آیا زندگی و به تبع آن هنر چیزی جز تجربه و غوطه‌ور شدن در «ملکوت جاودانگی» است؟ خلق کردن از عدم با آن خطوط و لکه‌های گاه بی‌معنی و سپس هم‌آمیزی رنگ‌ها به مدد و تکیه بر ناخودآگاه همیشه تجربه‌ای عمیق و امید‌بخش را همراه داشته. من این امید را از نقاشی وام گرفتم. از طرفی هرچه این تجربه اصیل‌تر باشد، به همان اندازه موجب بروز احساسات با همان کیفیت در دیگری می‌شود. وسیع‌تر و عمیق‌تر شدن فصل مشترک احساسات و عواطف با دیگری چیزی است که بستر جاودانگی، این تمنای دیرینه بشر، را فراهم می‌کند.