در بیانیه نمایشگاه بابایی در وصف نمایشگاهش چنین می‌نویسد:
«هرروز سعی می‌کنیم به جهان اطراف خود سروشکل بدهیم. بچینیم، بکوبیم، بسازیم و حتی ممکن است تمام کوشش ما این باشد تا به هیچ‌چیز دست نزنیم. چون ما خود را فاعل و عامل جهان اطرافمان می‌دانیم. ولی در واقعیت هم‌چنین است؟ مثلاً ما برای خود از میان هزاران صندلی، یکی را انتخاب کرده و می‌خریم. اما بعدازآن صندلی است که به نشستن ما شکل می‌دهد مسئله به همین اندازه ساده است.
آنچه در قالب مجموعه گردآوری‌شده است نگاه شخصی من به انسانِ  دونده در پیچیدگی، روزمرگی و تکنولوژی است. انسانِ محاصره‌شده در اشیا. در پردازش این نگاه، رنگ و ترکیب آن با مواد نقش مهمی ایفا می‌کند. ایده‌های اولیه، زیرسازی نهایی کار هستند و این مسیری است که در هزارتوی بازتاب انسان و احساساتش چه به صورت شخصی و چه اجتماعی در این مجموعه طی می‌شود. اکتاویو پاز در کتاب دیالکتیک تنهایی می‌نویسد احساس و تنهایی ما اهمیت و معنایی دو گانه دارد: از سویی آگاهی بر خویشتن است، و از سوی دیگر آرزوی گریز از خویشتن.»