رو
گل حضوری پر رنگ در جهان ایرانی دارد. غزل پارسی رنگ و بوی گل را به معشوق بخشیده و در مواردی گل را تجلی بهشت ابدی و ازلی معرفی نموده. حال در ادامه حضور گل در جهان ایرانی، نقاشی نو تصمیم دارد « تصویر» گل را در تصور اکنون ما فراهم سازد. گل این بار زمینی است البته نه به شکل مصنوع بلکه به صورت زمان و مکان درونی نقاشی که برای آن تصور شده. آن چه رخ می دهد نه به جهان مادی گلخانه و گل فروشی وابسته است و نه به جهان مثالی و ماورایی شعر پارسی. این نقاشیها به ساختمان بصری گل تاکید می کنند. جلوهها و جایگاهی دیگر از گیاه، نزد نقاش ساخته شده که هم اکنون در دسترس ما قرار گرفته. گل اینجا هم حضور و هم غیاب چیزهاست و البته حضور پررنگ شیوه طراحی نقاشان.
فواد شریفی