در بیشتر مواقع، تصمیماتی که گرفته می‌شوند براساس ارزیابی تب بازار، سابقه‌ی ترجیحات مشتریان، گفت‌و‌گوی کیوریتورها، برنامه‌های سازمانی آینده و امانت‌های احتمالی است.
پس از گذشت یک سال از برنامه‌ها و گردهمایی‌های اجتماعیِ مجازیِ ضعیف و متزلزل، حراج‌ها از معدود جنبه‌های صنعت هنر هستند که نسبتاً مطمئن ظاهر شده‌اند. اگرچه حراج‌ها از نظر شکل و فراوانی نسبت به سال‌های گذشته تغییر بسیاری داشته‌اند اما اهمیت خود را برای بازار هنر به طور گسترده‌ای حفظ کرده‌اند؛ زیراکه شاهد بودیم خانه‌های حراج در سراسر جهان برای حفظ مجموعه‌داران، فروش خود به‌صورت آنلاین، حضوری و حتی ترکیبی از این دو را ادامه داده‌اند. درحالی‌که این تغییر ناگهانی و بی‌سابقه‌ی فروش به‌صورت آنلاین شفافیت زیادی در مورد معاملات بازار ایجاد کرده است و به‌این‌ترتیب بسیاری از خانه‌های حراج ترجیح می‌دهند قیمت‌هایشان طوری باشد که اعتماد مشتریان خود را حفظ کنند، هنوز به نظر می‌رسد حقایق پنهانی در مورد عملکرد فروشندگان آثار هنری وجود دارد. یکی از این مواردِ بخصوص نحوه‌ی تصمیم‌گیری خانه‌های حراج در انتخاب آثاری است که به فروش گذاشته می‌شوند.
طبق گفته آماندا لو ایکونو (Amanda Lo Iacono)، رئیس حراج قرن بیستم فیلیپس، قوانین سفت‌وسخت زیادی درباره نحوه‌ی گزینش آثار هنری برای حراج وجود ندارد. در بیشتر مواقع، تصمیماتی که گرفته می‌شوند براساس ارزیابی تب بازار، سابقه‌ی خرید‌های مجموعه‌داران ، گفتگوی کیوریتورها، برنامه‌های سازمانی آینده و امانت‌های (آثاری که برای به فروش گذاشته شدن نزد خانه‌ی حراج امانت گذاشته می‌شوند) احتمالی است. او این فرایند را «افزودنی» توصیف می‌کند، زیراکه کمک می‌کند خانه‌ی حراج تنوع صحیحی از آثار با حفظ زمینه را به فروش بگذارد. لو ایکونو به‌عنوان نمونه به حراج قرن بیستم این شرکت در پاییز ۲۰۱۸ اشاره کرد. آنچه در نگاه اول به نظر می‌رسید مجموعه‌ای از آثار غیرمرتبط با یکدیگر بود اما در اصل در این حراج گفت‌وگوهای تاریخی هنر در کنار یکدیگر حضور داشتند.
رالف تیلور (Ralph Taylor)، رئیس بین‌المللی هنرهای پس از جنگ و معاصر بونهامز، فرایند مشابهی را در مورد خانه‌های حراج شرح داد. تیلور توضیح داد: «به‌غیراز نمایشگاه‌ها، به‌طورکلی تِم فروش بر اساس امانت‌هایی که قبلاً سپرده شده‌اند، تعیین می‌شود». تیلور و لو ایکونو، هر دو بیان کردند که به‌طورکلی در هر حراج ۴۰ تا ۵۰ اثر برای فروش عرضه می‌شوند. به گفته‌ی تیلور بدین‌ترتیب بهتر می‌توان «داستانی منسجم را به روایت گذاشت».
اگرچه سطح بالای کیوریتوری از اهمیت بالایی برخوردار است، اما نمی‌توان تأثیر خود اثر و هنرمند را نیز نادیده گرفت. فرایندی که طی آن یک امانت به فروش می‌رسد، نیاز به مذاکره و همکاری میان امانت‌گذار و خانه‌ی حراج دارد.
پراشن (Dana Prussian)، متخصص خدمات هنری در بانک آمریکا، توضیح داد: «اگر امانت پتانسیل این را داشته باشد که به‌عنوان کالایی دارای ارزش بالا برای فروش‌هایی خاص در نظر گرفته شود، مذاکرات وارد جزئیات بیشتر می‌شود مثلاً این‌که کدام اثر روی بروشور دیجیتالی فروش قرار گیرد». پراشن همچنین بیان کرد: «ما به چندین خانه‌ی حراج درخواست پیشنهاد خواهیم داد و همه‌ی گزینه‌ها را بررسی خواهیم کرد زیراکه پکیج‌های مالی، میزان پیشروی، استراتژی بازاریابی و استراتژی‌های فروشِ هر یک متفاوت است».
تیلور توضیح داد: «روند مناقصه‌ی آثار می‌تواند استراتژیک و یا صرفاً با انگیزه‌ی مالی باشد. برای مثال برخی از هنرمندان تنها به دانستن ارزشی که روی اثرشان گذاشته می‌شود، علاقه‌مند هستند و برخی دیگر به نحوه‌ی ارائه‌ی اثر، تجلیل از آن و به‌جاماندن میراثشان نیز اهمیت می‌دهند».
ممکن است انتظار برود کیوریتوری در حراج‌ها به‌اندازه‌ی تغییرات ناشی از پاندمی، دچار تحول شده باشد اما به گفته‌ی لو ایکونو این‌طور نیست. وی بیان کرد: «روند حقیقی کیوریتوری با آنلاین شدن فروش تغییر چندانی نکرده است». کیوریتوری همچنان از اهمیت گذشته برخوردار است.
