پرتره، پنجره گشوده میان بیننده و سوژه است. پرتره، غایت نیست بلکه همواره وسیله اى براى رسیدن به چهره اى انسانى ست. اگر پرتره به خودش منتهى شود، تبدیل به بت مى شود، از این رو من میان “ او “ و “بیننده “ حائلى ساختم. خدشه، فاصله، نقش… از نزدیک شدن به “او” در هراس شدم و از “او” فاصله گرفتم. پوشاندمش…

دى ماه ١٤٠٢ مهناز پسیخانى