در گریز از همیشگی‏های تصاویر متناوب پیش رو، گاهی به سراغ خالی‏های مکعب خیالمان می‏رویم و تازه تجربه آغاز می‏شود ...

جنس روزمرگی‏هایمان متفاوت از یکدیگر است و همین تنهایی‏هایمان را شبیه عقده‏های فرو خورده‏ی اجتماعی می‏کند . خواسته‏هایی که باید بود و دیگر نیست.

می‏خوانیم، می‏نویسیم، گوش می‏کنیم، دروغ می‏گوییم و خودمان فریب دروغ‏های شخصی خودمان را می‏خوریم. به دنبال همراه می گردیم و تا تصویری می‏سازیم از او در ذهنمان، آزارش می‏دهیم تا می‏گریزد و تازه باز تنهاییم.‏

به مکعب خیال ما خوش آمدید.

"محمدرضا شریف‏زاده"