غم جاده، الزاماً افسرده‌ کننده نیست؛ چون اینجا، همه پناهجو هستند.

تنهایی ای که با خودمان حمل می‌کنیم، می‌ رود به دیدار تنهایی دیگران و با آن سربه‌سر می‌شود. آن وقت برمی‌گردیم به ماشین.

ساعت‌ها رانندگی در پیش است.

چراغ‌های ماشین در تاریکی می‌درخشند. ستاره‌ها بالای سر پیدا می‌شوند و افکار خاص و بزرگ و عجیب، از پیله ی اتاق ماشین سر بر می‌آورند

و ما دوباره پنهانی، کمی در خودمان فرو می‌رویم.

آلن دوباتن