اینجا کسی نشسته بود! ردی هست! جای کسی خالیست، بر صندلی‌هایی که همه جا هستند، هر نماد تکرارشونده‌ای در متن (نقاشی، شعر،....) مخاطبانش را به سفری می‌برد. این آغاز ‎‌گفتمان بی‌کلامی است که بین سه رکن «متن»، «هنرمند» و «مخاطب» جاری می‌شود. صندلی‌ها چه با و چه بدون سوژه‌ی نشسته بر آن‌ها در نمایشگاه حاضر متنی را می‌آفرینند که می‌تواند معنا‌های متنوعی برای «مخاطب» تداعی کند. این صندلی‌ها داستان کسانی را حکایت می‌کنند که شاید روی آن‌ها نشسته باشند، این کسان شاید خود ما باشیم.