سیما باقرزاده مسیرش را از دیدن و بازنمایی آغاز کرد و در مجموعه پیشین اش گیاهان آپارتمانی را با جزییات لطیفی به تصویر کشید، گیاهانی که گاه در نور و تاریکی دراماتیکی نهان و آشکار می شدند.
او گرچه در مجموعه اخیرش با نام  «دوگیان» همچنان فرمهای گیاهی پیشین را استفاده کرده اما این بار بیش از هر چیز روایتگر گذر زمان و فرسایش  است. در برخی آثار لایه های نازک کاغذ روی هم قرارگرفته و هر طراحی چون روحی شفاف لایه زیرین را هم نمایش میدهد، فرایندی که از یک سو تاکیدی است برگذر زمان و از سوی دیگر مخاطب را با نوعی عدم قطعیت مواجه می کند.
مجموعه «دوگیان» نامش را از کلمه ای کردی به معنای دو روح و دوجان وام گرفته، کلمه ای که با زایش و رشد گیاهان در ارتباط است اما  گیاهان اینجا بهانه اند تا موقعیت انسانی ما در مواجه با سوال بودن یا نبودن را روایت کنند. مرکب از کاغذ نشت می کند و جابه جا پیدا و پنهان می شود و هر اثر نمایانگر لحظه ای است درست روی مرز وجود و عدم.
هنرمند در این مجموعه نه گیاهان که زیبایی رو به زوال و خاطره ی سرسبزیشان را نمایش می دهد، تجربه ای فلسفی از بودن و پس آن فراموشی و محو شدن.

آوین فرهادی
خرداد 1403