گرچه وجود هرکدام از ما آدمها در لحظه‌ی حال فضای کوچکی را از این دنیا اشغال می‌کند، فضایی که ما در کشیدگی خط زمان پر کرده‌ایم بسیار وسیع است. هرکدام از ما ناظری منحصر به فرد در این سفر خطی هستیم و هیچکس جز ما بخش بزرگی از این موجودیت عظیم را همراه با رازهای آن نظاره نکرده است. هر لحظه از حال به مانند لحظه‌ی بیداری از خوابی‌است که تازه دیده ایم. خوابی به وضوح آنچه در خاطر ما حضور دارد و با گذشت هرلحظه بخشهایی از آن، جایی در مغز ما گم می‌شود. «راز موازی» شاید تلاشی ‌است شبیه به تعریف کردن خواب برای دیگری به این امید که از یاد نروند.

حامد صحیحی – خرداد 1403