شاکری در مجموعه‌ی جدیدش به آرشیوی کمابیش همگانی از تصاویر ایران بعد از انقلاب باز می‌گردد. از تمبر و اسکناس گرفته تا دیوارهای شهر و کتاب‌های درسی، این بایگانی تصویری بخشی از حافظه‌ی تصویری جامعه‌ی ایرانی راشکل داده است. هنرمند در این بازگشت ، که بیش از بازنمایی به رویارویی عاطفی با دریافتنش از عکس‌های بایگانی پرداختهُ حس غالبش-شرم- را می‌کاود. این شرمی‌ست آلوده به خشم و از آرمان‌های شکست خورده‌‌ی فردی و گروهی سر برآورده است. شاکری این خشم را بیشتر متمایل به عصیان علیه «خود» می‌بیند.
در «شرم» شاکری در دو رویکرد به ساخت تصویر در دو دسته سطح مرتبط و در عین حال متفاوت پرداخته است. اول طراحی‌های او با قلم مرکب است که در آن‌ها از اثر مستقیم، سریع و سرراست ابزارش در خلق تصویر استفاده می‌کند. در دسته دوم نقاشی‌هایی از مواد مختلف روی فیبر که از لایه‌های پر تعداد رنگی و در فرایندی به مراتب طولانی‌تر از طراحی‌ها خلق شده‌اند. طراحی‌ها در نظر او بنا به بی واسطگی ازار به بیان مقصود اصلی هنرمند نزیک‌تر است، در حالی که  طولانی بودن و پیچیدگی‌های نقاشی‌های روی فیبر مجال انتخاب و دخل و تغییر بیشتری در تصاویر به او داده‌اند.