مجسمه‌های بزرگ او با کاربست تکنیک خاتم‌کاری ایرانی خلق می‌شوند و در فرم‌هایی انتزاعی سامان می‌یابند. او باریکه‌های چوبی و برنجی متعدد با مقاطع هندسی و رنگ‌های مختلف را در کنار هم می‌چسباند و سپس آن‌ها را می‌تراشد تا به فرم هندسی دلخواهش برسد. در این روند، برش‌های بیرونی طرح‌های درونی را آشکار می‌کنند و جلوه‌ای از رخداد درون اثر را به نمایش می‌گذارند. فرم‌های او از منطق این واحدهای سازندۀ خاص تبعیت می‌کنند و شیوه‌ای به‌کلی بدیع را در مجسمه‌سازی بنیاد می‌نهند، که نه‌تنها به زیبایی‌شناسی ایرانی و سنن هنری ملی ارجاع می‌دهد، بلکه رهیافتی به‌کلی منحصربه فرد به ساخت مجسمه را نیز به نمایش می‌گذارد.
نمایشگاه قبلی شیراحمدی که در زمستان ۱۳۹۶ در گالری ایرانشهر به نمایش درآمد، برای نخستین بار این رویکرد را به نمایش می‌گذاشت. در نمایشگاه حاضر هشت اثر مجسمه که با رویکرد فوق خلق شده‌اند به نمایش درآمده است. این آثار پرکار که از واحدهای بی‌اندازه کوچک و منظم تشکیل شده‌اند، هر یک هندسه و منطق فرمی خود را دارند که بر ساختار کلی متشکل از واحدهای منظم هندسی، اعمال شده است.
شیراحمدی در پیکره‌های متأخر خود از سوزاندن بخش‌هایی از مجسمه برای رسیدن به بیانی جدید استفاده می‌کند. با این کار، باریکه‌های چوبی می‌سوزند و از بین می‌روند و باریکه‌های فلزی از میان سوختگی‌ها نمایان می‌شوند. از سوی دیگر، سوختن کیفیتی متفاوت به ساختار منتظم، هندسی و هوشمند او می‌بخشد، و ابعادی جدید از بافت و ماده پدیدار می‌شود. روند ساخت برای شیراحمدی اهمیت فراوان دارد، و به همین سبب اتفاقاتی که بر اثر می‌گذرد یا بدان تحمیل می‌شود، همگی جزئی از اثر به شمار می‌روند.
مهدی شیراحمدی در نمایشگاه‌های گروهی متعدد و نیز دوسالانه هفتم مجسمه‌سازی معاصر ایران شرکت کرده است. همچنین در چهار دوره دوسالانۀ مجسمه‌سازی شهری حضور داشته و آثاری از او در قالب مجسمه‌های شهری در تهران به نمایش درآمده است. او در سال ۲۰۱۹ در دوسالانه بین‌المللی صنایع‌دستی معاصر در گراندپاله پاریس شرکت کرد.
