات حکمش دو مثال آورد، یکی موسیقی باخ و دیگری طرح‌های هندسی گنبد‌های مساجد اصفهان. حق با او بود و من قانع شدم.
سال‌هاست که کامران یوسف زاده نقاشی میکند و در کارش هم خیلی موفق است. آن«بنیان موسیقایی» تعیین کننده‌ی کار اوست. حتی یکی از دو مثالی که آورده بود به شکل غریبی در دوره‌ای از آثار خود او عامل تعیین کننده شد.»
