اولین نقاش یعنی انسانی که برای اولین بار نقاشی کرد؛ مسلما نه با هدف خلق یک اثر هنری بلکه با انگیزه‌ای مشابه با اولین شکارچی، اولین کشاورز و ...؛ با انگیزه بقا.
هرچند که اصل این نیاز تا به اکنون و در هنرمند امروزی نیز کم و بیش ثابت باقی مانده اما مفهوم و کارکرد اثر هنری به طور قطع، دچار دگرگونی بسیار شده است.
اساس این دگرگونی حافظه و ذهن است که به پشتوانه ساختار زبان در مواجهه با هر پدیده‌ای معنای تازه‌ای تعریف می کند. انباشت هزاران ساله این تعاریف در ذهن، در یک روند تکراری و تاریخی است که همواره منجر به خلق معناهای تازه بر مبنای معانی پیشین می‌شود.
این معناسازی به عنوان یک مکانیزم اولیه در راستای بقا و رشد، همچنین می‌تواند موجب بروز خطا در دریافت واقعیت‌های عینی شود. در دنیای امروز، گاه مرز مابین این واقعیت‌ها به قدری گنگ و فاصله این تعاریف انباشت شده تا واقعیت دست اول آنقدر زیاد می‌شود که نه تنها مفهوم و کارکرد اولیه خود را از دست می‌دهند بلکه به راحتی قابل تحریف هستند.
اینجا نقاشی می‌تواند گریزی باشد برای تجربه دوباره اولین‌ها، بازگشت به اصالت معنا.