ورود هنر کریپتو (Crypto Art) به نمایشگاه‌های فیزیکی، «تجربه‌ای فراتر از هنر موجود در تلفن همراه را فراهم می‌آورند».
هیجان موجود در ان.اف.تی به دنیای واقعی وارد می‌شود. این امر از کریپتوپانک‌ها بر بیلبوردهای اطراف میامی تا نمایشگاه بزرگ ان.اف.تی با عنوان «طاقچه مجازی: آیا تاکنون میم‌ها را در آینه دیده‌اید؟» در مرکز هنرهای معاصر پکن (UCCA) که اخیراً به پایان رسید، کاملاً مشهود است. گالری‌های غیرمجازی نیز با به‌کارگیری این رویه و تخصص‌یافتن در ان.اف.تی، کم‌کم خودی نشان می‌دهند.
از اسفند ۱۳۹۹ تا خرداد ۱۴۰۰، گالری سوپرچیف (Superchief) فضایی را در نیویورک به عنوان نخستین گالری ان.اف.تی فیزیکی در دنیا معرفی کرده است و در حال حاضر آثار ۳۰۰ هنرمند را بر صفحه‌نمایش در معرض دید همگان قرار داده است. همچنین پیش از این، گالری ABV در آتلانتا با همکاری پلتفرم فروش Nifty Gateway و شرکت Outfront Media، نمایشگاه «واکنش زنجیره‌ای» را با حضور آثاری از هنرمندان کریپتو بر ۲۰ نمایشگر دیجیتال در این گالری و بر نمایشگرهای عمومی در مناطق مختلف آتلانتا و بوستون برگزار کرده است.
و در آلمان، کِنی شاختِر که نویسنده، هنرمند و مدافعِ صریح و بی‌پرده‌ی ان.اف.تی به شمار می‌آید، مشغول راه‌اندازی نمایشگاهی به نام «خرده نان» در گالریِ ناگل دراکسلِر در شهر کلن است. این نمایشگاه که از ۲۲ اردیبهشت آغاز خواهد شد و تا ۲۹ خرداد ادامه خواهد داشت، با نمایش گروهی ان.اف.تی به دنبال بررسی معنای واقعی آن‌ها برای هنر دیجیتال و هنر فیزیکی است. با این همه، ساسکیا دراکسلِر، از مالکان گالری ناگل دراکسلر، می‌گوید: «باید تا به حال مشخص شده باشد که وقتی به تاریخ هنر نگاه می‌کنید کسی که پس از وارهول، پولکه و ریشتر می‌آید، بیپِل نیست. ان.اف.تی‌ها جایگزین هنر فیزیکی نخواهند شد، درست همان‌گونه که ان.اف.تی‌هایی از یک کتانی نایک نمی‌توانند جای نمونه‌ی واقعی آن را بگیرند».
شاید این پدیده، پدیده‌ای تازه و متعلق به قرن ۲۱ به نظر رسد اما نظر کارشناسان چون مارتا باس‌کِرک، نویسنده‌ی کتاب «بنگاه خلاق: هنر معاصر مابین موزه و بازار»، معتقد است که نمایشِ هنرِ دیجیتال در زندگی واقعی پدیده‌ی جدیدی نیست. او در توضیح دیدگاه خود می‌گوید: «تاریخچه‌ای طولانی از نمایشِ هنر دیجیتال در گالری‌ها یا موزه‌ها وجود دارد حتی اگر وجود اصلی آن آنلاین باشد. از‌این‌رو، تمایل به نمایش ان.اف.تی‌ها در مکان‌های واقعی شگفت‌آور نیست، گرچه بسیار متناقض به نظر می‌رسد». جاستین آوِرسانو که عکاس و در عین حال از حامیانِ ان.اف.تی است، با دیدگاهِ باس‌کِرک موافق است و دراین‌باره توضیح می‌دهد: «هیچ چیزی در مورد فرمِ نمایش هنر (بر روی صفحه‌نمایش یا با استفاده از پروژکتور) تغییر نکرده است. تنها تغییر رخ‌داده این است که برای خرید ان.اف.تی‌ها پرداخت‌ها از طریقِ ساختار مالیِ بلاک‌چین صورت می‌پذیرد».
آنی فیلیپس، مدیر آی.آر.اِل آرت (IRL Art) به همراه گروهش از سال ۲۰۱۹ با مشارکت ای.تی.اِچ دنور (ETHDenver) در حال ایجاد فضاهایی فیزیکی بوده است و حتی توانستند ۲ ان.اف.تی اولیه‌ی بیپِل را در نمایشگاهی فیزیکی در فوریه ۲۰۲۰ به فروش برسانند. ادوارد زیپکو، مدیر گالری سوپرچیف (Superchief) بر این عقیده است که «یکی از فقدان‌های بازار ان.اف.تی، نمایش فیزیکی است». به نظر او بسیار حائز اهمیت است که «اثر هنری را، همان‌گونه که مدنظر هنرمند است، با وضوح کامل نشان دهیم تا تجربه‌ای فراتر از هنر موجود در تلفن همراه را فراهم کنیم» و در عین حال به کلکسیونرهای احتمالی نیز نشان داده شود که زندگی با هنر دیجیتال در حقیقت چگونه به نظر می‌رسد.
این گالری که پرداخت با استفاده رمزارز را می‌پذیرد، از قرار معلوم سودی ۱۵۰ هزار دلاری را از فروش هفته‌ی اولِ خود به دست آورده است. با وجود این، ان.اف.تی‌ها با موضوعاتی مانند کلاهبرداری و اثرات مخربِ زیست‌محیطی‌شان، همچنان مسئله‌ساز باقی می‌مانند.
