همچون شعر که نظمی­ است از هم­نشینی کلماتی گاه ناهمگون­، سوگل احدی و نسیم شجاع که پیش‌تر آثارشان در سلسله‌نمایش‌های «اپیزود» معرفی شده بود، در این نمایش دونفره  در تلاش­اند با کنارهم قرار دادن پاره‌تصویرهای گوناگون روایتی منسجم از حالات درونی­شان بیان کنند. در آثار سوگل، سرخوشی کودکانه از پس سیاهی­ها و حفره­ها آشکار می­شود و نقاشی‌های نسیم سفری است خیالی که از روایات منقطع و آشنایی­زدایی­شده آغاز شده و عامدانه به مقصدی مشخص ختم نمی­شود. سوگل با نوعی از کاستن و نسیم با افزودن جزئیات، تصاویر را روی ­هم و گاه کنار ­هم می­چینند تا از آن­ها نقشه­ای برای خوانش خاطرات و تصورات خود بسازند. آثارشان سیالانه ادامه می­یابد، اتودها پاک می­شوند و تصاویر دوباره اضافه می­شوند تا در پایان همه­چیز در جای خود معنا پیدا کند.

سوگل احدی در مجموعه­ی «اسب کرایه­ای» با تکنیک­های متفاوت کلاژ، دو زیرمجموعه با عنوان­های «سواری» و «تاخت» که در یک دوره خلق شده­اند را ارائه می­دهد. عکس­ها و تصاویر مجلات در زیرمجموعه­ی «سواری» از میان تاریکی قیرگون رخ می­نمایند. ویران­سازی تصاویر و دوباره به­کار بستن تکه­ها در آثار او ، جدال با وسوسه­ی فرو رفتن در سیاهی است؛ مثل بازی با پوست اطراف زخمی که تازه به­هم آمده است. در همین وادی، نگاه در آثار زیرمجموعه­ی «تاخت» میان حفره­های سرشته­شده در تصاویر گیر می­افتد و روزنه­ها در تاروپود کم­زور تصاویر تکرار می­شوند. گویی موریانه­هایی از جنس خاطره، روح سوگل را از حفره­ها پر می­کنند. انباشتگی فضای خالی در آثار او یورش آوردن گذشته به حریم حال است؛ گذشته که چون سایه، جزئی جداناشدنی از زندگی اوست.  

آثار نسیم شجاع در مجموعه­ی «زیستن بر مدار نیستی» ازآن­خودسازی آثار هنری و ادبی است که با رویکردی تلفیق­گرا کنار خواب­ها و تصاویر ذهنی هنرمند قرار گرفته­اند. در آثار نسیم قرار نیست جزءها یک کل واحد بسازند و در صف­آرایی­ای سازمند مخاطب را به پایان داستان هدایت کنند؛ هر روایت گویی در جهان شخصی خود به زیست ادامه می­دهد تا تمثیلی باشد از بلاتکلیفی جهان معاصر. خرده­روایت­ها مخاطب را به یاری­رسانی در امر داستان­سرایی دعوت می­کند تا در برزخی سورئال با نسیم هم­مسیر شوند و فرصتی برای خیال­پردازی یابند.

ژرفای لایه­­لایه­ی نقاشی­های نسیم همانند کلاژ های آغشته به خاطره­ی سوگل، راز امیال و تجربه­ی زیسته­ی­شان را به­سادگی در پیش چشمان مخاطب فاش نمی­کنند، آن را زیرکانه در گوشه­ای از اثر، زیر انبوه تصاویر پنهان می­کنند تا آثارشان وعده­گاهی باشد برای یادآوری.