با همکاری رزیدنسی وایو
 

در دوران مدرن٬ویرانه ها دیگر یادآورشکوهِ از دست رفته
روم باستان نیستند ٬بلکه تخریبی را به رخ می‌کشند که در 
زهدانِ ایده پیشرفت و ترقی جای دارد.
بارانه عمادیان
 

پیش از هر چیز باید بگویم ایده این نمایشگاه ماحصلِ مواجهه و پرسه‌زنی‌های من در کاشان است؛ به عنوان کسی که تمامِ زندگی خود را وقفِ طراحی کرده است؛ عجیب نیست که توامان به کلیات و جزئیات هر چیزی٬ بیشتر از دیگران دقت کنم. همواره از خود پرسیده‌ام چگونه می‌شود همه چیزهای اطراف دستخوشِ زوال می‌شوند؟ طبیعی است چنین پرسشی در شهرِ کاشان هم برایم تداعی شود. در میانِ بازسازی‌ها و مرمت‌ها و تخریب‌ها ... هراسی افسار گسیخته٬ تکانه‌ای می‌شود برای اینکه که شاید فردا فرصت دیدن نباشد یا شاید تجربه حضور در فضا را به واسطه فقدان نداشته باشی! یا هر نخواهی داشتی که در نسبت با میراثِ به جا مانده تعریف می‌شود٬هرآنچه نیست بودن و شدن را نوید می دهد. در رفت و برگشت‌های این گفتگوی درونی تصمیم گرفتم با مشارکت دوستانی که اهلِ کاشان هستند از تمامِ چیزهایی که گمان می‌کردم ممکن است دیگر نباشند یا تغییر و تخریب آن‌ها را زدایش کند٬ بافت‌گیری کنم. روشی بی‌واسطه که گویی روحِ شی را هم منتقل می‌کرد و تمامِ تاریخِ پر فراز و نشیبی که از سرگذرانده بود.به واسطه محدودیت زمان ناچار بودم میانِ انبوهی از سازه‌ها و درها و سنگ قبرها و... تعدادِ محدودی را انتخاب کنم و در نتیجه ادعایی برای کامل بودن پروژه ندارم. راستش را بخواهید نمی‌توان گفت این پروژه صرفا بازنمایی از نسخه اصلی است. شاید در دقیق‌ترین معنای ممکن بتوان گفت: آنچه می‌بینید آخرین حالتِ تغییر یافته از چیزی است که می‌تواند دیگر اینچنین نباشد یا به طور کل نباشد؛ همین اندازه ناپایدار و معلق و غیر قطعی.
شاید هم در سال‌های آینده به واسطه فقدان به این پروژه به عنوان آرشیوی رجوع شود و به این واسطه ترس‌های من از زوال شکلِ منطقی‌تر و قابل توضیحی پیدا کند.

۱- بافتگی. [ ت  / ت  ] ( حامص ) حالت و چگونگی بافته