در گذشته نوعی سازگاری میان طبیعت و اقلیم با سبک زندگی وجود داشت، آن نظم بطور طبیعی تاکید داشت که پایداری محیط زیست شرط زنده ماندن است. اینک شهرهای ما از عناصر مهم طبیعی و حتی گونه‌های بومی جانوری کاملاً تهی است.

انسانی که ارزش درخت را نمی‌فهمد آنرا قطع می‌کند و ما چندان با طبیعت مأنوس نیستیم ولی هنر به نوعی مارا به آن نزدیک می‌کند؛ آمیختن طبیعی رنگ‌ها برای به تصویر کشیدن طبیعت بی‌نقص... طبیعتی دور از زشتی.

نقاش نقطه‌ای از رنگ را همچون موج وسعت می‌دهد و به سبک خود پازلی از طبیعت را به تصویر می‌کشد و انسان مدرن را دل‌تنگ روزهای خوب گذشته و طبیعت بکر می‌کند. با قدم زدن در میان آثار به کنکاش می‌پردازیم ،به‌راستی که محیط زیست ما در جهان امروز چه‌قدر از زیستی طبیعی دور شده و تک‌تک ما چه‌قدر در برهم زدن نظم آن نقش داریم.