استیتمنت :

«شاخ نبات» مجموعه شعری است که با الهام از فالنامه­های حافظ سروده شده است.

هدف از خطاطی متن، اجرای زیباتر و به تعبیری «خوشگل»تر کلام- به رسم مألوف- نبوده است، بلکه بیش از هر چیز برآن بوده تا دیالوگی بصری را با متن برقرار سازد. در راستای این هدف کوشیده­ام از امکان­های مغفول مانده­ی خط و همه­ی چیزهایی که به حکم سنت، دورریز و چرک نویس تلقی می­شوند و به حکم مدرنیسم، منسوخ، بهره­برداری زیباشناسانه کنم. در طول سال­ها تحصیل و تدریس خط، به تدریج نسبت به ظرفیت­های بصری کاغذهای کثیف و نامرتب مشق که با رقم استاد حک و اصلاح شده اند حساس شدم و دلم می­خواست به یاری نیروی احیاگر «نقص»، از شسته­رفتگی چِغِر خوشنویسی خلاص شوم و به کمک تکه­های رنگ­باخته­ی فالنامه­ها، از شبح «والایی» و شکوه هنر رسمی بگریزم. کنار هم قرار گرفتن این اجزای به ظاهر ناهمگون جنبه­ی طنزآمیزی به نسخه­ی خطاطی شده بخشیده است که نقطه­ اشتراک آن با متن است. حتا شاید بتوان رابطه­ی متن با نسخه­ی نستعلیق آن را همچون رابطه­ی فال و شاهد فال تعبیر کرد . در واقع بایستی به نسخه­ی خطاطی شده­، همچون یک شعر مستقل انضمامی(کانکریت) نگریسته شود که روابط معنایی خود را دارد و بناگزیر اقتدار مولف را در ترتیب و توالی سطرها به پرسش می­کشد و دست خواننده را برای قرائت بازتر می­گذارد. می­توان به ترتیب سطرها در متن تایپی همچون پیشنهاد مولف نگریست و به نسخه­ی نستعلیق همچون عرصه­ای که به روی مناسبات درونی اجزا باز است.

سولماز نراقی