نمایش دونفره

لیلا اسکندری و هانیه فرهادی‌نیک

در جست­وجو برای نظم در هرکجا، امکان یافتن آشوبی بی­پایان دور از ذهن نیست؛ هرج­ومرج همواره می­تواند بر نظم چیره شود چراکه سازمان­پذیرتر است. نمایش دونفره­ی نقاشی­های لیلا اسکندری و هانیه فرهادی­نیک در گردونه­ای بی­­آغاز و پایان، میان نظم و آشوب می­چرخد. در آثار لیلا داستان اصلی کنار زده می­شود و خرده­روایت­ها برجسته می­شوند و نقاشی­های هانیه تصویر وضعیت­هایی هستند که طی آن انسان با طبیعت یکی می­شود. مشخص نیست هرکدام کجای گردونه­ ایستاده­اند: لحظه­ی انتظام آشفتگی­ها یا برهم ریختن سکون. تقابل سکون و هرج‌ومرج، تناقض نیست؛ نبود نظم همان آشوب است. هر دو هنرمند که پیش­تر آثارشان در سلسله­نمایش­های «اپیزود» معرفی شده بود، سراسیمگی و پریشانی زندگی معاصر را دستمایه­ی جهانی نو و شخصی می­کنند.

لیلا اسکندری در مجموعه­ی «این روایت تمام حقیقت نیست» با بازخوانی منظومه­ی خسرو و شیرین، با پرسپکتیوی شخصی‌سازی­شده و موقعیت­هایی بازیگوشانه، امکان­های «بودن» شخصیت­های فرعی را به تصویر می­کشد. همان طور که او در ذهن داستان­هایی تازه خلق می­کند، مخاطب نیز به این هیاهو دعوت می­شود تا قصه­ی خود را بسراید و از هجوم بی­نظمی­ها نظم حاصل کند.

سلف­پرتره­های هانیه فرهادی­نیک که به­شکل جفت­هایی مرتبط ارائه می­شوند، اتفاق­هایی کوچک را تصویر می­کنند که به رخدادهایی بزرگ­تر می­انجامند. او تخیلی به­کار می­برد که بر پایه­ی مشاهده و تجربه­ی حسی است؛ تصرف و تسلط بر طبیعت براساس تجربه­ی حضور پیاپی در آن. هانیه با بازی با رنگ­ها و موقعیت فیگورها، در پی یکی شدن با طبیعت است، به دنبال رسیدن به این هم­سویی در طبیعت دست برده و آن را ازآن خود می­کند.

آثار لیلا و هانیه دارای ویژگی­های تصویری مکان­مند هستند، اما بی­زمان به نظر می­رسند. از التهاب به سوی التیام می­روند و از کابوس دشوار واقعیت به جهانی فانتزی پناه می­برند.