مجموعه‌داری در نگاه کلی به گردآوری، نگهداری و ارائه مجموعه‌های گوناگون اطلاق می‌شود؛ از تمبر گرفته تا اسکناس، از قوطی کبریت گرفته تا کتاب، عتیقه و ... اما امروزه مجموعه‌داری آثار هنری نه تنها یکی از اشکال رو به رشد مجموعه‌داری است بلکه در عین‌حال نقش مهمی در شکل‌گیری جریانات هنری، تغییرات سلیقه‌ای در سطح عمومی اجتماع، چرخه اقتصادی و ثبت تاریخی دارد. شکل عمومی‌تر مجموعه‌داری به شکل‌گیری مجموعه‌های عمومی و موزه‌ها منجر شد. امروزه می‌دانیم که تاریخ به عنوان عاملی موثر بر مجموعه‌داری حرف‌های بیش‌تری برای بیان و اثرگذاری مجموعه‌داری درست ارائه داده است. از زمان شکل‌گیری مجموعه‌داری مدرن در دوران رنسانس و تمایل نخبگان و فرهیختگان به این فعالیت، مکان‌هایی برای آثار مجموعه‌ها در بیرون از فضای مذهبی و سلطنتی به وجود آمد. به مرور مجموعه‌داری دیگر تنها به طبقه نخبه محدود نمی‌شد و همین امر منجر به شکل گیری موزه‌های ملی شد. موزه‌های ملی با قرار دادن دولت ملت‌ها در موقعیت مجموعه‌دار هویت و حتی وجودشان را به واسطه‌ی این فعالیت هنری بیان کردند. به مانند افراد مجموعه‌دار، مجموعه‌های ملی نیز نشانه‌ی تعلق به گروهی از کشورهای گران قدر بود.در راستای این روند، مجموعه‌داری در ایران نیز 170 سال پیش آغاز شد و با توجه به شرایط اقتصادی، اجتماعی و مراودات بین‌المللی اوج و فرود گرفته است. در طول تمام این دوران مجموعه‌داری با توجه به میزان حضور اثر در طول تاریخ و احتمال افزایش ارزشش در آینده اهمیت پیدا کرده و نگرانی اینکه کدام اثر ضمن حفظ ارزش‌های هنری به ارزش‌های اقتصادی هم وفادار بماند، دغدغه مجموعه‌داران بوده است.