تقابل انسان با مشکلاتی که از عهده حل و فهم انها بر نمی آید همیشه برای من کانون توجه بوده است. غم  اندوهی که با چشمان بسته و بدون توجه به حضور مخاطب به تصویر کشیده شده، اشاره ای به نا امیدی انسان امروزی از محیط اطراف خود دارد و همچنین خانه هایی که با دیوارهای فرسوده و پنجره های خاموش نقاشی شده اند، حضور اجتماعی از انسانها را به یاد می آورد که دیگر به فراموشی سپرده شده و در تاریکی فرو رفته اند پرداخت و توجه به فضاهای تخت با خطوطی که شکل ها را در بر می گیرند الهاماتی بوده اند که از نقاشی ایرانی وام گرفته ام.