آثار ارائه شده در این نمایشگاه در خلال سال های اخیر در پیوند با وضعیت اقتصادی – اجتماعی و با نگاه به زوایا و پیامدهای مختلف آن شکل گرفته است. بعد معیشت که به دغدغه جدی و اولویت نخست بخش قابل توجهی از مردم بدل شده است، ناگزیر بر سایر حوزه ها نظیر فرهنگ و هنر سایه می اندازد. آثار در سیری مضمونی از ابعاد عام و کلان تا زندگی فردی را در این رابطه با نگاه به مقوله هایی نظیر جنسیت و مهاجرت با استفاده از متریال شاخص سفره های یکبار مصرف کاوش می کند.
 واژه «سفره» را در ترکیبهای واژگانی چون؛ سفره مردم، سفره انقلاب و... به دلالت های متفاوت و متمایزی با اشاره به وضعیت دارایی، منابع اقتصادی و معیشتی مردم، از تیتر روزنامه ها تا گفتگوهای روزمره مردم، مکرر می شنویم. سفره که غایت امید به بهبود و ارتقاء کمیت و کیفیت آن موجب انتخاب هایی تعیین کننده در وضعیت ایران معاصر شده، متاثر از سلسله ای از روابط علی و معلولی و مولفه ها، کماکان به عنوان نخستین الویت کنونی جامعه و شکل دهنده مناسبات مختلف آن به قوت خود باقی است. 
سرزمین مان ایران از سال ۱۳۲۷ دارای نظام برنامه ریزی برای اقتصاد و توسعه کشور بوده است. در این سال ها به رغم دغدغه ها و برآوردهای عنوان شده، چشم اندازهایی نویدبخش بر اساس پیش بینی استحصال درآمدی عمدتاً نفتی در بودجه کشور ترسیم شد، اما نتیجه عملی آن به وضعیتی متفاوت انجامید؛ توگویی آنها کلماتی به دیوار بوده اند.