کاربرد پترن در محیط های انسان ساخت ایران معاصر

پترن انعکاسی از فرآیند مشاهده ما از جهان روابط هستی‌ است. گاه در شکل آبجکتیو خود عناصر و موتیف های جهان طبیعت را  می نمایاند و گاه در شکل انتزاعی اش، الگوهای فرهنگی، اجتماعی و فردی را سامان می‌دهد و به این ترتیب تصویر ادراک پذیر و قابل بسطی از  پیچیدگی‌های این جهان را ارائه می‌کند.

به نظر می‌رسد که پترن به دلیل ایجاد پیوندی پویا میان خلاقیت طراحانه و مخاطب اثر، موضوعی قابل توجه در عرصه طراحی است که در تلاطم تاریخ همچنان کاربرد خود را از دست نداده و توانسته ابزاری قدرتمند در دست طراحان باشد تا پاسخی هنرمندانه را به مسئله فضای زیست انسانی، زیبایی شناسی این فضا و تبدیل آن به معماری فراهم کند.

الگوهای معاصری که امروز می‌شناسیم با نمونه های تاریخی خود متفاوتند. در این الگوها، با شکستن قانون تکرار مطلق، خصلت گسترش و تفرق با خصلت تکرار همراه شده است و گونه‌های نوینی از الگوها را شکل داده‌اند. این الگوها انعطاف پذیرتر بوده و با انطباق‌پذیری بالا، نقش فعال‌تری در ساختار اثر و متعاقبا در محیط ایفا می‌کنند. این الگوهای نو و گاهی ناآشنا فرصتی هستند برای پاسخ‌ها و پیام‌های تازه برای مخاطبان فضاهای انسان ساخت.

در سومین‌ رویداد پترنیتکچر در جست‌و‌جوی پیام‌های الگوهای معاصر بودیم که در بستر هنر و معماری بیان شده و محیط‌های انسان‌ساخت را به فضای بهتری برای زیست و زندگی تبدیل می‌کنند. چگونه الگوها می‌توانند بازتاب دغدغه‌های طراحان باشند و به یاری ارتباط مخاطب با اثر و زمینه آیند؟