;
هادی فلاحپیشه در نخستین نمایش انفرادی خود در گالری سنترال فاین، با استعاره و بازی با مفهوم عکس فوری و نوردهی طولانی (لانگ اکسپوژر) در اتاق تاریک، به رمزگذاری یک بدن با روایت یک داستان، خطوط و حفرهها، اسارت و تسکین پرداخته است.
در آثار فلاحپیشه، زمان در برابر زمان قرار میگیرد؛ تند یا کند میشود و درحالیکه در تاریکترین بخشهای عکس ابهامات، هویت و شعر را آشکار میکند، میسوزد. در این آثار همهچیز مانند واژهی بازداشت، بهعنوان دالّی که در تمام وجوه آثار شناور است، عیان میشود. یکپارچگی زمان در هم میشکند و انعطافی را که در درون خود ناخالصی را حمل میکند، مطرح میکن و فضایی برای ترسیم انواع دیگری از اسارت، که برخی از آنها خودخواسته است، ایجاد میشود. این آثار در فضایی تاریک عمق پیدا میکند.
مخاطب با چیزی که هنوز شکل نگرفته مواجه میشود و تنها چیزی که ما بهعنوان مخاطب میتوانیم به آن چنگ بزنیم، مبادلههای میان هنر و غیرهنر (روانکاوی، امر سیاسی، امر تروماتیک و امر شاعرانه) است. در این فضاست که امر حقیقی گسسته میشود و واژه در اشکال دیگر مجال بروز مییابد.
امر فیزیکی و امر روانشناختی را در این آثار نمیتوان تمیز داد. این آثار که به شکل عکس-نقاشی خلق شدهاند، مرز میان امر فیزیکی و امر روانشناختی را از بین بردهاند، تا حدی که با یکدیگر اشتباه گرفته میشوند. چنانچه خود هنرمند میگوید: «من نمیتوانم دقیق توضیح دهم که این آثار چه هستند. آنها صرفا نقاشیهایی از نور، سی-پرینت یا اکشن پرفورمتیو نیستند؛ آنها خودشان را در حالتی گنگ از تنش ارائه میکنند.
همانند هارمونیای هراکلیتوس که برخلاف هارمونیای فیثاغورث (تجزیهی تنش)، حفظ تنش را مطرح میکند و تنها با حفظ تنش است که هارمونیا به ثبات میرسد.
هادی فلاحپیشه (۱۳۶۵، تهران، ایران) دانشآموختهی کارشناسی ارشد رشتهی عکاسی از کالج بارد و فارغالتحصیل برنامهی عملی خلاق در عکاسی از مرکز بینالمللی عکاسی نیویورک است. فلاح پیشه در سال ۲۰۱۴ به نیویورک نقل مکان کرد. آثار او در در فضاهایی از جمله Tramps ، Central Fine ، Blum & Poe ، SculptureCenter ، Simone Subal ، Kai Matsumaiya ، Off Vendome ، PAGE-NYC ، ICP و Callicoon Fine Arts و در تهران در TMOCA ، گالری دلگشا ، گالری دستان وگالری مریم هرندی ارائه شده است.
مترجم: کیاندخت مسعودی
تنظیم متن: الهه رمضانی مقدم
🏷 حقوق تصاویر متعلق به هنرمند و گالری سنترال فاین است.